Vorið - 01.12.1941, Side 24

94
V O R I Ð
hallir springa í loft upp, húsin
hrynja og brenna, og fólkið ferst
í tuga og hundraðatali. Enginn
munur er gerður á konum, börn-
um og hermönnum, allir farast
jafnt. — Skrautbúnum skipum,
fullum af dýrum varningi, sökkva
þessar flugvélar í djúp sjávarins,
og allstaðar valda þær ógurlegri
eyðileggingu. Allt skeður þetta
vegna þess, að mennirnir eru ekki
nógu vel uppaldir, ekki nógu rétt-
látir og góðir, og svona ömurleg-
ur verður heimurinn þangað til
mennirnir verða nógu góðir.
Finnst ykkur ekki, börnin góð,
þetta stríð vera ógurlegt brjál-
æði?
Jú, jú, sögðu öll börnin.
Hugsið ykkur að þið sæjuð tíu
skip eins og „Esju“ í einum hóp.
Ykkur mundi þykja'það falleg
sjón. En ef þið sæjuð nú hundi’að
slík skip í einni höfn, þá væri það
þó enn langtum tilkomumeiri
sjón. Mundi ykkur ekki þykja
óttalegt að sjá þeim öllum sökkt?
Nú er hundrað og kannske tvö
hundruð skipum sökkt hvern
einasta mánuð, og sum þeirra eru
miklu stærri en „Esja“ og flést
eru þau full af nauðsynjum og
dýrmætum varningi. Og svo eru
borgirnar brenndar og eyðilagðar,
og fólkið drepið í þúsundatali.
Er ekki þetta brjálæði?
Jú, jú, svöruðu öll börnin.
Eigum við að fara út í lönd og
segja við Hitler, Mussolíni og
Churchill að þetta stríð sé ógur-
legt brjálæði, það hljóti allir heil-
vita menn að sjá, þeir skuli því
hætta að berjast? Haldið þið, að
þeir muni hætta að berjast?
Nei, sögðu börnin ákveðið.
Nei, það er einmitt þetta, sem
gerir allan vandann, menn vita og
viðurkenna að eitt og annað er
ljótt og rangt, já, brjálæðislega
vitlaust, en hafa ekki siðferðilegt
þrek til þess að gera hið rétta og
fagra.
Fyrir nokkru gekk ég framhjá
verzlunarbúð í litlu kauptúni. Þar
stóðu nokkrir drengir í hnapp og
töluðu ljótt. Blót og formælingar
— ógeðslegt og ljótt orðbragð. Ef
eg hefði nú gengið til drengjanna
og sagt: drengir mínir, það er
ljótt að blóta, þið eigið ekki að
venja ykkur á þetta ljóta orð-
bragð, þá getur vel verið að þeir
hefðu viðurkennt þetta. En hald-
ið þið að drengirnir hefðu hætt að
tala Ijótt?
Nei, sögðu börnin.
Nei, því er nú ver. Þetta er
meinið. En nú skulum við athuga
þetta ofurlítið nánar, börnin góð.
Ef þið, unglingarnir, vitið, að það
er Ijótt að temja sér blót og for-
mælingar og jafnvél að segja ó-
satt, en getið þó ekki hætt við
slíkan ósið, getum við þá vænst
þess, að þjóðirnar leggi niður hið
stóra ljóta, eins og til dæmis stríð-
in, ef við getum ekki vanið okkur
áf þessu ljóta, sem minpa . er?