Bjarmi - 15.02.1909, Page 1
BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
III. árg.
Reykjavík, 15. febr. 1909.
4. tbl.
»Ley/ið börnunum að koma lil min. Mark. 10, 14.«
Lnfðu Jesú
(úr sænsku).
Liföu Jesú — ekkert annað
er og verður lifsins hrós,
fórna honum, engum öðrum,
allra fyrstu hjartans rós!
Lifðu Jesú — lieimsins liylli,
heiður, snilli, frægðarglans
anda þínum aldrei gel'a
einnar stundar frið sem hans.
Lifðu Jesú — sáluni safna
sólargrams und merkisstöng,
vinn, því óðmn værðin kemur,
verkastundin ei er löng.
Ótal þúsund þreyttar sálir
þyrstir eftir drottins náð,
fær þeim, gef þeim fregn um Jesú,
fyr enn nóttin byrgir láð.
Seg þeim, hvað þú sjálfur reyndir,
sjálfur veizt og þreifar á,
um hans kærleik, um hans dæmi,
um hans lífgun dauðum frá.
Lifðu Jesú — helga lionum
hug og vilja tregðulaust,
vinn með fylgi vor og sumar,
vinn þú eins, þó kólni liaust.
Gef þig allan — að hans vilja,
allan — allan gaf hann sig,
þegar smáður, hrakinn, lirjáður
heimsins þræddi raunaslig.
Gef þig allan — gæt þess, engan
gjafar þeirrar iðra vann;
lifðu Jesú, unz þinn andi
uþþi’ hjá guði finnur hann.
Matih. Joch.
(eftir liandriti sira .lóns I'orvaldssonar á Stað).
Smælingjarnir.
(Matt. 28, 1—10.)
Lærisveinar Jesú gengu til hans og
mæltu: »Hver er mestur í ríki himn-
anna?« En hann kallaði barn til sín
og setti það meðal þeirra og sagði:
»Nema þér takið sinnaskií'ti og verðið
eins og börn, munuð þér ekkt koma
í himnaríki« (v. 1.—3.).
Hvers vegna á maður að verða
eins og barn, til þess að komast í
himnaríki? Af því að enginn á að
brjótast inn í það með valdi né held-
ur getur það; það er náðargjöf guðs.
»það er ekki yður að þakka, heldur
er. það guðs gjöf« (Efes. 2, 5). það
er arfur. »Komið hingað, blessuð
börn mins föður, og eignist það ríki,
sem yður var búið, áður en veröldin
var grundvölluð«. (Matt. 25, 34).
En i hverju tillili getur maðurinn
orðið eins og barn, til þess hann
komist í himnaríki? Maðurinn á að
verða hjálparvana eins og barn, til
þess að guðs andi fái leyfi til að taka oss
og leggja oss í l'aðm Jesú. Vér eigum
að taka sinnaskiftum, til þess að fórna
liöndum til bæna og beygja vor kné.