Bjarmi - 15.02.1909, Side 4

28
BJARMI.
heilaspúni .lóseps Smiíhs teygði alt
of marga héðan af landi til Utha,
svo að það má heila sorglegur hlett-
ur á þjóð vorri, að hér skyldi finn-
ast svo fávíst fólk að sinna slíku.
Nú veit ég þó ekki betur en að hún
sé horfin liéðan af landi.
Aðventista-trúboðið, sem Davið
Östlund flytur hér í blaði sínu Fræ-
korni og íleiri ritum, kvað vera far-
ið að fá áhangendur í Reykjavík.
Mun það mest koma af því, að blað
hans inniheklur svo mörg fögur
kristindómsatriði innan um hinar Gyð-
inglegu bókstafskreddur, svo sem
helgihaldið og svo um skírriina, sem fáir
munu geta séð að hafi þýðingu i þá
átt, að gera mann að guðs barni, —
ekki að tala um sálarsvefninn, sem
ekki hefir einusinni bókstaf fyrir sér
í ritningunni. Um þessar kenningar
hefir einhver O. V. ritað ágæta grein í
»Bjarma« og ræð eg mönnum til að
lesa hana.
Hið »nýjasta nýtt« í trúmálum er
biblíu-kritíkin og nýja guðfræðin.
Biblíu-krítíkin þykir mér fullyrða alt
of margt um aldur bókanna í ritn-
ingunni, sem ómögulegt mun þó að
fá fulla vissu fyrir. Og ég get ekki
talið það »krislileg hyggindi« að
svifta menn trúnni á innblástur ritn-
ingarinnar. Það verður óefað til þess
að lestur hennar, — sem nú er alt
of lítið stundaður — leggist niður
með öllu, og mun þar lítið gott af
leiða.
Nýja guðfræðin virðist mér byggja
of mikið á mannlegri vizku, en of
lítið á ritningunni, til þess að ég geti
vænt henni varanlegs l'ramgangs.
Því orð Gamalíels munu jafnan ræt-
ast: »Það, sem er frá guði, mun
standa, en það, sem er frá mönnum,
mun falla«.
Það er ég viss um, að ekki hefði
séra Helgi Hálfdánarson fylgt biblíu-
krítíkinni né nýju guðfræðinni, þó
hún hefði komið hingað á hans dög-
um.
Einnig vii ég minnast á innra trú-
boðið. Það á þann heiður skilinn,
að það framfylgir hreinni Lútherstrú.
En gefa vildi ég því þá bendingu, að
ein af hættunum, sem hnekt geta
sönnum kristindómi, er sú, að innri
guðs-dýrkun eins og þoki fyrir hinni
i/tri, og verði hún þá að hræsni.
Andatrúin er ein af þeim trúmál-
um, sem ég treysti mér ekki að fara
út í, þar sem ég er of ókunnugur
því myrkra-verki þeirra Einars Hjör-
leifssonar; þó hefi ég þá skoðun, að
þessi trú sé sú langversta af öllum.
Áður en ég lýk máli minu, vil ég lýsa
yfir þakklætislilfinningu minni við þá
menn, sem nú á síðari árum hafa
einkum stult sannan kristindóm hér
á landi með ritum sínum. Vil ég
sérstaklega nefna þá séra Helga heit.
Hálfdánarson og séra Valdimar Briem,
þó að fleiri hafi að því unnið.
Ég hefði gjarnan viljað rita lengra
mál um þetta efni, en bæði er það,
að mig skortir mentun til þess, ó-
breyttan alþýðumanninn, og svo er
ellin farin að gera mér erfiðara fyrir.
En þessar fáu athugasemdir hið ég
góða menn að virða á betra veg.
Hirðirinn og sauðirnir.
Einu sinni var maður á Indlandi
kærður fyrir það, að hann hefði slol-
ið nokkrum sauðum. Honum var
stefnt fyrir dómarann, og sá, sem var
haldinn vera hinn rétti eigandi sauð-
anna, var þar staddur líka. Báðir
leituðust þeir við að sanna eignarrétt
sinn á sauðunum og leiddu þeir vitni
að því hvor um sig. Dómaranum
þótti vant að kveða upp réttvísan