Bjarmi - 01.03.1908, Blaðsíða 3

B .1 A R M I
35
trú og eftirbregtni Krists, i sannleitca,
réttlœti og kœrléika. Hvar stendur það
í ritningunni sem bein slcipnn skap-
arans eða frelsarans, eða heilags anda
lil allra nianna, að þeir eigi, að við-
lagðri tímanlegri eða eilífri velferð, að
hafa endilega laugardaginn, eða ])á
nokkurn tiltekinn, nafngrcindan dag,
fyrir 7. dag ?
Ekki stendur það í 10 lagaboðorð-
unum; ekki í ælisögu Jesú Iírists og
ekki í kenningum postulanna, heldur,
ef nokkuð er, þvert á móti. Þvi
Kristur vur ekki dagahundinn og var
ineiri en sabbáts-laugardagurinn, og
vildi vera og var herra lians; og post-
ularnir gleymdu aldrei upprisudegin-
um, og andinn og trúin og kærleik-
urinn knúði þá brátt til að halda
þann dag og giöra hann og engan
annan að 7. degi. Hví eru þá
krisinir menn að þrefa og þrátta og
sakast innhyrðis um slika hluti, vissa
daga og daganötn, scm í sjálfum sér
og út af fyrir sig hafa enga þýðingu?
Kærir 7. dags aðventistar, haldið
þið laugardaginji fyrir 7. dag, óáreitt-
ir al' oss, sunnudagsmönnum, ef ykk
ur þykir liann meiri og merkari en
upprisudagur frelsarans, eða ef þið
með Gyðingunum gömlu, sem ekki
viðurkendu Iírist, álilið að sjálfur
skaparinn liaíi skipað eða skapað
laugardaginn fyrir eilífan 7. dag. Vér,
sunnudagsmenn, skulum ekki neitt
l'ást um það né ásaka yður; en vér
höldum og munum halda sunnudag-
inn, upprisudaginn, fyrir 7. dag, og
hlýða þannig 3ja hoðorðinu, bæði
fyrir þá sök, að vér höfnm fyrir oss
dœmi poslulanna, sem voru luistnir
Gyðingar, og eiukum af þvi, að oss
kemur sainan um, aö upprisan frels-
arans sé meiri og minnisverðari en
alt annað, liún sé kóróna alls, og
því ekkert eins eðlilegt eða jafnvel
sjálfsagt og það, að hafa einmitt upp-
risudaginn, dýrðlegasta og þýðingar-
fylsta daginn, sem runnið hefur upp
i þessum heirni, hæði fyrir sjálfan
Krist og oss alla, fyrir 7. daginn, til
hvíldar og hressingar líkama og sál.
(Frnmh.)
Mikið tjón, en meiri ávinningur.
Trúboði nbkkur segir svo frá;
»Á fjölmennum trúboðsfundi var mér
vísað lil herbergis með öðrum Irúboða,
sem hafði tréfót.
Um kveldið, þegar við vorum orðnir
cinir, sagði eg við hann; Það hlýtur að
vera óþægilegt fyrir yður að ganga á
svona fæti. Hvernig vildi það tit, að þér
mistuð fótinn?
»Guð svaraði bæn móður minnar á þann
hátt, að eg misti fótinn«, svaraði hann.
Þegar eg leit á liann undrandi og með
spyrjandi augnaráði, þá mælti hann enn
fremur; »Á yngri árum mínum var eg
léttúðugur námumaður og bar litla
virðingu fyrir áminningum hinnar ráð-
vöndu og guðhræddu móður minnar.
Þegar liún sá, að eg lét áminningar henn-
nr eins og vind um eyrun þjóta, þá sneri
hún sér til Jesú og bað hann:
»Herra, frelsaðu son minn, og gerðu
liann að þjóni þinum. Láttu það kosta
hann og mig það, sem þér þóknast og þú
sér naiiðsynlegt lil þess, að vilji þinn og
frelsi hans verði fullkomiö!«
Einn dag, þegar eg kom frá miðdags-
verði og átti að taka aftur til vinnu minn-
ar, fór eg fyrstur niður í námuna. Alt i
einu losnaði malarlag, sem hrundi niður
og féll. yíir mig. Eg vissi ekkert af mér,
fyr cn eg vaknaði á sjúkrahúsinu og búið
va að taka fótinn af mér.
Þegar eg raknaði við úr öngvitinu, þá
sneri eg mér til Jesú, til þess að verða
lians þjónn. Eg er glaður í honum, því
eg finn, að það er betra, að erfa eilift líf
bæklaður, en að hafa heila limi og vera
eilíflega glataður.
Fólkið sagði, að eg kefði mist mikið, en
• það varð mér mikill ávinningur«.
G. Á. þýddi.