Vikan - 26.09.1957, Blaðsíða 13

legur. En hann gat líka verið grimmur. En þrátt
fyrir timburmennina var hann hinn bliðlegasti
þennan morgun.
„Þú ættir að fá þér eitthvað að drekka," sagði
hann. „Eg ætla að minnsta kosti að fá mér eitt-
hvað að drekka eftir þetta sull frá lyfsalanum.“
Hann tók í handlegg mér og við gengum út úr
lyfjabúðinni. Þegar við vorum að fara yfir göt-
una, sagði hann: „Hefurðu fengizt nokkuð við að
skrifa, Neil? Þú varst ekki sem verstur ef ég
man rétt.“
„Ég skrifaði leikrit, meðan ég var í Austur-
ríki,“ sagði ég. „En nú horfir enginn á neitt
nema söngleiki og revýur. Þar fyrir er ekki víst
að leikritið hafi verið svo mikils virði.“
„Það er ósköp að heyra í þér,“ sagði hann.
„Njóttu lífsins. Þú mátt ekki taka það of alvar-
lega. Það rætist alltaf úr vandræðum manns. Á
ég að útvega þér vinnu?"
Ég staðnæmdist. Eg hefði getað slegið hann.
Hann vissi að ég var atvinnulaus, og hann ætl-
aði að njóta þess hve mér leið illa. Hann var
samvizkulaus. Hann naut þess að koma öðrum í
vandræði. „Það getur verið að það sé gaman að
lifa," sagði ég, „en það er ekki svona óstjórn-
lega fyndið."
„Komdu upp á gangstéttina," sagði hann. „Það
er vissara. Heldurðu að ég sé að gera að gamni
mínu?“
„Þú hagar þér kjánalega," sagði ég við hann
gramur. Hann gat leikið sér að mér eins og leik-
fangi, og hann notfærði sér aðstöðu sína.
Hann tók i handlegginn á mér og leiddi mig
inn á næstu krá. Hann pantaði whisky...
„Skál," sagði hann og leit glettinn á rnig. Hann
hló. Þú heldur að mér sé ekki alvara," sagði
hann. „En mér er alvara. Viltu vinnuna eða
ekki?"
Ég skellti í mig whiskyinu og pantaði annað
glas. ,,Ég vil ekki vera upp á þina miskunnsemi
kominn." Ég var sárgramur.
„Guð minn góður. Ósköp máttu við litlu,"
sagði hann. „En hef ég nokkurn tíma verið
miskunnsamur ? Mig minnir að þú hafir einhvern
tíma sagt við mig að ég væri mesti fantur og
fúlmenni — og það oftar en einu sinni. En það
er einkennilegt, að ég er sárfeginn að ég rakst
á þig. En það er nú svona. Ef mann vantar mann
I vinnu, kemur næstum alltaf sá rétti. Það eru
ekki margir, sem gætu innt þetta verk af hendi.
Og þú ert sá útvaldi." Ég fór að hafa áhuga á
málinu. Hann brosti til mín. „Þú veizt, að mér
er full alvara, Neil. Ef þig vantar vinnu ertu
velkominn til mín.“
„Hverskonar vinna er það?“ spurði ég.
„Þrír mánuðir í Cortina í Dolomite-ölpunum,
við að skrifa kvikmyndahandrit fyrir kvikmjmda-
félagið mitt," svaraði hann. „Hundrað pund á
mánuði og þar að auki allur aukakostnaður."
Ég greip andann á lofti. Ég hafði haft heppn-
ina með mér. En hversvegna varð ég fyrir val-
inu? „Heldurðu að ég geti skrifað kvikmynda-
handrit, sem þið verðið ánægðir með?" spurði ég.
„Þú þarft ekki beinlínis að skrifa neitt hand-
rit. Ég er búinn að fá handritið nú þegar."
„Hvað á ég þá að gera?"
Hann skildi vonbrigði min og klappaði á öxl-
ina á mér. „Það er ekki sem verst að dveljast
í þrjá mánuði í svona góðum skíðalöndum, finnst
þér það?“
„Það er satt,“ svaraði ég. „En ég varð fyrir
vonbrigðum. Þú býður mér vinnu við að semja
handrit, en svo segistu eiga handrit fyrir. Þú
veizt að mig hefur alltaf langað til að verða
rithöfundur."
„Ég ætlaði ekki að valda þér vonbrigðum,"
sagði hann. „En það er bezt að ég sé hreinskilinn
við þig. Ég held ekki að þú getir skrifað það
sem við viljum helzt. En ef þú skrifar gott kvik-
myndahandrit skal ég lofa þér, að ég skal lesa
það yfir og reyna að nota það. Finnst þér það
ekki sanngjarnt?"
„Jú, jú,“ sagði ég. „En hvað í ósköpunum á
ég þá að gera?" ^
„Þú talar ítölsku, er það ekki?"
„Ég get bjargað mér,“ svaraði ég.
„Fínt," sagði hann brosandi. „Þar sem þú álít-
ur þig ævintýramann, hlýtur þetta að verða mjög
skemmtilegt fyrir þig. En þetta getur allt mis-
heppnast. Ef svo fer, verður þú að gera þér að
góðu þriggja mánaða sumarfrí í ölpunum. Mig
grunar nefnilega dálítið. En ég má ekki vera að
því að fara'sjálfur. En mig vantar einmitt mann,
sem ég get treyst. Mann sem getur látið mig
vita um allt sem gerist þarna. Þú ert einmitt
maðurinn."
„Ég þakka," sagði ég. Ég var farinn að hafa
mikinn áhuga á málinu. Og ákafi Engles smit-
aði mig.
Hann hló. „Ég er ekki að reyna að skjalla
þig. Það vill bara svo til að þú ert þessum eigin-
leikum búinn. Og þú ert vel pennafær og það
slær smiðshöggið. Jæja — viltu taka þetta að
þér ?“
„En hvað á ég að gera?"
„1 guðanna bænum, Neil,“ hrópaði hann.
„Viltu taka þetta að þér eða ekki?“
„Auðvitað vil ég það,“ svaraði ég. „Ég er at-
vinnulaus. En auðvitað vil ég fá að vita, hvað
ég á að gera."
„Þú ættir að þekkja mig,“ sagði hann rólega.
„Ég mundi ekki vera að bjóða þér þetta, ef ég
vissi ekki hvað ég væri að leggja út í. Ætlarðu
að taka þetta að þér eða ekki?“
1 sumar var gerð nákvæm eftirmynd af
Mayflower, fyrsta skipinu, sem flutti píla-
gríma til Nýja Englands fyrir 337 árum.
Þetta skip, sem hlaut nafnið Mayflower
II, var svo líka látið sigla yfir Atlants-
hafið, frá Plymouth í Englandi til Ply-
mouth í Bandaríkjunum og tók það 54
daga. Það var mikið um dýrðir þegar
skipið tók land og er myndin tekin við
það tækifæri.
Á hafnarbakkanum safnaðist saman
mikill mannfjöldi, til að fagna skipinu,
og kringum það sigldu fagurlega skreytt-
ir bátar. Á Plymouth-Rock, staðnum þar
sem fyrsta landnemaskipið tók land árið
1620, stendur nú súlubyggingin, sem sést
á myndinni.
Árið 1620 sigldi gamla Mayflower 5500
km. leið yfir hafið á 66 dögum með 102
„Mig langar til þess,“ svaraði ég.
„Gott.“ Hann pantaði meira whisky. „Jæja,“
sagði hann. „Ég er að missa af lestinni. Hefúrðu
verið í Cortina?"
(Ég hristi höfuðið. Auðvitað hafði ég verið ‘
þar. Við höfðum haft þar aðsetur í stríðinú.
„Gerir ekkert," sagði hann. „Ég ætla að táká
kvikmynd þar. Það er ekki nógu mikill hráði í .
myndum nú á dögum. Kvikmyndaframleiðend-
urnir virðast halda að fólkið komi í kvikmynda-
húsin til þess að hlusta. En það er rangt. Það
fer til þess að hoz-fa á hlutina. Skiðamynd mundi
verða mjög vinsæl. Það eru allir vitlausir í alls
konar íþróttir eftir stríðið. En fyrst ætla ég
að senda þangað apamann. Joe Wesson að nafni,
en hann er fyrirtaks myndatökumaður. Hann á'
að taka þar nokkrar myndir, til þess að sann-
færa félag mitt um að það sé þess virði að taka
mynd þarna. Þú verður sendur til þess að semja
kvikmyndahandritið. Það er bara til þess að ég
hafi einhverja ástæðu til þess að senda þig
þangað. Mér er fjandans sama hvort þú skrifar
handritið eða ekki, en þú skalt reyna. Joe Wesson
býst við því að þú skrifir eitthvað. Sem sagt
þú ferð þangað í orði kveðnu til þess að skrifa
kvikmyndahandrit. Ég skal sjá um allt."
farþega og 20 manna áhöfn. í sumar hrakti
Mayflower II. lengra suður eftir, svo leið-
in varð 3500 km. lengri og tók ferðin 54
daga.
Nýja skipið er eins nákvæm eftirmynd
af því gamla og hægt var að gera það,
eftir að skipaverkfræðingar og sagnfræð-
ingar voru búnir að bera saman ráð sín.
Skipsmenn voru 33. En á Mayflower II.
voru nokkur nýtízku tæki, sem landnem-
amir þekktu ekki, svo sem ioftskéyta-
tæki, radar, rafmagn og niðursoðinn mat-
ur.
Eftir skamma viðdvöl í Plymouth, sigldi
skipið til New York, þar sem það var haft
til sýnis í allt sumar fyrir ferðamenn. í
haust heldur bað svo aftur til Plymouth,
sem gjöf frá Englendingum til bandarísku
þjóðarinnar.
FramhalcL í nœsta blaði.
Mayflower II. siglir til Ameríku
VIKAN
13