Vikan - 21.07.1949, Side 12

12
VIKAN, nr. 29, 1949
,,Já, hún hefur hita. Ég ætla með hana með
mér.“
„Gott!“ svaraði Alec. Án fleiri orða greip
hann hina grannvöxnu stúlku í fang sér og hélt
af stað til pjávar.
II.
Hitinn jókst eftir því sem á daginn leið. Er
þau voru kominn til Fairfax lagði Celía Ann-
ettu í rúm. Alec gaf henni svefnmeðal og barnið
féll í væran svefn. Celía var hjá henni fram að
tetíma. Þá gekk hún út á flötina, en bað eina
þjónustustúlkima að gæta Annettu. I.ance var
ekki kominn heim.
„Haldið þér, að hann komi ekki í dag," spurði
hún Alec.
„Jú, mjög bráðlega."
„Er nokkur von, Alec?"
„Um Guy? Nei, ég er hræddur um ekki.“
„Og Annetta? Verður hún lasin?“
„Já, ég er hræddur um það,“ svaraði hann.
Hefur þú talað við hana?“
Hún sagði honum, hvað þeim hefði farið í
milli, og hvað hún vonaði og hvað hún héldi
sjálf hún ætti að ráða af hinum samhengislausu
orðum hennar. Hann vildi gjarnan líta á málin í
sama ljósi og hún og hann var henni sammála
um, að þetta hefði betur aldrei skeð.
Hitinn varð alveg óþolandi. Ekki blakti hár
á höfði. Er myrkrið var að skella á var Lance
ekki enn kominn heim. Celíu fannst hún ætla
að bugast.
„Það verður fárviðri," sagði hún."
„Já,“ svaraði Alec og það ekki af lakari end-
anum.
„Eins vont og áður?"
„Verra, hugsa ég.“
Þau snæddu saman kvöldverð, eða létu sem
þau gerðu það, klukkan hálf átta. Ekki kom
Lance ennþá. Annetta svaf ennþá djúpum svefni,
er Celía fór upp til hennar um tíu leytið. Meðan
hún var að horfa á þetta fallega, náföla andlit,
heyrði hún, að Lance var að ganga um niðri.
Skjálfti gagntók hana, Jiún roðnaði og fölnaði á
'vixl. Síðan gekk hún föstum, ákveðnum skref-
um út og niður stigann. Alec og Lance voru í
-dagstofunni. Er Celía var á Jeið niður skall
fyrsta stormhviðan á húsinu — og allt í einu
var komið foráttu veður. Þykku göjnlu stein-
veggirnir skulfu. Vindurinn gnauðaði og hvein
og frá sjónum kom hljóð, sem líktist fallbyssu-
drunum.
Hafði Annetta vaknað ? Hún hljóp upp til þess
að gæta að því. Nei, hún lá alveg hreyfingarlaus.
Phyllis var í óða önn að loka gluggum og hurð-
um og setja hlera fyrir. Celía sá að allt var í
bezta lagi þannig séð. Hún sagði Phillys að
flýta sér niður í kofann sinn, áður en regnið
tæki að hellast úr loftinu — og nljóp að svo búnu
niður í dagstofuna. Lance stóð við arimnn, og
hallaði sér kæruleysislega upp að honum. Þegar
Celia sá framan í hann, ætlaði hún varla að trúa
sinum eigin augum.
„Lance!" Rödd hennar brast. Hún ætlaði að
ganga til hans og taka hann í faðm sér, en svip-
ur hans olli því, að hún gat ekki komið nærri
honum.
„Nú já, þá er svo komið." Rödd hans var ís-
köld og bitur. Hann beit sundur orðin og lálf-
fnæsti.
„Lance, ó, elsku Lance, hvað á ég að segja
við þig?“
„Ekkert, Celía. Sýndu mér þá vináttu að segja
ekki neitt. Og þið bæði! Ég hélt, að ég hefði
gert það fullkomlega skiljanlegt, að ég vil hafa
Fairfax fyrir mig.“
„En ég varð að fara heim, Lance. Og auð-
vitaö korn Alec með mér."
„Já, ég sé það. Ég hef húsið fullt af gestum.
Þið hafið meint vel.“ Hann leit á þau bæði með
hroðalegu augnaráði. Þvi miður hafði Celía séð
þetta augaaráð hans áður, þetta var undanfari
þess, er hann fékk þynglyndisköstin og var ekki
við mælandi.
Sú samúðarbylgja, er risið hafði í hug hennar,
er hún sá hann fyrst, brotnaði, en í hennar stað
myndaðist mótstaða gegn þessum óútreiknan-
lega manni.
„Lance — ég bið þig að tala ekki svona!“ Án
þess hún fengi að gert svall reiðin í brjósti henn-
ar. „Ég veit hvað þú líður, en við líðum einnig.
Hvers vegna ætlar þú að útiloka okkur. Mér
þykir mjög vænt um Guy. Og Annetta, hún er
hérna."
Hann virtist ekki gefa orðum hennar neinn
sérstakan gaum.
MAGGI
OG
RAGGi
Teikning eftir
Wally Eishop
1. Afi: Raggi, lokaðu þessari bók og farðu að
sofa.
Raggi: Bíddu, afi.
2. Afi: Og þú líka Maggi, það er komi 3 langt
fram yfir háttatíma hjá þér.
Maggi: Augnablik, afi.
3. Afi: Og enn ætla ég að áminna ykkur!
Drengir, sem eru að vaxa verða að fara snemma
að sofa. Það gegnir öðru máli með gamla karla
eins og mig. Þeir t/eta vakað í það. endalaum.
4. Maggi: Sjáðu, afi er steinsofnaður.
Snúið myndinni við!
„Er Annetta hér?"
„Já, ég fór með hana með mér.“
„Hví í djöflinum ertu að því?“
„Af því að hún þarfnast umönnunar. Hún er
lasin."
„Og ætlar þú að hjúkra henni. Hvilík fádæma
umiiyggja!"
„Það er tími til kominn, að einhver geri það,“
svaraði Celía, hvött af tóninum í rödd hans. „Ég
vona bara, að það sé ekki of seint."
Alec Mackenzie rétti höndina út í mótmæla-
skyni, en sagði ekki neitt.
„Hvað áttu við?“ spurði Lance.
„Ég á við, að eitthvað hefur komið fyrir
milli Guy og Annettu. Ég veit ekki, hvað það
er, en ég vona, að-----“
„Hlifðu mér við þessu masi"! sagði Lance.
„Hlífa þér!“ Hún gleymdi sorg hans vegna
Guys, ástandi hans og svip, sem er eins og á
manni, sem hefur verið barinn til dauða. „Þú
hefur hlíft þér sjálfum allt of lengi Lance. Ég
aðvaraði þig, Alec aðvaraði þig, þú vissir----“
„Vissi hvað, góða? Aftur fnæsti hann, svo að
hún gat ekki þolað hann.
Hún sneri sér að honum, virðuleg í reiði sinní.
„Að Guy — veslings Guy — var glataðui.
Að einasta vonin með hann var, að senda hann
burtu og láta hann kynnast öðru umhverfi.
Alec sagði þér það. Alec hefði viljað taka hann
með sér og ef til vill gert á honum læknisað-
gerð. En þú hélzt honum hérna, af því að þér
var akkur í að hafa hann. Og þú vildir að hann
gengi að eiga Annettu. Vildir fórna henni til
þess að bjarga eigum þínum. Þú hlekkjaðir þau
bæði á þessum stað, þótt ég aðvaraði þig. Þú
treystir Job. Ég missti barnið mitt. Ef til vill
deyr Annetta — eða verra en það. Mér hefur
verið sagt, að það sé draugagangur á Fairfax,
ekki minnkar hann núna — og þú — þú-----------.
„Celía, í guðs bænum verið þér róleg. Þér vit-
ið ekki, hvað þér voruð að segja". Það var Alee
sem talaði.
„Jú, það held ég einmitt", sagði Lance mjög
rólega. Þú ásakar mig fyrir það, sem fram hef-
ur komið, er ekki svo, Cella?"
„Get ég annað? Þú vissir það, þú varst að-
varaður, en þú lagðir allt kapp á þessa trúlofun
og hefðir leyft þeim að giftast, auðvitað?"
i.Ég gat ekki séð fyrir endann á þessu".
„Nei, það gaztu ekki“. Reiði hennar fjaraði
út jafn skjótt og hún hafði blossað upp. Hún
yppti öxlum þreytulega. „Þú gazt ekki trúað því.
Mér þykir fyrir þessu, Lance. Ég hefði ekki átt
að segja það, sem ég sagði. Þú getur ekki að
þessu 'gert, þú ert svona gerður.
„Já, ég er aumkunarverður".
Kvíðinn greip hana.
„Lance, ég — —“ Ennþá ætlaði rödd hennar
að bila.
„Það er allt í lagi, Celía. Ég er alveg sammála
þér. Vertu ekki svona dapurleg á svipinn, ég á