Vorið - 01.01.1935, Page 2

VORÍÖ
II rjú
Það er kaldur vetrarmorgun
seint á jólaföstu. Gunnar í Seli,
14 ára piltur, var snemma á ferli,
því að hánn hafði lítið sofið um
nóttina, og beið því morgunsins
með óþreyju. Og nú viljið þið
auðvitað fá að vita hvað það var,
sem hélt vöku fyrir Gunnari, en
fyrst ætla ég þó að segja ykkur
ofurlítið meira um hann. Foreldr-
ar hans voru fátæk hjón með
mörg börn, sem bjuggu nú, þegar
þessi saga gerðist, í Seli, fremsta
bænum í dal einum á Norður-
landi. Gunnar var farinn að hafa
áhyggjurútaf basli foreldra sinna,
eins og títt er um fátæka ung-
linga, og vildi gjarnan geta létt
eitthvað undir með þeim. Nú
hafði hann heyrt að kaupmaður-
inn í þorpinu gæfi vel fyrir rjúp-
ur og datt honum þá undir eins
í hug að freista nú gæfunnar, og
gerast rjúpnaskytta. Faðir hans
var gömul skytta, en hann var
ekki vel hraustur þennan vetur,
og treystist ekki til að stunda
veiðiskapinn, og því var það, að
Gunnar hætti ekki fyrr en hann
fékk leyfi foreldra sinna til þess
að freista gæfunnar með rjúpna-
veiðarnar. Og nú stóð hann á
hlaðinu í Seli, ferðbúinn með
byssu um öxl. Faðir hans lagði
honum margar lífsreglur, og móð-
ir hans kalaði á eftir honum;
»Farðu nú gætilega með byssuna,
Gunni minn«. Helst hefðu þau
bæðikosið að hann hefði ekki ráð-
ist í þennan veiðiskap. En þau
höfðu ekki getað staðist þrábeiðni
hans, og svo var þörfin fyrir
peningana svo rík, að það mátti
varla slá hendinni á móti slíku.
Gunnar hljóp við fót upp á
hálsinn sunnan og ofan við bæ-
inn. Hann ætlaði að fara fi'am í
lítinn þverdal, sem lá austur úr
aðaldalnum. Það var sambland af
vígariug og löngun til að hjálpa
foreldrum sínum, sem gerði hann
svo létían í spori, og hann var
farinn að telja það saman í hug-
anum, hvað hann þyrfti að skjóta
margar rjúpur til þess að gota
keypt þetta og þetta, sem honum
datt í hug. En honum datt aldrei
í hug að hann væri að gera hinum
litlu hvítu fjallabúum neitt illt
með þc ssu, og þó var Gunnar ekki
slæmur drengur. Þegar hann var
kominn upp á hálsinn fór hann
að svipast um eftir rjúpunum. En
hann mátti ganga góðan spöl
frameftir dalnum án þess að
koma auga á nokkra rjúpu, en er
hann kom fram að IUagili sá
hann aHstóran hóp upp með gil-
i.iu. Jíarm reyndi að nálgast hóp-
inn hægt og gætilega. Hjartað
barðist um af eftirvæntingu og
vígahug. Loksins er hann þóttist
komfnn nógu nálægt, miðaði hann
og skaut. Rjúpnahópurinn flaug
á burt í dauðans ofboði, með tíð-
um vængjatökum — nema ein —,