Vorið - 01.12.1941, Síða 20

90
V O R I Ð
um og út á engið, en á bak við
það var vatnið.
Nú var ís á vatninu, en samt
sáu þau glampa á öldutoppa langt
í burtu, þegar sólin skein á þá.
„Hæ, hvert eruð þið að fara?“
spurði rostungurinn digrum rómi,
um leið og hann rak hausinn upp
um gat á ísnum.
„Til Norðurpólsins að sækja
hattinn hennar Elsu, sem ísbjörn-
inn hljóp með þangað“, svaraði
Eiríkur.
„Þið megið setjast á bakið á
mér, og ég skal synda með ykkur
yfir, því að björninn getur ekki
fylgt ykkur lengra“, sagði rost-
ungurinn.
Björninn rumdi og flýtti sér
svo heim aftur, en rostungurinn
kom alveg upp á ísinn og sagði:
„Haldið þið ykkur nú fast, því
nú látum við vaða á súðum!“
Börnin settust á bakið á honum,
það var hált og gljáandi. Fyrst
fóru þau yfir ísinn, en svo synti
röstungurinn yfir vatnið með
flughraða, þangað til hann kom að
bakkánúm hinum megin.
„Nú get ég ekki farið lengra
með ykkur“, sagði hann og stakk
sér undir ísinn.
En allt í einu kom stór, gamall
ísbjörn labbandi og sagði við þau:
„Ég veit ósköp vel hvert þið er-
uð að fara, þið ætlið til Norður-
pólsins að sækja hattinn hennar
Elsu, sem slæmi ísbjörninn hengdi
upp á stóru pólstöngina. Ég þekki
svo sem björninn, sem gerði þetta,
það var hann bangsi minn, og sá
fær sannarlega fyrir ferðina, þeg-
ar ég næ í hann!“
„Eigum við langt eftir“, spurði
Eiríkur, „við þyrftum helzt að
vera komin heim um sjö-leytið“.
— „Af því að þá eigum við að
borða kvöldmat og sjá flugelda á
eftir“, bætti Elsa við.
„Komið þið bara með mér“,
sagði góði björninn. „Ég skal
hjálpa ykkur“.
Brátt komu þau að hæð einni,
þar sem snjórinn myndaði ágætis
sleðabraut niður. ísbjörninn sett-
ist í snjóinn og sagði:
„Haldið ykkur fast í mig og svo
rennum við okkur beina leið til
Norðurpólsins! “
Tvíburarnir skemmtu sér ágæt-
iega, þetta var prýðilegasta sleða-
ferð, þau hlógu og gerðu gaman
að öllu, en svo stöðvuðust þau —
nú gátu þau séð Norðurpólinn,
sem var merktur með hárri
stöng, en efst á toppnum á henni
hékk hatturinn hennar Elsu!
„Sjáðu, Elsa, þarna er hattur-
inn þinn!“ hrópaði Eiríkur.
Þau gengu að stönginni, en
þeim brá í brún, því að hún var
svo há og öll úr ís, að þau gátu
alls ekki náð hattinum.
„Æ, ég er svo svöng, og mér ér
ískalt“, sagði Elsa. — „Ég vil fara
heim til mömmu!“
„Já — en fytst úerðum við þó
íjó ná í hattinn þinn“, sagfii Eh