Vorið - 01.12.1941, Page 15

V O R I Ð
85
gengur að Erlingi og eru ráða-
fáir.
Karl situr stöðugt hjá sjúkl-
ingnum, en Friðrik brynnir Blakk
og gefur íkornanum að eta, 'sem
auðsjáanlega er banhungraður.
Hér verða þeir víst að dvelja
fyrst um sinn.
En á meðan þeir félagar hvísl-
ast á um þann vanda, sem þeir
voru staddir í, virtist sjúklingur-
inn vera að vakna til lífsins. Karl
verður þess var, að augu hans
stara á sig, og fagnaðarbros fær-
ist yfir hið föla andlit hans.
„Árni!“ segir hann — „Árni,
drengurinn minn — ég vissi að
þú mundir koma. Vertu nú ekki
hræddur við mig — nú er ég
hættur að skjóta — ég sá þig ekki
-----þú mátt ekki fara frá mér
aftur!“
Hvað átti nú Karl að gjöra? Var
ekki mest um vert, að veita sjúkl-
ingnum þann sálarfrið, sem hann
þráði svo mjög. Hann hélt auð-
sjáanlega að þetta væri Árni son-
ur sinn, sem dáinn var fyrir meir
en 30 árum. Átti hann að segja
honum hver hann væri og hverra
erinda hann væri þar kominn?
Nei — hann ætlaði ekki að taka
þann fögnuð frá hinum sjúka
manni, sem ljómaði nú í augum
hans. Hann ætlaði að vera Árni
sonur hans litla stund, og gefa sál
hans þann frið, sem hún hafði
þráð í 30 ár. Hann er öruggur.
Hann tekur |)étt í hönd Erlirtgs,
horfir inn í góðmannlegu augun
hans og segir:
„Það varst þú, sem skauzt elg-
inn, pabbi! Það var ekki þín kúla,
sem hitti mig! Það var annar
maðui’, sem skaut mig. — Þetta er
satt, pabbi minn“.
„Þetta er satt — — — — —“,
endurtók sjúklingurinn, og augun
ljóma. „Loksins fékk ég að vita
það! Ég þakka þér fyrir, að þú
komst, Árni! Enginn nema Guð
einn getur gert menn svo glaða,
sem ég er nú!“
Hann krosslagði hendurnar og
hné aftur niður á koddann.
Karl og Friðrik stóðu þögulir og
alvarlegir fyrir framan rúmið.
Hvað áttu þeir að gei’a? Hvernig
áttu þeir að koma boðum heim?
„Ég held“, hvíslaði Karl, „að
allir hljóti að vita, að eitthvað
muni vera að, þegar við komum
ekki heim í kvöld, og þá verður
okkur send hjálp“.
Síðan bjuggust þeir hljóðlega
um, og ætluðu að vaka til skiptis.
Þeir bættu stöðugt í ofninn, svo
að alltaf var notalega hlýtt, þótt
úti væri bæði stormur og rigning.
Þeir sitja hljóðir og horfa í eld-
inn, enginn veit hvað fyrir karrn
að koma í nótt.
„Af hverjum eru allar þessar
myndir?“ hvíslaði Friðrik, og
bendir á veggina í herberginu.
„Þær eru allar af börnunum hér
úr sveitinni", sagði Karl, „Hann
var svo mikill harnavinur — og