Bjarmi - 15.04.1908, Síða 6

62
B .1 A H M I
lyktaðu aldrei, að fyrst þeir breyti
svo eða svo, þá leyíisl þér að gera
það líka. (2. Kor. 10, 12). Spurðu
sjálfan þig: »Hvað myndi frelsarinn
hafa gert i mínum sporum?« og kosl-
aðu svo kapps um að fara að dæmi
hans. Jóh. 10, 27.
6. Trúðu aldrei tilfinningum þín-
um, ef þær fara i l)ága við guðs orð.
Spurðu sjálfan þig: »Geta tilfinning-
ar mínar verið sannar, ef guðsorð er
satl?« Ef hvorttveggja gelur ekki ver-
ið satt, þá trúðu guði og gerðu til-
íinningu hjarta þíns að Iygara.
Róm. 3, 4; 1. Jóli. 5, 10.
n y
Marteinn Lútlier var hæði sálma-
skáld og tónskáld. Frá honum sprall
sú lind söngs og andlegs kveðskajiar,
sem flutt hefir lifandi vatn alt til þessa
dags. Eftir það kemur fram hvert
sáhnaskáldið öðru betra og við þá
sáhna voru ort lög, sem líf var í og
kral'tur. Skáldskapurinn og sönglist-
in fylgdust að, eins og börn hinsný-
vaknaða trúarlífs.
Um sama leyli voru uppi tvö lón-
skáld, sem voru þeir meistarar í því
að yrkja lög við sálma og önnur trú-
arljóð, að all, sem áður var ort í þá
átt komst ekki í hálfkvisti við það,
og svo lögðu þeir ávaxtasaman grund-
völl samskonar lónaljóða á síðari öld-
um. I3að voru þeir Hándel (1685—
1759) og Bach (1685-1750). Þeir
sköruðu að sínu leyti eins fram úr
i sönglistinni, eins og þeir Leonardi,
Michael Angelo og Rafael í mynd-
högglisl og málverkum.
Og báðir þessir menn voru mót-
mælendur með lifandi kristinni trú.
I3eir voru báðir Þjóðverjar, en Hándel
var Iengslum í Englandi og dó þar
og fékk legstað í Westminsler-Abbey,
hjá stórmennum Englendinga.
Þeir voru báðir samtíða að verki
og þó vóru þeir algerlega óbáðir hvor
öðrum. Kristileg hugsun og siðferð-
isleg alvara lýsir sér i öllum verkum
þeirra.
Hándel orti stórkostlegl tónaljóð,
sem kallast »Messias«. Það er »kristi-
legl hetjukvæði í tónum«, en ekki i
ljóðum.
Þó var Rach honum Iangl um
snjallari og fjölhæfari. Það er mælt,
að Mozart, tónskáldið fræga, liaíi sagl
um hann: »Bach er faðir okkar, vér
hinir erum ekki annað en smádreng-
ir«. Og þegar hann var að leika
lónaljóð hans, þá varð honum að orði:
»Hann ætti ekki að heita Bach (læk-
ur) hcldur Meer (haf), sakir þess hvað
hann cr óendanlega auðugur að tóna-
samböndum og samliljómum«.
George Macgregor (f. 1864 d.
1900), sem kunnur er orðinn fyrir
starfsemi sína ineðal enskra stúdenta,
og preslsstörf sín við Notting HiII í
Lundúnaborg, segir svo í bréfi til
vinar síns:
»Þér spyrjið mig um skoðun mina
á ritningunni. — Eg ólsl upp við
injög strangar skoðanir viðvíkjandi
innblæstri bilíunnar. En sú trú, sem
var árangur af uppeldi mínu, bilaði
alveg, og um tíma hætti ég að trúa
því, að bihlían væri af guði innblás-
in, og varð algerður efasemdamaður.
En þrátt fyrir efasemdir minar, var
þó eilt, sem ég efaðist aldrei um. Það
var það, að ég væri ekki, eins og ég
átti að vcra. Eg var syndari, syndin
var veruleiki í lííi mínu. Ogþaðvar
einmitt þetta, sem vakti aftur traust
mitt á ritningunni. Eg tók eftir því,