Vorið - 01.12.1941, Síða 16

86
V O R í Ð
þarna er Árni í miðjunni — þessi
með skólahúfuna“.
Friðrik hyggur betur að henni.
„Hann er líkur þér“, hvíslaði
hann.
„Nei — en mér þykir vænt um
að við komum“.
— Nóttin dettur á. Karl situr
einn við borðið. Dauft Ijós logar á
lampanum og Friðrik sefur á
dýnu, sem þeir höfðu komið fyrir
á gólfinu. Karl var búinn að lofa
að vekja hann klukkan 2, en hon-
um finnst hann geta vakað alla
nóttina, svo glaðvakandi er hann
nú.
'Hann hlustar eftir andardrætti
Erlings. Hitasóttin hlaut að hafa
versnað, því að andardrátturinn
var orðinn svo óreglulegur og
tíður. Annars er allt hljótt.
Karl lítur á klukkuna. Hún er
að verða 12 á miðnætti. Honum er
órótt innanbrjósts, en hann þekkir
gott ráð, sem sefa mun hjartslátt-
inn. Hann leggur lófana saman,
hneigir höfði og fer með „Faðir
vor“, hægt og hátíðlega. Síðan
hallar hann sér fram á borðið,
ákveðinn í því, að vaka-
„Hvað? — Hver er að kalla?“
„Árni!“ heyrist kallað með
biðjandi rómi, „komdu, — farðu
ekki frá mér!“
Hvar er ég, hugsaði Karl hálf
ringlaður.
„Árni!“ segir röddin aftur.
„Árni, Árni!"
Nú mundi Karl allt á svipstundu.
Hann hafði sofnað. Það var
Erlingur, sem var að kalla. Hann
flýtti sér að rúminu og tók í hönd
sjúklingsins.
í sama bili heyrir hann eitt-
"■hvert þrusk fyrir utan. Hann
heyrir greinilegt fótatak og hon-
um finnst hann ætla að stirðna af
hræðslu. Hefði hann verið vel
vakandi, mundi hann efalaust
hafa grunað, að nú væri hjálpin
að koma heiman að. Það reynd-
ist líka svo. Þegar drengirnir voru
ekki komnir heim klukkan 12 á
miðnætti voru sendir tveir menn
að leita þeirri. í þreifandi nátt-
myrkri og rigningu höfðu þeir
brotist áfram svo hratt, sem þeir
komust, og voru nú komnir alla
leið upp að Króki.
Þeir vissu undir eins, að hér
var alvara á ferðum, er þeir sáu
Karl vaka við rúmstokk Erlings
og halda í máttvana hönd hans.
Þeir Karl og Friðrik höfðu kom-
ið á réttum tíma, seinna mátti það
ekki vera, því að Erlingur í
Króki dó þessa sömu nótt. Hann
fékk aldrei-ráð eða rænu, en til
hinnstu stundar hélt hann í hönd-
ina — höndina hans Árna, sonar
síns.
Það spurðist brátt um sveitina,
að Erlingur í Króki væri dáinn.
Allir hrósuðu drengjunum, sem
orðjð höffiu til þesp að hjýkra