Bjarmi - 15.04.1908, Síða 8

64
B J A R M I
sorgþunga og ábyrgðar, sem á oss
hvílir.
Þegar vér hugsum úl í hið mikla
og yíirbugandi tjón, sem vér og öll
vor þjóð lieíir beðið við fráfall hins
mikilhæfa og elskaða föðurs vors,
Óskars konungs II., og lítum jafn-
framt til baka yíir liðið ár, ylir ljósið
all og skuggana, sem breiða sig yfir
minningu þess, þá er það gæzka guðs,
sem bjartast skín fyrir augum vorum.
Guð leit í miskunn lil hins ástsæla
föður vors og föðurlandsins og veitli
honum lausn og frið.
Guð hefir auðsýnt oss öllum gæzku
á margfaldan hátt. Náttúran, sem
hinn almáltugi guð stjórnar, hefir veitt
oss nægilegl til viðurværis á þessu
ári; þó að það væri ekki eins yfir-
íljótanlegl, eins og vorið gaf oss vonir
um, þá var það þó ekki eins lítið,
eins og vér bárum kviða fyrir, sakir
hinna stöðugu rigninga í sumar. En
hvað oss óx hugur og von á sól-
skinsdögunum í haust, þegar vér
vorum að skera upp!
Rás viðburðanna í heiminum, sem
speki guðs stjórnar, hefir veitt föður-
landi voru ytri öruggleika, svo að oss
hefir tekist að inna þrekvirlci af hendi
í ýmsum greinum. Endurminningar
frá liðnum timum votta það líka, að
guð hefir verið með konunginum,
hinu kgl. húsi, sænsku köppunum og
allri þjóðinni á Iiðnum öldum. At-
burðir, sem ollu oss vonbrigða, liafa
enda eflt velferð vora.
Þökkum því guði vorum og föður
fyrir alt í nafni Jesú Krists.
Lillar þakkir færum vér guði, ef
vér óhlýðnumst honum og böfnum
bezlu gjöfunum hans. Samvizka vor
ásakar oss fyrir margfalda óhlýðni
við guð. Árið, sem leið, liafa marg-
ir hryllilegir glæ])ir verið framdir af
einstökum mönnum í landi voru, og
ekki verður ^séð, að hinir vanalegu
lestir þjóðar vorrar hafi farið mink-
andi. Flokkadrættirnir liafa haldið
áfram og cnda lekið á sig enn þá
ægilegri svip en áður.
»Eru engin smyrsl í Gilead? Er
enginn læknir þar? Hví er ekki bund-
ið um sár dótlur þjóðar minnar?«
(Jer. 8, 22).
Sár vor þurfa mikla græðslu. Misk-
unn guðs, sem oss er veilt í Jesú
Kristi, nemur burtu syndaseld vora,
yfirbugar vald hins illa, veitir oss
hnoss, sem dýrari eru en gull eða
jarðneskt vald, ryður torfærum úr
vegí og jafnar ójöfn hlutskifti. En fá-
ir gefa þessu gaum. Þeir eru fáir, sem
hafa þolinmæöi til að biða eftir binu
kyrláta starfi hinna innri krafta til
þess að sigra örðugleikana.
Menn láta sig litlu skifta um Krist
og ljá eyra hverju lastyrði gegn liori-
um. Enginn einn á meðal vor getur
sagt, að hann hafi harist gegn hinu
illa í orði og breytni, og vitnað lyrir
sannleika og rétti, að hann eigi eng-
an þátt í ábyrgðinni fyrir drotnandi
syndir. Og þung er sú ábyrgð, sem
hvílir á þjóð, sem hafnar guðs l'rels-
andi náð. Menn sækjasl eftir breyt-
ingum og umbólum á vorum límuni;
en bezta og mikilvægasta breytingin
er það og umbótin, ef menn
snúa sér ahnenl til (juðs.
Vér skulum nú allir, liver fyrir sig,
og allir í einingu játa syndir vorar og
biðja guð, vegna Jesú Krists, að fyr-
irgefa oss misgerðir vorar og lækna
vora veiki.
Með siðabótinni var alvarlegt aflur-
hvarf og liin óumræðilega mikla gjöf,
sem guð veilir sundurkrömdum björt-
um, svo Ijóslega brýnt fyrir mönnum,
að það skín enn út úr mannkynssög-
unni. Vér óskum því, að minning
siðabótarinnar megi blessast meðal
vor. Rækjum þá áminningu hennar,
að halda oss fast við orð guðs, leita