Vorið - 01.01.1935, Síða 15

V 0 RIÐ
eldra, sem bjuggti í vönduðum
húsum.
— — Nu var hann á leiðinni
niður bakkann. Hann mátti til að
fara þangað, þrátt fyrir allt. Það
var svo langt síðan að hann hafði
rennt sér á svellinu. Loksins var
hann kominn alla leið niður að
víkinni. Félagar hans tóku vin-
gjarnlcga á móti honum, og
hvöttu hann til að koma út á
svellið og renna sér, og lét hann
ekki segja sér það tvisvar, þrátt
fyrir götin á tréskónum. En hér
lá fiskur undir steini. Drengirnir
voru búnir að halda fund með
sér áður en Kristján kom, og- nú
skyldu þeir sannarlega gera sér
gaman af »larfa«, en fyrst átti
hann að fá að skemmta sér svo-
lítið, svo þegar færi að dimma,
átti skemmtunin að hefjast.
Hávaðinn á víkinni fór heldur
vaxandi en minnkandi, og eftir
því sem rökkrið færðist yfir óx
gleðin og hávaðinn meir og meir,
jafnvel Kristján hreifst með, og
reyndi að hafa eins hátt, að
minnsta kosti og aðrir.
— En allt í einu heyrðist hvellt
blístur. Það var Emil, sem gaf
merkið- Og í einni svipan réðist
allur flokkurinn á Kristján. Hann
féll, sparkaði og hljóðaði. En það
var allt árangurslaust. ótal hend-
u.r lyftu honum upp og lögðu af
stað með hann.
Drengirnir kölluðu hver í kapp
við annan, að sjálfsagt væri að
kasta honum í gamla brunninn

eins og Jósef forðum, þar gæti
hann svo legið og látið sér líða
.vel. Það væri gott handa honum,
betlaranum. Emil, sonur dýra-
læknisins og Óli, sonur klæðsker-
ans, voru verstir. Þeir tóku ó-
mjúkt á honum, og voru ekki að
hugsa um þótt götunum á buxna-
ræflunum hans fjölgaði dálítið.
Kristján var hættur að grát'a,
en hann titraði allur og skal frá
hvirfli til ilja. Hann þekkti gamla
brunninn vel. Hann var ekki mjög
djúpur; en — —• Æ, nei, þið
megið ekki gera það«, hrópaði
hann.' En það stoðaði ekkert.
Drengirnir voru miskunnarlausir,
og með ópi og óhljóðum köstuðu
þeir honum niður á ísinn í brunn-
inum. (Framh.).
Maurarnir og musterið.
Eitt sinn þurfti konungur hvítu
mauranna að fá sér landskika, en
svo hittist á, að á landinu, sem
hann vildi fá, stóð stórt og fagurt
musteri, byggt úr tré. Maurakon-
ungurinnkallaði saman alla þegna
sína, og bað þá að fylgja sér til
musterisins og rífa það.
Presturinn, sem bjó í muster-
inu, sá til ferða þeirra, og þegar
maurakonungurinn sagði honum,
hvert erindi þeirra var, rak prest-
ur upp skellihlátur.
»Litlu, vesalings heimskingjar«,
sagði hann. »Hvernig ætlið þið,
þessi örsmáu, litlu skorkvikindi,
að rífa niður stóra og sterka