Vorið - 01.12.1941, Page 13

V O R I Ð
83
af ferðum þeirra fyrr en á fjórða
degi, þá verða þeir þess. varir, að'
þeir voru orðnir villtir. Um
kvöldið lögðust þeir til hvíldar í
þeirri von, að þeir myndu komast
á rétta leið með morgninum, og í
þeirri trú sofnuðu þeir. — En nú
get ég varla sagt þér það, sem á
eftir fór. — Þetta var í óbyggðun-
um upp af Austurdal, og þarna
voru veiðimenn í nánd, og meðal
þeirra var Erlingur, faðir Árna.
Þeir voru að elta fullorðinn elg,
og á flóttanum hljóp elgurinn
fram hjá Árna, en í sama bili riðu
skotin af — því að veiðimennirnir
sáu elginn, en veittu Árna ekki
eftirtekt. Þetta var hryllilegt skot
— það hitti Árna og varð honum
að bana. Elgurinn féll einnig, en
þegar veiðimennirnir komu til að
hyggja að hvort hann væri dauð-
ur, fundu þeir einnig lík Árna.
Þegar Erlingur kom þekkti
hann undir eins son sinn, og það
sem síðan hefir kvalið hann daga
og nætur er þetta: — Yar það
kúlan úr byssunni minni, sem
hitti son minn beint í hjartað? —
Ég held, að svo hafi ekki verið,
því að Erlingur hæfði ætíð það,
sem hann miðaði á — og hann sá
elginn.
Síðan hefir Erlingur aldrei
skotið úr byssu. Hann seldi jörð-
ina sína, og réði sig á skútu til
þess að komast eitthvað langt,
lángt í burtu. Hann hélt í fyrstu,
að hann myndi ekki lifa þessa
sorg af, en það fór þó svo. Hann
varpaði byssunni í sjóinn og herti
sig upp.
Eftir 15 ára siglingar langaði
hann aftur heim til ættlandsins,
en ekki vildi hann setjast að í
átthögUm sínum í Austurdalnum,
heldur tók hann sér bólfestu þar
sem hann býr nú, og lagði nú
fyrir sig að smíða stóla, sem síð-
an eru við hann kenndir, og eru
nú til á hverju heimili í nærliggj-
andi sveitum. í frístundum sínum
tínir hann ber og veiðir silung, en
aldrei snertir hann á byssu. Oft
gengur hann um fjöllin og leitar
að fuglum og öðrum dýrum, er
hafa særst af skotum veiðimann-
anna, hann fer með þau heim til
sín og læknar sár þeirra. Hann
hefir læknað bæði héra og fugla,
og sleppir ekki af þeim hendinni
fyrr en þeir eru oðnir heil-
brigðir“.
Friðrik hafði hlustað á með
mestu athygli, og hann hlakkaði
nú æ meir til að fá að sjá þennan
einkennilega mann, en góður spöl-
ur var ennþá eftir að kofa hans.
„Það er gaman að heimsækja
Erling“, heldur Karl áfram, „og
það gleður hann þegar einhver
kemur, sérstaklega á veturna. Því
að þá er ekkert að gjöra í skógin-
um“.
En nú eru þeir rétt komnir
heim að kofanum, og aka þögulir
síðasta spölinn, því báðir eru full-