Bjarmi - 15.04.1908, Blaðsíða 11

B J A R M I
67
þeir upp í testamentinu og lásu hver
hjá sér þessi orð, sem Lúther hefir
kallað litlu biblíuna: »I3ví svo elsk-
aði guð heiminn, að hann gal' sinn
eingetinn son, til j)ess að liver, sem
á hann trúir, ekki glatist, heldur hali
eilíft líi'«.
Þegar nú sjúklingarnir lásu þessi
yndislegu orð og jafnframt heyrðu
skýringu meðvitundarlausa drengsins:
»Það hefir orðið mér lil góðs«, þá vann
guðs heilagi andi verk sill í hjörtum
þeirra. Þetta vers varð til j>ess að
frelsa sálir frá dauða og gleði mikil
varð með englum guðs yfir syndur-
unum, sem bættu ráð sitt.
Andi drottins notaði þella vers, fram
ílult af vörum umkomulausa drengs-
ins í sjúkrahúsherberginu, sálum til
frelsunaiv
Drengurinn fékk um síðir meðvit-
undina aftur og starði í kringum sig,
undrandi yiir því, hvar hann væri
staddur; en í sömu svipan lieyrði
hann mann í einni rekkjunni spyrja:
»Jóhannes 3,16., hvernig líður þér nú?«
»Hvað er þelta?, hvernig þekkir þú
nýja nafnið mitt?«
»Þekki það? Þú sem stöðugt varst
að endurtaka þetta sama : Jóliannes3,
16. og ég segi: Þetta hlessaða 3, 16.«
Það var nýtt fyrir hann að vera á-
varpaður þannig, hann, sem enginn
kærði sig um framar.
»Veistu ekki. hvaðan j)að erlekið?
Það er tekið úr bibliunni«.
»Bibliunni! hvað er það?«, spurði
drengurinn.
Þetta vesalings olnbogaharn halði
aldrei heyrt biblíuna nefnda á nafn,
hvað þá meira. »Lestu það fyrir mig«,
mælti hann svo, og er hann heyrði
orðin, mælti hann lágt við sjálfan sig:
»0, hve j)að eru yndisleg orð; ein-
göngu um kærleika, það er ekki lal-
að um einnar nætur heimili, heldur
eilífðarheimili«.
Hann lærði versið íljótt og mælti:
»Ég fékk ekki einungis nýtt nafn,
heldur og miklu meira í viðbót«.
Dagar liðu og skift hafði verið um
sjúklinga í sjúkrahúsinu, en drengn-
um leiddist ekki; hann fann, að hann
var ekki einmana framar, hann hélt
áfram með dýrmæta versið sitt og
trúði; varð hann því mörgum fleiri til
blessunar þar.
í næsta rúmi við liann lá gamall
maður mjög veikur. Einn morgun
snemma kom nunna að rúmi gamla
mannsins ogmælti: »Patrick, hvern-
ig líður yður í dag?«
»Illa, illa«, stundi gamli maðurinn
upp.
»Hefir presturinn komið til yðar?«
spurði nunnan.
»Ójú! en það er bara til að gera
ilt verra, liann hefir smurt mig með
hinni helgu olíu . . . en ég er ekki
við dauða minum búinn, ó, hvað get
ég gerl?«
»Patrick, það er sorglegt að sjá
yður þannig«, svaraði nunnan þýð-
lega: »Sjáið þér lil — þénna perlu-
hring hefir páfinn vígl og hlessað;
hann mun hjálpa yður til að deyja
sálulijálplega«. Síðan smeygði hún
hringnum um háls sjúklingsins.kvaddi
siðan og fór. — Hvernig átti nú þessi
perluhringur einn að gefa þessum
devjandi manni djörfung til að hverfa
inn í eilífðina? Patrick vesalingurinn
stundi hátt og hað: »Guð vertu
miskunsamur, eg er maður syndug-
ur, sem ekki er viðhúinn að deyja,
hvað á ég að gera?, hvað mun um
mig verða?«
Drengurinn, sem heyrði þessi
aumkvnnarlegu hróp hans, hugsaði
með sér: »Vesalings manninn þarna
vantar aðgöngumiða«, liann kallaði
því til hans: »Palrick, eg veit af einu,
seni mun verða þér til góðs, ég er