Vikan - 06.04.1993, Síða 6

TEXTI: JÓHANN GUÐNIREYNISSON /MYNDIR: ÓÐINN OG SIGURÐUR EGILSSON
ÓÐINN OG EY
Þ
KYNNTUST
tælandi
Óðinn Valdimarsson er Vestmanna-
eyingur sem fluttist þaðan í gosinu.
Það var upphaf að mun umfangs-
meiri ferðalögum; Þýskaland,
Spánn, mestöll Bandaríkin,
Jamaíka svo eitthvað sé nefnt og
þá Tæland, fyrst 1989. Það er
Tæland sem hér verður í brenni-
depli. Óðinn hefur verið kvæntur
tveimur tælenskum konum og býr
nú með seinni konu sinni sem kem-
ur frá Surin í Tælandi. Hann kann
margar skrítnar og skemmtilegar
sögur af siðum og venjum Tælend-
inga. En við byrjum í landi tækifær-
anna.
Hann var að læra flugvirkjun í Bandaríkj-
unum eftir verslunarskólapróf árið
1978, þá átján ára gamall. Þá þegar
var farið að bera á sterkum tilhneigingum til
tilbreytingar eftir því sem áhugavindar blésu.
Og Óðinn hætti í flugvirkjuninni þegar ekki
voru góðar atvinnuhorfur í Bandaríkjunum og
vonlaust að fá vinnu hér heima. Hann kom
heim og fór að læra prentiðnina sem hann
starfar við núna. Þetta var árið 1979 og þá
hafði hann búið í Los Angeles sem hann segir
hafa verið mjög skemmtilegt og þar hafi hann
kynnst nokkrum aröbum, forríkum.
Þeir menn eru víst undarlegri á venjulegan
buddumælikvarða en orð fá lýst. Einn var til
dæmis reglulega að borga jafngildi 20.000
dollara (110.000 ísl.) símreikning á mánuði en
hann stundaði það til dæmis áður en hann fór
til Bandarikjanna að láta spila fyrir sig nýjustu
tónlistina frá Bretlandi til Arabíu í gegnum
síma! Annar fékk pabba sinn í heimsókn og til
að karlinn kæmist leiðar sinnar keypti stráksi
fokdýran eðalvagn, Lincoln Continental, af-
mælisútgáfu, eitt af örfáum eintökum fyrir
pabba sinn til að skjökta á meðan hann væri í
heimsókn! Flugvirkjanámið var víst bara yfir-
skin þessara manna til að geta verið í ótak-
mörkuðu frelsi. Einkunnir skiptu engu, bara að
það kæmi föstudagur sem fyrst.
ÚTÚRREYKTUR VÖRÐUR
„Ég er tónleikafíkill og í L.A. sá ég öll goðin;
Rolling Stones, Bob Marley og Peter Tosch,
svo einhverjir séu nefndir. Ég hef alltaf reynt
að stíla inn á Stones-tónleika á ferðalögum og
á allt sem þeir hafa gefið út, auk svokallaðra
sjóræningjaplatna sem aðrir gefa út með
hljómsveitum án leyfis sveitanna eða útgef-
enda þeirra," segir Óðinn og talandi um tón-
leika þá fór hann að hlusta á Rolling Stones í
Kaupmannahöfn eftir skemmtilega dvöl í Fær-
eyjum þar sem hann bjó hjá einum ríkasta
manni eyjanna, Emil Tomsen bókaútgefanda.
„Tomsen er alveg sérdeilis skemmtilegur og
góður karl. Hann býr í eftirlíkingu af land-
námsbæ á eyju þar sem ekki búa fleiri en
hann og einhverjir örfáir aðrir. Bærinn er allur
Ey undirbýr máltíð heima í Surin. í Tælandi
er orótakió: Matur er mannsins megin, í
hávegum haft.
byggður úr rekaviði og þar er meðal annars
að finna lokrekkjur og eldhlóðir að fornum sið
svo eitthvað sé nefnt. Þessi karl var heilmikið
að spá í það hvað ég sæi við Stónsarana,
skildi ekkert í þv( enda unnandi klassískrar
tónlistar sjálfur og við ræddum þetta mikið.
Hann átti hins vegar eitt það ótrúlegasta safn
af víntegundum sem ég hef séð, til dæmis
tuttugu eða þrjátíu tegundir af koníaki sem
hann bauð upp á með skerpukjötinu. En karl-
inn smakkar það ekki sjálfur nema um jól og
áramót."
Það eru fleiri en Færeyingar og Danir sem
hafa notið samvista við Óðin og fyrrum vinnu-
félaga hans, kallaðan Dodda, því þeir fóru
saman til Jamaíka í ævintýraleit. Þá hafði
lengi blundað í þeim að fara til Tælands en
besti tíminn til að fara þangað var október til
desember sem var vonlaust með tilliti til vinn-
unnar en þeir unnu báðir í prentsmiðjunni
Odda. „Þetta var nokkurs konar pílagrímsferð
til Jamaíka því við höfðum mjög gaman af
reggie-tónlist. Við vorum þar í mjög frábæran,
hálfan mánuð á einkaströnd sem fylgdi mjög
góðu húsi sem við leigðum. Við þurftum ekki
annað en að fara út úr húsinu og þá vorum
við komnir á ströndina. Þarna var öryggis-
vörður, kallaður Joe, alveg útúrreyktur af
maríjúana allan sólarhringinn, vopnaður
svakalegri sveðju svo manni stóð alls ekki á
sama. Hann var líka þeim eiginleika gæddur
að fara yfir eins og hann svifi. Við sátum
kannski í rólegheitum og skyndilega stóð karl-
inn yfir okkur! Það var ótrúlegt."
HEITIR AF SÖGUM
Ekki meira um Jamaíka. Óðinn lagði upp í
langferð 1988 til Tælands. Þá höfðu íslend-
ingar verið að uppgötva þessa austurlensku
paradís. „Þeir sem koma þangað verða bara
húkkt,“ segir Óðinn og með síðasta orðinu á
hann við eins konar ánetjun. Þó átti Óðinn
kunningja sem var búinn að fara fjórum sinn-
um og átti kunningja sem var búinn að fara
sex eða sjö sinnum. „Það er eitthvað við
Tæland sem heldur manni föstum og þar fyrir
utan er kostnaður við að komast þangað ekk-
ert ógurlega mikill, þetta er ekkert dýrara í
raun heldur en að fara til Spánar. Flugið kost-
ar um 80.000 og gott hótel getur kostað fyrir
einn í herbergi 700 krónur (endurt. blm.: sjö
hundruð krónur íslenskar!) á dag. Hér heima
er til dæmis verið að bjóða Tælandsferðir
með gistingu á Royal Cliff, sem er hæsta
klassa hótel, á innan við hundrað þúsund fyrir
tvær vikur.“
j
6 VIKAN 7.TBL. 1993