Bjarmi - 01.01.1909, Blaðsíða 6

2
B J A R M I.
En hve blítt það ómar þó um jólin
öllum þeim, sem tárin vœta kinn:
Gleðjist börn! Bví bráðum hækkar sólin,
bráðum lengist aftur dagurinn.
Sá dagur guðs, sem aldrei tekur enda,
ætti að rísa þá í brjósti manns.
Lállu jólin þér sem barni benda
á björtu fyrirheitin lausnarans.
Pvi hann segir: »Með þjcr vil ég vera«
vinur, rétt þig upp og treystu því,
i þeirri trú hverl böl er létt að bera,
biddu! sólin rann á bak við ský.
í þeirri trú er létt og glalt að lifa,
í ljósi drottins skín þín framtíð þá,
því frelsarinn sín fyrirheiti skrifar
sem fastar stjörnur himin lífsins á.
Eig’narréttur guðs.
Og
ráðsineiiskii niannsius.
Eignarréttur guðs er liin fyrsta
undirstaða krislilegrar ráðsmensku.
Frelsarí vor segir í einni dæmisögu
sinni frá liúsbónda einum, sem fór
að heiman og Ijekk þjónum sínum
víngarð sinn til gæzlu. En á meðan
hann var fjarvcrandi, þá kom allur
annar bragur á þjónana en áður
hafði verið. Þeír gerðust nízkir og
hrokafullir og sáu ekki, livað þeim
bar að gera. Þeir misþyrmdu sendi-
mönnum húsbónda síns, svo að það
gat orðið álitamál hvorir væru hinir
réttu eigendur víngarðsins, þjónarnir
eða húsbóndinn, eftir framkonu þeirra
að dæma. Það var því brýn þörf á,
að húsbóndinn kæmi heim aftur og
selli þjónana af ráðsmenskunni og léti
þá sem skjótast sæta harðri refsingu.
Dæmisagan er auðskilin. Það getur
enginn vafi leikið á því, að víngarð-
urinn merkir sérhvað það, sem for-
sjón guðs felur oss mönnunum til
varðveizlu. Það er tíminn og vits-
munir vorir og menning og áhrifvor
í félagslííinu og hverskonar auðæíi,
hvort sem það er jarðeignir, lausafé
eða húseignir.
Hver á þella all? Það er aðalalriðið.
Og því verður ekki svarað öðruvísi
en svo, að guð eigi það. Hann gaf
mönnunum það aldrei í raun réttri,
heldur fjekk liann þeim það til varð-
veizlu. Þaðan er svo sprottin ráðs-
mannskyldan, sem á oss hvílir.
Það er sagl frá því í einni róm-
verskri sögu, að Rómverjar settuslum
stóra borg, og hún varð að gefast
upp. En borgarbúum voru gefin grið
með þeim skilmála, að allir þeir, sein
gengi út um lilið borgarinnar, yrðu
að svara spurningunni: »Hvað gelið
þér upp?« á þessa leið: »Yér gefum
upp sjálfa oss og heimilisfólk vorl og
akra vora, vatn. mat, eldsneyli, hof
vor og liýbýli; vér gefum alt, sem
vér höfum, í hendur hershöfðingja
keisarans«. Voru þeim þá öllum
geíin grið með hátíðlegum sáttmála.
En þegar rómverski herinn fór inn i
borgina, þá var því lýst yfir í lieyr-
anda hljóði: »Hver og einn skal
halda sínu og færa sér það í nyt,
eins og áður, en það eitt verður hann
að muna, að upp frá þessu á hann
að vera trúr og hollur borgari hins
rómverska ríkis«,
Drottinn segir við sérhvern af oss:
»Haltu því, sem þú hefir, færðu þér
það í nyt, eins vel og þú getur;
en mundu það eitt, að þú átt að vera
ástríkur og trúr borgari í rílti mínu
og styrklarmaður þess.
Það, sem guð fær oss í liendur,
eigum vér að nota og auka og gera
það verðmætt honum til handa.
Þetla sjáum vér glögt af dæmisögu
fielsara vors um pundin. Einum voru
fengin fiinrn pund, öðrum tvö og hin-
um þriðja eitt. Sá, sem tók við fimm
pundum, og sá, sem tók við tveimur,