Bjarmi - 01.01.1909, Blaðsíða 7

B J A R M I
3
juku þau um helming og fengu laun,
en sá, sem tók við einu pundi, hai'ð-
ist ekkert að og fékk refsingu. Al'
þessu er Ijóst, að vér eigum að ávaxta
öll þau pund, sem drottinn fær oss í
hendur, með hyggindum, ráðvendni,
sparsemi og iðjusemi. Þegar hann
kemur, þá mun hann spyrja, hvernig
vér höfum varið pundum hans.
Það stendur á sama, hvaða pund
oss eru í hendur fengin. Vér erum
undantekningarlaust skyldir til að
efla og auka sérhvað eina, sem for-
sjón guðs fær oss í hendur, guði
sjálfum til dýrðar. Það er skylda
hvers kristins manns að gera sig sem
hæfastan til ætlunarverka sinna og
verja sem bezt öilu því, sem honum
er fengið lil varðveizlu.
wÞess er krafist af liverjum ráðs-
manni, að hann sé trúr«, segir post-
ulinn.
í ráðsmenskunni felst þá líka á-
byrgðarskyldan; J>ess er kraflst af
ráðsmanninum, að liann reynist trúr.
Hann verður að gera reikningsskap
ráðsmensku sinnar og til þess er ætlast
af honum, að hann sé trúr.
Ein afdæmisögum frelsarans minnir
á þessa skyldu. Það er sagan af
rangláta ráðsmanninum. I5egar liús-
bóndi hans fékk að vita, að hann
lieí'ði sóað fé hans, J)á kallaði liann
á liann og sagði við hann: »Hvað
er þetta, sem eg lieyri um þig? Ger
þú reikningsskap ráðsmensku þinnar,
því þú gelur ekki lengur haft ráðs-
menskuna«.
Þarna kemur ábyrgðarskyklan fram.
Sá, sem þelta ritar, og þeir, sem
það lesa, eru ráðsmenn yfir margvís-
legum eigum. Hver og einn þeirra
stendur eða fellur húsbónda sínum.
En hvað mikið að eg, sem þelta rita,
a að gefa eða gera, er ekkert hundið
við það, livað aðrir gefa eða gei'a.
Ui því verður ekki skorið á þann
veg. Samanburður víð aðra á hér als
engan stað. Guð einn leggur hverjum
einum ábyrgðarskylduna á herðar, og
alt er undir því komið, að liann sé
við því búinn að gera guði reiknings-
skap með gleði, en . ekki með and-
vörpum.
Þessi hugsun getur mint oss á svo
margt — alla kristilega starfsemi. Hug-
leiðum til dærnis góðgerðasemina við
fátæka. Það er einn þáttur góðrar
ráðsmensku að gefa eftir fastri reglu
»eftir því sem guð liefir blessað oss«.
Þess eins er krafist af ráðsmönnunuin,
að þeir séu trúir. Trúir yfir hverju?
Yfir því, sem guð hefir fengið þeiin,
hvorki rneira né minna. Það er líka
staðreynt, að guð umbunar trúmensk-
una«.
»Sá, sem örlátlega sáir, mun ör-
látlega uppskera«.
»Hver sem miskunar sig yfir fátæk-
an hann lánar drolni, og hann mun
endurgjalda honum hans velgerning«.
Þeir eru ekki svo fáir vor á meðal,
sem gela ekki ráðið rétt gátu Ráð-
vandar gamla (sbr. För Pílagrimsins).
En sú gáta er á Jæssa leið:
»Maður, sem að margir héldu óðan,
græddi fé á gjölla hönd.
Gátan sú er ekki vönd«.
En ráðning Gajusar er hin eina
rétta:
Menn ef gefa muni sína snauðum,
öðlast skulu aftur þeir
alt, og tíu sinnum meir«.
Guð launar rikulega sérhverjum
þeim, sem reynist trúr ráðsmaður«.
(Lutheran).
Kvöldsýn.
Er sólin hneig aö himinbaug,
Og húmið pakti grund,
Eg keptist við að komast heim,
Um kyrra aftanstund.