Vikan


Vikan - 03.11.1949, Blaðsíða 6

Vikan - 03.11.1949, Blaðsíða 6
6 VIKAN, nr. 44, 1949 „Mig langaði ekki, en ég vil ekki vera van- rækt.“ „Kæra barn — það er ekkert við því að gera. Mustapha er mjög önnum kafinn maður, og hef- ur mjög mikinn áhuga á stjórnmálum. Hann mundi ekki, ef hann á nokkurn hátt hefði getað komizt hjá því, hafa frestað boðinu — en auð- vitað kemur til hans einhver mjög mikilvægur maður, eða hann hefur verið kallaður á ráð- stefnu." * „Tyrkneska ráðstefnu?‘‘ „Já, auðvitað." „Já, það hlýtur að vera mjög mikilvægt —, fyrir pá.“ Molloy kastaði til höfðinu og hló. „Þú ert hlægileg! Tyrkir eru einnig mannleg- ar verur, Beatrice, og hafa rétt til að lifa sínu lífi.“ „En þessi leiðinlegu mál þeirra-------“ byrjaði hún. „Þau eru ekki svo leiðinleg, kæra barn. 1 al- vöru talað, kæra Beatrice, þá verðurðu að ,fara að breyta framkomu þinni. Þú býrð í landi þeirra, og þ'eir eru húsbændur hér. Og það sem meira er, Tyrkland hefur aldrei verið hertekið — er þér það ljóst? Sigrað, það játa ég, en það er annað. Þú getur ekki farið með Tyrkja eins og þú mundir t. d. fara með Sigauna." „Nei, þessvegna getum við ekki umgengizt Mustapha Aziz þannig,‘‘ svaraði hún og brosti. „Þá verð ég að beygja mig undir þetta. Við get- um víst ekki afþakkað boðið?“ „Nei, það getum við ekki! Svaraðu honum og segðu, að það gleðji okkur mjög að koma í næstu viku.“ Beatrice skrifaði bréfið, beygði sig undir nauðsynina. Hún gat ekki þolað að skrifa Mustapha Aziz. Hugsunin um það, að fallegar, grannar hendur hans skyldu opna bréfið, sem hún hafði lokað, og köld augu hans hvíla á því, sem hún hafði skrifað, var henni á móti skapi. Þegar hún afhenti Pietro bréfið, hringdi sím- inn, og rödd Rickey Kingston sagði henni, að hann og Leighton og nokkrir aðrir hefðu ákveð- ið að fara út í kvöld og dansa — hvort hún og faðir hennar vildu ekki koma með —? Beatrice svaraði fyrir þau bæði, að þau vildu það gjarn- an, og Rickey lofaði að koma og sækja þau í bílnum sínum. Næturklúbburinn, sem þau ætluðu að dansa í, sneri að Bosporus — djúpt, blátt hafið, þar sem hvíldarlausir fuglarnir, sem höfðu strax haft svo mikil áhrif á hugmyndarflug Beatrice, flögr- uðu fram og aftur. I kvöld var hafið mjög ólíkt því, sem það hafði verið daginn áður — það var bleksvart, og öll ljósadýrðin speglaðist í því. Breiðar svalir gnæfðu yfir vatninu fyrir utan salinn, þar sem þau dönsuðu. Hljómsveit lék, þegar þau komu — og salur- inn var fullur — það var alveg eins og nætur- klúbbur í London, hér var aðeins meiri hávaði og miklu fjörugra. Beatrice, sem aldrei fyrr hafði komið á þannig stað, gladdist yfir þessu öllu — hún elskaði að dansa, elskaði skemmtilega hljóm- list og negrahljómsveitin lék mjög vel ■— þeir voru fjörugir eins og apar og virtust skemmta sér mjög vel sjálfir. „Lízt yður vel á það, ungfrú Molloy?" spurði Rickey, þegar þau dönsuðu saman. „Mér finnst dásamlegt hér,‘‘ svaraði hún, „og dansgólfið er prýðilegt.“ „Það er það bezta í Konstantinópel,“ svaraði ungi maðurinn. „Hérna verður ef til vill helzt til fjörugt undir morgun; en hér er skemmti- legt, og allir koma hingað.“ „Þetta er í fyrsta sinn, sem ég er á þannig stað,“ sagði Beatrice brosandi. „Ég hef aldrei áður dansað á opinberum stað.‘‘ „Hvar hafið þér verið innilokuð?" spurði hann. „1 klaustri ?“ „Nei, aðeins í Vestur-lrlandi.“ „Dansar fólk ekki í Vestur-lrlandi?‘‘ „Jú, það gerir fólk! Við höldum dansleik á hverju ári,“ svaraði hún. Rickey hló og leit á hana. Hún var dásamleg i kvöld — ekki eins fráhrindandi af nunnuútliti sínu. Og honum fannst hún stöðugt yndislegri, eftir því sem leið á kvöldið, og það varð stöðugt fjör- ugra í stóra salnum. Negrarnir léku dásamlega og þau fengu kampavín. Milli réttanna dönsuðu þau, komu aftur og settust og stóðu rétt strax aftur upp, vegna hins ómótstæðilega hljóðfalls. Öðru hverju gengu þau út á svalirnar til að anda að sér hreinu lofti. Bosporus, sem hafði verið svo fallegt og kyrrt daginn, er hún hafði séð það fyrst, var nú lifandi og upplýst — fullt af litlum bátum og yndislegum lögum, og Beatrice, sem hafði áður virzt vatnið tákn leiðinlegs og hræðilegs lands, fannst, eins og það í kvöld væri orðið leikvöllur Evrópumanna — litlu, glötuðu sálirnar voru hættar að flögra, reknar burt af heitum tónum hljómsveitarinnar. Hún gleymdi fyrstu áhrifum sínum — gleymdi Mustapha Aziz — gleymdi öllu nema gleði sinni, gljáandi gólfinu, og gleðinni yfir að dansa. Kinn- ar hennar loguðu, fallegu augun hennar ljóm- uðu. Mary Leighton athugaði hana með áhuga og dálítið áhyggjufull, Rickey með vaxandi ást. Það var um miðnætti, að Beatrice, sem aftur dansaði við Rickey, skyndilega — eins og einu sinni áður — tók eftir breytingu á andrúmsloftinu — í salnum. Það kom eitthvað fyrir — hljómsveit- in hélt áfram að leika — fólk hélt áfram að dansa — og þó, andrúmsloftið varð undarlegt. Hún leit fljótt í kringum sig, og sá tvo menn við endann á löngum salnum. Það var ekki um að villast — hái maðurinn — ljósa höfuðið gat aðeins tilheyrt Mustapha. Það var Mustapha Aziz, sem gekk nú rólega inn salinn, ásamt minni og þreknari manni. Þeir gengu áreiðanlega um til að sjá um, að allt væri, eins og það átti að vera — hljómsveit- arstjórinn hneigði sig. Svo var lagið búið, og Beatrice og Rickey sneru aftur að borðinu. Jim Leighton útskýrði' fyrir henni, hvernig málum væri háttað. Litli maðurinn var einn af trúnaðarmönnum lögreglunnar — lögreglan fór alltaf í alla næturklúbba til að athuga, hvernig allt færi fram — menn vissu aldrei, hvenær hún gat komið, og hún hélt vissri reglu í klúbbunum. Meðan Jim var að segja þetta kom Mustapha tll þeirra, hneigði sig og brosti vingjarnlega, lagði höndina á öxl Molloys, beygði sig og sagði eitthvaö, sem Molloy svaraði með því að kinka kolli. Blessað barnið! Teikning eftir George McManus. Pabbinn: Lilli! Hvar ertu? Komdu hingaö! Hef ég ekki ótal sinnum sagt þér, að þú átt ekki að skilja leik- föngin þín eftir hvar sem er? -=o3i Pabbinn; Eg þarf að finna eitthvert ráð til þess að kenna þér þetta! Pabbinn: Hvar er hann? Eg get Pabbinn: Lilli! Lilli! aldrei fundið hann, þegar ég þarf á honum að halda! Lilli! Pabbinn: Ég er búinn að leita svo Lilli: Pabba, pabba, Lilli kominn! lengi, að ísinn, sem ég keypti handa l’.onum er farinn að bráðna. Ég vero að éta íginn sjálfur!

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.