Vikan - 27.06.1991, Blaðsíða 49

kosti fjörutíu blaðamenn, flest-
ir frá Bandaríkjunum og Bret-
landi, að spyrja tónlistarmenn-
ina spjörunum úr á göngum og
í skúmaskotum hingað og
þangað. Andrúmsloftið „bak-
sviðs" var að öðru leyti af-
slappað og menn voru ekkert
að bíða eftir því að klukkan
yrði tólf svo að þeir gætu nú
komið sér í almennileg sukk-
partí í þessu sérkennilega
landi. Flestir hljóðfæraleikar-
anna fóru beint heim að sofa
að hljómleikunum loknum,
enda flugu þeir úr landi eld-
snemma daginn eftir þar sem
þeirra biðu önnur verkefni í
öðrum löndum.
Það var glampandi sólskin
allan daginn meðan hljóm-
leikarnir fóru fram og allar stór-
stjörnurnar voru sammála um
að það væri sérstök upplifun
að koma hingað. Þetta sögðu
þeir ekki bara við mig og aðra
fslendinga. Þeir sögðu þetta
líka við Vanesu - og hún var
ekki að taka viðtöl fyrir ís-
lenska sjónvarpið eða Stöð 2.
Eiríkur Hauksson var fyrstur á sviðið og kom áhorfendunum samstundis í urrandi stuð ...
ARTCH
Margt amerískara
hér en í Noregi
Þegar klukkan var að ganga
þrjú steig fyrsta hljómsveitin
inn í hvelfinguna miklu; Artch
frá Noregi með Eirík Hauks-
son í broddi fylkingar. Hann
hefur ekki komið fram hér á
landi síðastliðin tvö ár en það
var engum blöðum um það að
fletta að hann var í essinu
sínu, enda hefur hann greini-
lega fengið að þróa sig I þeirri
músík sem hann hefur mestan
áhuga á; þungarokki. Hann
æddi um sviðið með rauðan
makkann sem nær niður fyrir
herðar og naut hverrar mínútu
enda var engu líkara en hann
vildi faðma að sér allan áhorf-
endaskarann og hann hafði
orð á því á milli laga hvað
hann væri feginn að vera kom-
inn heim.
Vanesa Warwick stóð
skammt frá mér og ég sá það
á henni, þegar ég laumaðist til
að gjóa augunum til hennar
stöku sinnum, að henni fannst
töluvert til um piltinn. Eftir að
Artch hafði lokið leik sínum tók
hún Eirík líka tali og sagði mér
seinna að henni fyndist hann
lofa góðu, enda hefði hún vit-
að af honum áður en hún kom
til Islands. Ég náöi hins vegar
tali af nokkrum af strákunum í
hljómsveitinni og spurði hvern-
ig þeim hefði fundist að spila
fyrir landa Eiríks.
„Hann hefur nú sagt okkur
frá fólkinu hérna,“ sagði Brent
Jansen bassaleikari, „þannig
að við bjuggumst við fjörugum
áhorfendum, sem við fengum
líka. En það sem hefur komið
okkur mest á óvart hérna er að
ísland er óllkt öðrum Evrópu-
löndum. Mér finnst margt ein-
hvern veginn amerískara hér
heldur en heima f Noregi og
við urðum að koma hingað til
að trúa því hvað þið eruð
framarlega á mörgum sviðum,
eins fámenn og þið eruð.“
Norsku strákarnir sátu lengi
vel saman við eitt borð í mót-
tökuherberginu en það var erf-
iðara að ná í Eirík. Hann var á
þönum út um allt og hafði
mörgum hnöppum að hneppa.
BULLET BOYS
FJOLDISKIPTIR
ENGUMÁLI
Fyrsta platan frá Artch hefur
selst í meira en fimmtíu þús-
und eintökum og útlit er fyrir
að nýjasta platan seljist í tvö-
falt stærra upplagi. Bullet-
Boys, sem voru næstir á
dagskrá, hafa selt mun fleiri
plötur, enda eru þeir eldri í
hettunni eins og sjá mátti á
sviðsframkomunni. Hljóm-
sveitin var samt ekki eins góð
og Artch og fátt eftirminnilegt
af henni nema blaðrið í söngv-
aranum á milli laga. Hann
minnti mig á langdrukkinn
smáborgara sem nýtur þess
að tala og virðast elskulegur en
veltir því þó ekkert fyrir sér
hvort einhver er að hlusta á
hann eða ekki. Samt var hann
að sjálfsögðu allsgáður og fátt
torkennilegt við hann annað
en mikill andlitsfarðinn. Áhorf-
endurtóku virkan þátt í músík-
inni eins og reyndar hjá Artch
og öllum hinum hljómsveitun-
um og fyrir bragðið náðu þeir
sér vel á strik. Af og til rottuðu
þeir sig saman skammt frá
trommunni, eins og þeir væru
að tala saman um eitthvað
sem enginn mátti vita um, og
spruttu svo tvíefldir upp þegar
minnst varði. Þeim fannst
greinilega ægilega gaman
þarna.
Þegar ég náði tali af þeim „á
bakvið" á eftir spurði ég Mick
Sweda gítarleikara hvernig
honum hefðu líkað móttökurn-
ar.
Mick: Við vorum einmitt að
tala um þetta áðan. Viö vorum
alveg undrandi yfir því hvað
fólkið tekur virkan þátt í
músíkinni. Það öskrar með,
veifar höndunum og fílar þetta
í botn.
Vikan: En nú eru þetta mun
færri áhorfendur en þið eigið
að venjast á stórum hljómleik-
um erlendis.
Mick: Það er ekki fjöldinn
sem skiptir máli. Ég hef spilað
á tífalt fjölmennari hljómleikum
[ Los Angeles og þar gerist
ekkert. Fólk bara gónir á okkur
og gapir eins og við séum ein-
hverjir vitleysingar. Hérna eru
ósvikin viðbrögð.
13. TBL.1991 VIKAN 47