Vikan - 27.06.1991, Blaðsíða 55

skrárinnar..." Hann þagnaði, augun galopin.
„Hvað ertu ... ? Heyrðu!"
Greg lét eins og hann heyrði þetta ekki og
kveikti í bol stráksins. Hann brann reyndar bara
vel.
Strákurinn stökk í átt að Greg, enn með Peþsi-
flöskuna í höndunum. Höfuðverkur Gregs versn-
aði. Hann yrði að gæta sín.
„Láttu mig fá þetta!" öskraði strákurinn. Greg
hélt í hálsmálið á bolnum með tveimur fingrum, til-
búinn að sleppa honum þegar hann yrði of heitur.
„Láttu mig fá þetta, fávitinn þinn!“
Greg setti höndina á miðja bera bringu stráks-
ins og hrinti honum eins fast og hann gat. Strákur-
inn flaug yfir herbergið, reiðin varð að algeru áfalli
og - loksins - því sem Greg vildi sjá: ótta.
Hann lét bolinn falla á flísagólfið, tók upþ Pepsi-
flöskuna og hellti því sem eftir var í henni á rjúk-
andi bolinn.
Strákurinn vætti varirnar, virtist ætla að segja
eitthvað og æþti síðan: „Hjálp!"
„Já, þú þarfnast sannarlega hjálpar," sagði
Greg. „Ég ætla líka að hjálpa þér."
„Þú ert brjálaður," sagði frændi George
Harveys og æpti síðan aftur, hærra: „HJÁLP!“
„Það má vel vera,“ sagði Greg. „En við þurfum
að komast að því hver er fávitinn hérna. Skilurðu
mig?“
Hann leit niður á Pepsiflöskuna í hendi sér og
sveiflaði henni skyndilega grimmdarlega í hornið
á skjalaskápnum. Hún brotnaði og þegar strákur-
inn sá skörðóttan hálsinn í hendi Gregs beinast
að sér öskraði hann. Klofið á gallabuxunum hans,
sem orðið var nærri hvítt, dökknaði skyndilega.
Hann náfölnaði.
„Þegar ég fer út á götu er ég í hvítri skyrtu,"
sagði Greg. „Þegar þú ferð út ertu í einhverri
druslu með sóðaorðbragði. Hver er þá fávitinn?"
„Ég stend hérna hreinn og strokinn,“ bætti
Greg við og kom örlítið nær, „og það rennur piss
niður báða fætur þína ofan í skó. Svo hver er fá-
vitinn?“
Hann otaði flöskuhálsinum í átt að berum rifjum
stráksins og frændi George Harveys fór að gráta.
„Ég hljóma eins og mannvera,'1 sagði Greg, „og
þú hljómar eins og svín í leðju, drengur. Svo hver
er fávitinn?"
Hann beindi flöskunni að honum aftur; einn
oddurinn rakst í húðina fyrir neðan hægri geir-
vörtu stráksins og framkallaði örsmáan blóð-
droþa. Strákurinn háorgaði.
„Ég er að tala við þig,“ sagði Greg. „Hver er fá-
vitinn?“ Hann gat ekki horft beint á blóðdropann;
hann myndi tryllast ef hann gerði það, hvort sem
þetta var frændi George Harveys eða ekki. „Hver
er fávitinn?"
„Ég,“ sagði strákurinn og fór að kjökra eins og
lítið barn.
Greg brosti. „Þetta er byrjun. En ekki alveg
nógu gott. Ég vil að þú segir „Ég er fáviti." “
„Ég er fáviti," sagði strákurinn, enn kjökrandi.
Horinn flæddi úr nefinu. Hann þurrkaði það með
handarbakinu.
„Segðu nú bara eitt í viðbót. Segðu „Þakka þér
fyrir að brenna þennan dónabol, Stillson borgar-
stjóri.“
Strákurinn var ákafur núna, hann sá undan-
komuleið. „Þakka þér fyrir að brer.na þennan
dónabol."
Eins og elding renndi Greg einum oddinum yfir
mjúkan maga stráksins, svo blæddi undan. Þetta
var grunnt sár en strákurinn öskraði eins og allir
drýslar helvítis væru á eftir honum.
„Þú gleymdir að segja Stillson borgarstjóri,"
sagði Greg og við það hvarf höfuðverkurinn. Hann
leit fánalega á flöskuhálsinn í hendi sér og mundi
varla hvernig hann hafði komist þangað. Hann
hafði næstum kastað öllu á glæ vegna eins strák-
bjálfa.
„Stillson borgarstjóri!" Strákurinn öskraði.
Skelfingin var fullkomin og alger. „Stillson borgar-
stjóri! Stillson borgarstjóri!"
„Þetta nægir," sagði Greg.
....stjóri! Stillson borgarstjóri! Stillson ..."
Greg gaf honum bylmingshögg í andlitið og
strákurinn rak höfuðið í vegginn. Hann þagnaði,
augun tóm og starandi.
Greg kom þétt upp að honum og tók um bæði
eyru hans. Hann dró andlit stráksins að sínu þar
til nef þeirra snertust.
„Frændi þinn hefur völd hérna," sagði hann
mjúklega. „Ég hef líka völd hérna - en ég er eng-
inn George Harvey. Hann er fæddur hér og upp-
alinn. Og ef þú segðir honum hvað hér gekk á
gæti honum dottið í hug að stöðva mig af í Ridge-
way. (hugaðu því þetta. Ef þú segir honum þetta
og hann bolar mér burt mun ég líklega drepa þig.
Trúirðu því?“
„Já,“ hvíslaði strákurinn. Kinnarnar voru votar.
„Já, Stillson borgarstjóri."
„Já, Stillson borgarstjóri."
Greg sleppti takinu á eyrunum. „Já,“ sagði
hann. „Ég dræpi þig en fyrst myndi ég segja öllum
sem heyra vildu að þú hefðir pissað á þig og stað-
■ Greg setti höndina á
miðja bera bringu
stráksins og hrinti hon-
um eins fast og hann
gat. Strákurinn flaug
yfir herbergið, reiðin
varð að algeru áfalli og
— loksins — því sem
Greg vildi sjá: ótta.
ið hérna skælandi með horinn rennandi úr nef-
inu.“
Hann sneri sér snöggt frá stráknum eins og
væri vond lykt af honum, náði í plástur úr hillu og
þeytti honum í strákinn.
Greg benti. „Baðherbergið erþarna. Þrífðu þig.
Ég ætla að lána þér bol. Ég vil fá hann hreinan til
baka, enga blóðbletti. Skilurðu það?“
„Já,“ hvíslaði strákurinn.
„Ég ætla bara að gefa þér eitt gott ráð að
lokum,“ sagði Greg. „Ekki fara að imynda þér að
þú getir tekið þetta mál upp aftur. Það yrðu verstu
mistök lífs þins. Og hugsanlega síðustu."
Við það fór Greg eftir að hafa litiö á strákinn
með fyrirlitningarsvip í síðasta sinn. Greg veðjaði
við sjálfan sig í huganum að hann myndi aldrei sjá
né heyra frá þessum strák aftur og vann veðmál-
ið. Síðar í vikunni hitti hann George Harvey og
hann þakkaði honum fyrir að „koma vitinu fyrir“
systurson sinn. „Þú hefur góð áhrif á þessa
krakka, Greg,“ sagði hann. „Ég veit það ekki...
þeir virðast bera virðingu fyrir þér.“
Greg sagði honum að minnast ekki á það.
* 2 *
Meðan Greg Stillson var að brenna bol í New
Hampshire voru Walt og Sara Hazlett að borða
síðbúinn morgunmat í Bangor í Maine. Walt var
með dagblaðið.
Hann lagði frá sér kaffibollann. „Gamli kærast-
inn þinn komst í blöðin, Sara.“
Sara var að mata Denny. Hún var í sloþpnum,
hárið úfið og áttatíu prósent hugans voru enn sof-
andi. Þau höfðu verið í veislu kvöldið áðurtil heið-
urs Harrison Fisher fulltrúadeildarþingmanni. Walt
hafði drukkið miklu meira en hún. Samt var hann
fullklæddur og virtist hress meðan henni fannst
hún á kafi í krapi. Þetta var óréttlátt.
„Ertu að tala um Johnny Smith?" spurði Sara.
„Þann eina sanna.“
Henni brá við að sjá hve stór fyrirsögnin var.
MAÐUR SEM VAR ( DAUÐADÁI FÆRIR SÖNN-
UR Á DULRÆNA HÆFILEIKA Á ÁTAKAMIKLUM
BLAÐAMANNAFUNDI. David Bright var skrifaður
fyrir fréttinni. Meðfylgjandi mynd sýndi Johnny,
horaðan og ringlaðan, standa yfir Roger nokkrum
Dussault, blaðamanni í Lewiston. Blaðamaður
fellur íyfirlið eftiropinberun, stóð undir myndinni.
Sara sökk niður á stólinn við hliðina á Walt og
hóf lestur greinarinnar. Þegar hún var búin að lesa
hana las hún hana aftur. Augu hennar hvörfluðu
aftur og aftur að myndinni, að ringluðu andliti
Johnnys með hryllinginn uppmálaðan í svipnum.
Fólkið í kringum hinn liggjandi Dussault horfði á
Johnny allt að því með hræðslusvip. Það skildi
hún vei. Hún mundi eftir kossinum og skrltna
svipnum sem hafði komið á hann þá. Og þegar
hann sagði henni hvar týnda hringinn væri að
finna hafði hún verið hrædd.
En Sara, það sem þú óttaðist var ekki alveg það
sama, varþað?
„Ha?“ Sara leit upþ þegar Walt nálgaðist.
„Ég sagði að þetta væri fjandi góð brella fyrir
mann sem hlýtur að skulda sjúkrahúsinu næstum
hálfa milljón dollara."
„Um hvað ertu að fa/a? Hvað áttu við, brella?"
„Nú, vitanlega," sagði hann og virtist ekki taka
eftir að hún var reið. „Hann fengi sjö, kannski tíu
þúsund dollara fyrir bók um slysið og dauðadáið.
En hafi hann vaknað skyggn úr dáinu eru engin
takmörk fyrir hvað hann gæti þénað."
„Þetta er engin smávegis ásökun,“ sagði Sara.
Hún var mjóróma af reiði.
Hann sneri sér að henni, fyrst undrandi og síð-
an skilningsríkur á svip. Skilningsríki svipurinn
gerði hana ennþá reiðari. Ef hún ætti fimmeyring
fyrir öll þau skipti sem Walt Hazlett hafði haldið sig
skilja hana gætu þau flogið til Jamaica á fyrsta
farrými.
„Fyrirgefðu að ég skyldi nefna þetta," sagði
hann.
„Johnny færi ekki að Ijúga frekar en páfinn færi
að ... færi að ... þú veist.“
Hann skellihló og minnstu munaði að hún tæki
upp kaffibollann hans og fleygði honum í hann.
Þess í stað fléttaði hún fingur sína þétt saman
undir borðinu og kreisti.
„Ég hef ekkert á móti honum, elskan," sagði
Walt. „Ég virði hann raunar fyrir þetta. Ef Fisher,
þessi feiti afturhaldsseggur, getur orðið milljóna-
mæringur á fimmtán árum með setu á löggjafar-
þinginu þá á þessi náungi fullan rétt á því að næla
sér í eins mikið og hann getur með því að þykjast
vera skyggn ..."
„Johnny lýgur ekki,“ endurtók hún lágróma.
„Jæja þá,“ sagði Walt, „hann lýgur ekki. En ég
trúi bara ekki...”
Sara sagði lágt: „Sjáðu fólkið fyrir aftan hann,
Walt. Sjáðu sviþinn á því. Það trúir honum."
Walt rétt leit á myndina. „Já, á sama hátt og
krakki trúir á töframann - meðan á brellunni
stendur.11
„Heldurðu að þessi Dussault hafi verið leppur?
Þeir Johnny höfðu aldrei hist áður, eftir því sem
fréttin segir."
„Annars virkar blekkingin ekki, Sara,“ sagði
Walt þolinmóður. „Annaðhvort vissi Johnny Smith
eitthvað eða hann var heþþinn með ágiskun
þyggða á hegðun Dussaults. En ég endurtek að
ég virði hann fyrir það. Hann fékk heilmikið út úr
því. Og ef hann getur þénað á því, þá verði hon-
um að góðu.“
Á þessu andartaki hataði hún hann, fyrirleit
hann, þennan góða mann sem hún hafði gifst.
Það var í rauninni ekkert hryllilegt á bak við góð-
mennsku hans og stöðugleikann - nema sú trú
sem virtist grópuð í sál hans að allir væru að
skaraeld aðsinni köku, hverog einn í sínu braski.
13. TBL. 1991 VIKAN 53