Vikan - 11.05.1950, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 19, 1950
11
•iiimiiiiiiiiiMiiiiiiiiMiiaMma
Framhaldssaga:
||■ll||■MIIMMIMIMI■l■lll■IIIMIIIII■■M■ll■■MIIIM■IIIIMIIMIMIIIM■IIIMIIMMIIIIMIMIM■■lltMMIMIMIMMIIMMII
EIRÐARLA UST LÍF
30
Eftir ANN DUFFIELD
„Við að missa stöðu mina," sagði hann.
„Missa stöðu þína, — þú?"
Andlit hans var harðneskjulegt og augun köld
— hann leit rölega á hana.
„Já, ég, Beatrice! Ég hef þegar misst stöðu
mína við að kvænast enskri konu. Og ef þessi
enska kona fær að umgangast sina kunningja,
mun ég mis'sa meira — traust húsbónda míns og
félaga."
Hún skildi hann ekki enn.
„Þú — Þú hefur tapað á að “kvænast mér! Hún
starði vantrúuð á hann.“
Aftur brosti Mustapha. en það var ekki fallegt
bros.
„Það undrar þig, er það ekki? Þér fannst 'pú
lítillækka þig við að giftast Mustapha Aziz, ég
hef engu gleymt, Beatrice, þú sýndir mér það
við mörg tækifæri — eða reyndir að gera það —
með þvi að fyrirlíta þjóðerni mitt. Heldurðu, að
ég hafi ekki tekið eftir þvi? Ekkert fór fram
hjá mér. Þú hélzt, að þú gætir sært mig með þvi
að minna mig á, að ég er Tyrki! Jæja," hann leit
á hana — „ég er Tyrki — og Allah veri lofaður
fyrir það! Og þú góða mín, ert tyrknesk eigin-
kona. Og þú munt haga þér samkvæmt þvi."
„Þú — þú meinar . \ .“
„Eg meína það, sem ég segi. Þú munt haga þér
samkvæmt mínum óskum. Og þú munt betur og
betur ge'ta skilið, að ég í raun og veru er Tyrki."
Skyndilega varð rödd hans blíðari: „Ég vildi ekki
særa þig Beatrice. Ég skil þig, hvernig þú litur
á málið, en mikilvægari mál eru í veði en per- ‘
sónuleg þægindi þín. Ég hef gefið skipanir min-
ar, og þeim verður að hlýða!"
„Og hver hefur gefið þér þessar skipanir?"
Spurningin kom sem byssuskot. Mustapha Aziz
bretti brúnir.
,,Það kemur þér ekki við!"
,,En ég veit, hver það er!" hrópaði Beatrice, „og
ég vil ekki láta undan þeim. Ég vil það ekki!"
„Ekki? Áttu annars úrkosta?"
Hann hélt henni i hendi sér. því að hún átti
ekki annars úrkosta — hvernig gat hún átt það ?
Terry — búgarðurinn — ef hún færi frá Must-
apha nú, hvað n undi þá verða með Terry og starf
hans? Hún var veidd i giidru, sem hún sjálf hafði
sett upp, og Mustanha Aziz vissi það.
Þetta var verðið - og hafði hún ekki vitað,
að hún yrði að greiða verðið? En þá hafði hún
aðeins litla hugmynd um, hve hátt þetta verð
gæti orðið. Hún leit nú aftur á úngu stúlkuna,
sem hafði verið áfjáð í að koma fram með boð
sitt, og það var sem hún sæi barn!
Og samt hikaði hún ekki. Hún vildi borga
nú og halda áfram að borga — fyrir Terry. „Ég
hef spillzt þessa fyrstu mánuði," hugsaði hún,
„ég var hamingjusöm . . .“
Mustapha horfði íhugandi á hana.
„Jæja?" spurði hann.
,,Ég á ekki annars úrkosta!" sagði hún.
„Allt í lagi — Þá er það ágætt. Vertu ekki
svona sorgmædd á, svipinn, barn! Ég ætla ekki
að múra þig inhi. Við förum út eins og vana-
lega — saman. Jæja, og nú bið ég þig um að
fara — ég hef svo mikiö að gera."
Hún sagði Veru frá örvæntingu sinni og á-
kvörðun, eins og hún nú segði henni allt.
„Mustapha er ósveigjanlegur! Ég er fangi
hans." \
„Dæmdu ekki of hart, Beatrice. Mustapha Aziz
hefur mikilli stöðu að gegna, og að halda stöðu
sinni og stjórna hér i Tyrklandi nú á dögum, er
erfiðara en að dansa á slappri línu."
„Ert þú á hans bandi?" Beatrice Jeit undr-
andi á Veru.
,,1'þessu tilfelli þarf hann enga vörn," svaraði
Vera rólega. „Hann velur einu leiðina, sem hægt
er.“
„Já, það sagði hann!" Beatrice kastaði sér á
stóran gólfpúða, sem var viö hliðina á stól Veru.
„Og það virðist, sem ég, stjórnmálalega séð, sé
fótakefli fyrir hann!" hélt hún áfram. „Hann
sagðist hafa misst félaga sina við að kvænast
mér."
Vera lagði höndina á dökkt hár hennar og
strauk það blíðlega.
„Það er erfitt fyrir ykkur Englendinga að
skilja skoðanir Austuriandabúa," sagði hún. „Þér
fannst þú gera honum heiður með því að gift-
ast honum. Og það gerðirðu einnig, jafnvel
Mustapha fann þetta. En hinir — Stambul í heild
— Tyrkland í heild — voru reiðir. Það er stolt-
ur kynflokkur, og þeir líta- ekki bliðari augum
á þessi biönduðu hjónabönd en þið sjálf. Við það
bætist svo, áð stjórnmálunum nú sem stendur er
mjög beitt gegn Englandi — England er hatað,
og menn óttast það, með eða án ástæðu. Þú getur
þá áreiðanlega skilið, að það að eiga enska konu,
og það konu, sem hefur sambönd, er — til
að nota vægt orð — mjög vandasamt ástand fyrir
Mustapha, sem er hægri hönd hans hátignar."
„En, hversvegna r kvæntist hann þá enskri
konu?" hrópaði Beatrice. „Hversvegna var hann
á eftir mér, neyddi mig til að giftast sér . . .“
„Veiztu ekki hversvegna, barn?“
„Ég liélt, að ég vissi það. Ég hélt — að hann
e'lskaði mig . . .“
„Það gerði hann líka!“ sagði Vqra fljótt.
,,Það hefur ekki varað lengi," sagði Beatrice
hægt og biturlega. „Ást hans var aum — einskis
vírði. Og samt, í París — var hann . . .“
..Þannig er hann," sagði Vera. „Og þannig eru
þeir allir, held ég. Alltof sterkur logi, sem eyð-
ist af sjálfu sér, en stundum glæðist hann aft-
ur.“
„Aldrei! Ekki í þessu tilfelli."
„Er þin ást þá einnig dauð?" spurði Vera blið-
lega.
„Hún hefur aldrei verið til — ég var ástfaHgin,"
sagði Beatrice. Ofsalega — heilluð af honum! En
það var ekki ást. Svo langt komst það aldrei!
Ó, annað nafn er til yfir þetta — nafn, sem ég
skammast min fyrir að nefna . . .“
Vera fann, að kinnar Beatrice voru logandi
heitar, og hún hugsaði: En hvað þær eru ein-
kennilegar þessar norrænu konur — þær skamm-
ast sín fyrir sínar eigin ástriður, taugar og til-
finningar — sem við erum stoltar af. Vera brosti
yfir drúpandi höfðinu og hélt áfram að strjúka
dökka hárið.
„Ást getur orðið til af því, sem þú vilt ekki
nefna!" sagði hún.
,,Hjá sumum konum. ef til vill. Ekki hjá mér!"
svaraði Beatrice. „Heldurðu, að ég geti elskað
mann, sem tekur mig upp og kastar mér frá
sér eftir geðþótta sínum? Sem leitar ekki annars
hjá mér en . . . sem lítur aðeins á mig sem . . ."
„Austurlenzk kona gæti það," svaraði Vera, og
Mustapha Aziz er sjálfur Austurlandamaður.
Hann hefur ekki sært þig vísvitandi. Hann fvigir
aðeins eðli sínu."
„Ef til vill —“ Beatrice hreyfði sig órólega
á stóinum. „En ég — ég get ekki elskað þannig
piann."
„Er það satt?" spurði Vera.
„Það er satt!"
„Ást þín er dauð?"
„Hún hefur aldrei lifað — hún hefur aldrei
getað fæðzt."
Drykklanga stund sátu þær þegjandi, svo leit
Beatrice á Veru og sagði:
„1 dag talar þú máli Mustapha. Og samt varstu
um daginn ósammála honum og studdir migf"
„Ég vissi ekki þá, það sem ég veit nú," svaraði
Vera.
„Hann hefur talað við Ghaziann eftir það,"
sagði Beatrice. „Er það það, sem þú átt við?"
„Já!"
„Ég hélt það." Beatrice hikaði. „Hversvegna
varðir þú mig eiginlega um daginn? Hversvegna
fannst þér ég þá hafa rétt fyrir mér?"
„Ég þekkti ekki allar aðstæður. Ég hélt, að
Mustapha væri grimmúðlegur að ófyrirsynju, og
ég óttaðist, að þú — ég var hrædd um að þú
mundir vilja — fara burt — valda bæði þér
sjólfri og honum óhamingju."
„Það mun ég aldrei gera!"
„Er það ekki, Beatrice?"
„Ég gœti gert það," svaraði Beatrice með harð-
gerðu brosi, „en það er dálítið, sem bindur mig
hér."
„Faðir þinn?"
„Já, faðir minn!" ‘
Vera lagði hendurnar um unga andlitið og at-
hugsaði það alvarlega.
„Beatrice," sagði hún, „þetta er erfitt fyrir þig.
Ef þú ættir barn —- —“
„Guði sé lof, að ég á ekkert barn — — og
mun ekki eignast neitt barn!"
Orðin sluppu út úr henni og hrollur fór
um hana. Vera sá og heyrði og vissi nú fyrir
vist, að Beatrice hafði talað sannleikann — hún
elskaði ekki Mtistapha Aziz!
25. KAFLI
Sólin fékk yfirhöndina og komst hærra og
hærra á loft með hverjum deginum, sem leið.
Veturinn fór og vorið kom frá Asíu, blítt og mik-
ið. Tyrkland kastaði vetrardvalanum af sér og
sneri sér að vorinu.
Frá Angora komu nýjar skipanir, nýjir úrskurð-
ir. Menn Ghazíans sögðu, að ógjömingur væri
að framkvæma sumar þeirra, en orðabók Ghazí-
ans innihélt engin slik orð. Embættismenn voru
skyndilega hækkaðir í tign og jafn skyndilega
sviptir tignarstöðum sinum —- menn töluðu um
handtökur og eitthvað enn verra.
Og mitt í allri ringulreiðinni, orðrómnum og
slúðrinu gekk Mustapha Aziz, strangur og alvar-
legur, teinréttur, stöðugt að koma fram með skip^
anir sínar. Fleira en eitt enskt andlit, sem voru
vel þekkt í Pera, hurfu skyndilega, og sáust ekki
meir.
„Mustapha Aziz sýnir vígtennurnar," sagði
Pera eftirvæntingarfull yfir, hver sá næsti yrði
Og fólk íhugaði hvort Beatrice vissi, hvað var að
gerast, og hvemig hún liti á þetta allt.
Allan veturinn höfðu menn athugað Beatrice,
eins og þeir höfðu gert frá giftingu hennar, $g
að lokum gaf hún ástæðu til umtals og orðróms
ög hina vafasömu ánægju, sem er i því að segja:
„Við sögðum það alltaf!" Lengi höfðu menn ekkí
getað orðið þessarar ánægju aðnjótandi, en nú
var stundin komin! Nú var það, að hinir gáfuðu