Vorið - 01.12.1941, Síða 6

76
V.O R I Ð
króna eftir fyrir skó handa Elínu.
— Það var 9 krónum of lítið.
„Hvernig fer ég að segja þeim
það“, hugsaði móðirin. Hún var
svo hrygg, að henni lá við gráti
vegna Elínar. Henni fannst svo
sárt að geta ekki efnt loforðið.
En fyrir kvöldið hafði hún ákveð-
ið, hvernig hún ætti að segja
börnunum frá þessu.
Hvorug systirin tók neitt eftir
því, að móðir þeirra væri neitt
áhyggjufull meðan hún þvoði
þeim- og háttaði. En þegar þær
voru komnar í rúmið, tók hún
þessa einu krónu hélt henni í
hendinni og sagði: „Sjáðu Elín!
Þú verður að bíða eitthvað ennþá
eftir skónum, hér sérðu alla
peningana, sem ég á afgangs. Ég
vonaði alltaf, að ég mundi eiga
eftir nóg fyrir skóna, en nú skul-
um við gleðjast yfir, að það var
nóg fyrir mat og eldivið. Vertu
nú ekki leið Elín mín! Með guðs
hjálp fæ ég einhverja atvinnu
milli hátíðanna. Og þú og Sigga
skulu samt fara niður í þorpið og
máta skóna. Svo færið þið kaup-
manninum þessa einu krónu, og
biðjið hann að taka þá frá, þar til
við getum greitt þá. Það verður
vonandi ekki langur tími þangað
til“.
Þögular og undrandi hlustuðu
systurnar á mömmu sína og
mændu á þessa einu krónu. Von-
brigðin voru sár.
En Elín litla vildi ekki láta und-
an. Hún fór að gráta.
„Eg vil fá þá með mér heim,
mamma. — Eg hlakkaði svo mikið
til að fá þá“.
„Við getum ekki fengið þá án
peninga“, sagði móðirin alvarlega.
„Já, en ef kaupmaðurinn vill nú
lána mér þá?“ En þá blandaði
Sigga sér í málið. Hingað til hafði
hún setið alveg þegjandi. En nú
segir hún hátt og ákveðið við
systur sína:
„Nei, við getum ekki fengið
skóna, nema að greiða þá að fullu,
Elín!“
„En englarnir geta það“, segir
Elín allt í einu og brosir gegnum
tárin. „Englarnir geta gefið mér
þá, þó að ég hafi enga peninga“.
Móðirin gat ekkert sagt, hún
sneri sér undan og þurrkaði sér
um augun. Það varð hlutskipti
Siggu að skýra málið aftur:
„Elín! Fyrst þarf mamma að fá
vinnu, og svo færðu skóna auð-
vitað fyrir nýár. Skilurðu það
ekki?“
Þetta var greinilegt. En Elín
skildi það ekki. Hún breiddi bara
sængina yfir höfuðið. Og úr þessu
fylgsni bað hún kvöldbæn, sem
heyrðist skýr og innileg undan
sænginni: „Góðu englar! Látið þið
Elínu fá skó á aðfangadagskvöld-
ið“.
Hinum megin x dalnum var stór-
býli Fjalldfxls óðalsbónda, Þar var