Vikan - 26.09.1957, Blaðsíða 11

m e p p n i
smásaga eftir Ivan Levach
HÚN á eftir að ganga af mér dauðum.
Hún kjaftar stanzlaust allan daginn.
Ég hef varla komizt að í þessi tvö ár,
sem við höfum verið gift. Eg hef reynt
allt — reynt að þegja, í þeirri von að hún
skilji, að ég tek ekkert eftir því, sem hún
segir. Ég hef reynt að hóta henni, en
árangurslaust. Hún er að gera mig geð-
veikan.
En það broslegasta af öllu — ef bros-
legt skal kalla — er að ég hefði vel getað
komið í veg fyrir allt þetta, ef ég hefði
verið dálítið ákveðnari þetta örlagaríka
kvöld fyrir hálfu þriðja ári. Ég gæti nú
lifað góðu lífi. Lífi piparsveinsins. Allt
þetta er því að kenna, að ég fór út að
dansa með Reg Barker.
Ég hef aldrei verið gefinn fyrir að
dansa. Tónlistin hefur svæfandi áhrif á
mig. Svo að þegar Reg (hann var bezti
vinur minn) kom þetta kvöld, var ég ekk-
ert æstur í að fara út. Reg er einn af þess-
um hundheppnu mönnum, sem allt leikur
í lyndi fyrir.
„Láttu ekki svona, Bill,“ sagði hann.
,,Bara þetta eina skipti. Við höfum ekk-
ert gert annað en að fara í bíó síðastliðið
ár. Þetta verður tilbreyting.“
Hann hafði rétt fyrir sér. Ég var orð-
inn leiður á því að sjá sífellt sömu hetj-
una, í eitthvað tuttugu myndum, þar sem
eitthvað tuttugu stjörnur féllu fyrir hon-
um. „Jæja þá,“ sagði ég. „Þá förum við
út.“
En hefði ég vitað hvað ég var að gera
hefði ég aldrei farið. Við komum snemma
inn í danssalinn. Ég dansaði dálítið við
miðaldra frekknótta konu. I byrjun
skemmti ég mér allsæmilega.
Þegar dansfélagi minn hafði látið þá
skoðun sína í ljós, að það væru nokkuð
margir þarna þetta kvöld, og ég hafði
sagt eitthvað um hljómsveitina, þögnuð-
um við bæði. Þögn — ég kann orðið að
meta þögnina eftir þessi tvö ár.
Þegar dansinn var á enda gekk ég til
Regs, sem stóð afsíðis. „Jæja,“ sagði ég
„hvernig finnst þér?“
Honum gafst ekki tími til að svara. Allt
í einu virtist trommuleikarinn tryllast og
fólkið í kringum okkur gekk berserks-
gang. Það þreif í hvert annað og kastaði
hverju öðrum um allt dansgólfið. Þetta
voru fyrstu kynni mín af rock’n’roll.
Maður stóð fyrir framan hljómsveitina
og gaulaði eitthvað með. Fólkið virtist
algerlega fjarri sér — það var þá, sem
við Reg sáum hana!
HÚN hringsnerist á gólfinu. Náunginn,
sem hún var að dansa við, ef hægt
var að kalla það dans, henti henni um
gólfið, eins og bolta. Hún var yndislega
vel vaxin, fæturnir voru fullkomnir. Hár-
ið var allt í óreiðu, en það jók aðeins á
fegurð hennar.
Reg var bersýnilega alveg frá sér num-
inn, þegar hann sá hana. „Bill,“ sagði
hann eins og í leiðslu, ,,ég verð að dansa
við hana þessa.“
Þetta var hlægilegt. Reg gat naumlega
dansað vals, en rock ’n’ roll —- nei. „Það
þýðir ekkert fyrir þig,“ sagði ég við hann.
„Hún lifir fyrir jitterbug og rock ’n’ roll
og hvað það nú heitir allt saman.“
„Gerir ekkert, gerir ekkert,“ svaraði
hann með augun eins og límd við stúlk-
una, þar sem hún hélt aftur í sæti sitt.
„Ég get lært það.“
Hann reyndi seinna um kvöldið, en það
var eins og ég hafði sagt. Hún leit einu
sinni á hann, hnusaði og hélt áfram að
tala við einn vina sinna. Reg missti ekki
móðinn. Nei, hann var ákveðnari en
nokkru sinni fyrr í að vinna gripinn.
Hann hafði auga með henni allt kvöld-
ið. Ég? Ég hélt bara áfram að dansa. Ég
vissi að Reg hafði alltaf heppnina með
sér, ég hafði enga von.
En hann náði ekki í hana þetta kvöldið.
Alla leiðina heim, hélt hann áfram að
tala um Önnu, en það hét stúlkan.
Næsta kvöld var barið óþolinmóðlega
á dyrnar hjá mér. Ég opnaði hurðina. Fyr-
ir utan stóð Reg, klæddur í nýtízku gæja-
föt. „Hver fjárinn," sagði ég. „Hvað á
þessi grímubúningur að þýða?“
„Sérðu það ekki?“ útskýrði hann. „Ef
ég kem svona klæddur, heldur hún að ég
sé svakalegur rokkari. Ég verð að kynn-
ast henni.“
Þetta þýddi að við yrðum að fara aft-
ur út að dansa þetta kvöld. Ég hugsaði
mér að gaman væri að fylgjast með því,
hvernig Reg færi að því að vinna stúlk-
una.
Það voru ekki eins margir í danssaln-
um eins og kvöldið áður, og okkur heppn-
aðist að ná sæti við barinn. Þegar við
vorum seztir, byrjaði Reg strax að snúa
sér í allar átti. „Hvar er hún?“ hvíslaði
hann ákafur, „heldurðu að hún komi í
kvöld ?“
„Ætli það ekki,“ svaraði ég,“ hún virð-
ist lifa á rock ’n’ roll.“
Reg leit rannsakandi í kringum sig.
Skyndilega stirðnaði hann upp. „Þarna er
hún,“ hvæsti hann. „Alein.“
Tíu mínútum síðar, þegar hljómsveitin
lagði í fyrsta rokklagið, sá ég Reg þjóta
í áttina til stúlkunnar.
Reg fylgdi stúlkunni sigri hrósandi út
á dansgólfið. En svo varð þessu lokið jafn
skyndilega og það hafði byrjað. Stúlkan
byrjaði að hrista sig alla og hoppa um
gólfið, en Reg stóð bara og horfði á eins
og illa gerður hlutur. Hann hafði bersýni-
lega ekkert vit á rock ’n’ roll, og stúlkan
komst fljótt að því.
Hún hætti skyndilega að hrista sig, leit
grimmilega á hann, og gekk í burtu og
skildi Reg einan eftir úti á miðju gólfinu.
Hann varð fyrir miklum vonbrigðum.
Þegar hann kom til mín sagði ég við
hann:
„Ég mundi hætta að eltast við hana.“
„Aldrei,“ hrópaði hann. „Aldrei. Mér
datt í hug að þú mundir hjálpa mér að
komast að því hvar hún býr.“
„Nei, ég held nú ekki,“ sagði ég. „Ef
þú ert svo áfjáður í að ná í stúlkuna get-
ur þú gert það án minnar aðstoðar.“
Og hann elti hana heim til hennar. En
hún sá hann á leiðinni, og sagði lögreglu-
þjóni, að maður væri að elta sig. Ég var
Náunginn henti henni uni gólfið eins og boUa.
þrjár klukkustundir að ná Reg út af lög-
reglustöðinni.
En hann var ekki á því að geíast upp.
„Við reynum aftur á morgun," sagði hama
vonglaður.
NÚ fannst mér nóg komið. „Á morgan
skal ég sjá um allt,“ sagði ég virðti-
lega. „Til þess að þú komizt ekki í klanö-
ur skal ég dansa við hana og kynna hana
síðan fyrir þér seinna.“
Þannig skeði það. Næsta kvöld gekk ég
að draumadísinni hans Regs og bauó
henni upp. Hún stökk á fætur. „Ég heí
verið að bíða eftir því að þér byðuð mér
upp.,“ sagði hún og rödd hennar va.r eins
og bjölluhljómur. „Vinur yðar fer í taug-
arnar á mér. Ég vildi að allir menn væni
eins og þér.“
Ég kokgleypti. Ég ýar í sæluvínm.
Þrem vikum seinna giftumst við, og síó-
an hef ég aldrei komizt að. Bjölluhljómur-
inn er orðinn að ógurlegum drunum.
Reg? Hann var auðvitað mjög gramrr
í byrjun. En þegar hann hafði heimsótt
okkur nokkrum sinnum, fóru að renna á
hann tvær grímur. Honum leizt bersýrn-
lega ekkert á málæðið í Ann.
Síðast þegar ég frétti af honum, var
hann hættur að reyna við rock ’n’ mll.
Hann vill ekki eiga neitt á hættu.
Já, hann er heppinn hann Reg.
/ MYRKRINU
Sviðið: Lestarklefi í Rúmeníu á strSðsánw-
um.
Persónur: Þýzkur liðsfoi'ingi, rúmenskuv liðs-
foringi, gömul kona og snotur ung stúlka.
Lestin ekur inn í jai'ðgöng. Farþegarnir heyra
fyrst hávært kosshljóð og síðan smell af löflr-
ungi. Lestin ekur aftur út i dagsbirtuna. Alíir
steinþegja, en þýzki liðsforinginn ei- kominn rn‘ &
glóðarauga.
Gamla konan hugsar: „En hvað þetta er sið-
söm stúlka. Hún hefur sannarlega skapfestu tif
að bera.“
Stúlkan hugsar: „Hvað þetta er skrýtið! J.ð
hugsa sér að liðsforinginn skyldi heldur reyha
að kyssa gömlu konuna en mig!“
Þjóðverjinn hugsar: „Þessi Rúmeni er svei
mér sniðugur náungi — hann stelur kossi og <'g
fæ lcðrung fyrir.“
Rúmeninn hugsar: „Þetta var snjallt hjá mér.
Ég kyssi á handarbakið á sjálfum mér, gef þýzk-
umi liðsforingja á hann og kemst upp með það."
VIKAN
■11