Bjarmi - 15.05.1909, Blaðsíða 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ m
III. árg.
ReylfjaTÍk, 15. raaí 1909.
»Hjar!a ijðar skelflsl eigi; írúið á guð og trúið á mig«.
________________íi. tm.
Jóh. 14, 1.
Emmaus-gangan.
Lúk. 24, 13—32.
Vorir límar eru efasemda-timar.
Mikill þorri þjóðar vorrar, einkum
yngri kynslóðin, virðist vera á and-
legri Emmaus-göngu.
En Emmaus-gangan er engin fagn-
aðarganga, heldur sorgarganga, því
að enginn er sæll, sem tekur þátt í
þeirri göngu. Hann vantar þann
hjartans frið og fögnuð, seni heimur-
inn getur hvorki gefið né tekið.
Þeir eru margir, fleiri en menn viti,
sem fegnir vildu hætta þessari göngu,
verða börn að nýju, trúa orðum
frelsara síns og finna sannan hjarta-
frið og gleði.
Þeir eru margir, fleiri en menn viti,
sem gætu lýst þessari þrá með orð-
um skáldsins:
»Gerðu mig aftur, seni áður eg var,
alvaldi guð, mcðan æskan mig bar«.
því að margir höl'ðu í æsku þá trú,
scm þeir nú hafa mist og — sakna.
Andlegir leiðtogar þjóðarinnar sjá
hana vera á þessari göngu. Þeim
þykir sárt að sjá það, mörgum hverj-
um. Þeir eru með í förinni og finst,
að þeir muni getað gerl þessa göngu
að fagnaðargöngu. Þeim finst, að
þeir muni gela lokið svo upp ritning-
unum, að samferðamönnunum hitni
um hjartaræturnar.
En — »þú sjálfur, sem vill hugga harm,
berð hlýra föla, votan hvarm«.
má í þessum skilningi segja um marga,
ef ekki flesta þeirra.
Þeir ljúka að sönnu upp rilning-
unum, en engum manni brennur hjarta
i brjósti við það.
Emmaus-gangan þeirra er þá tíka
sorgarganga.
Hvernig stendur á því ?
Það kemur af þvi, að þeir liafa
margir tekið það til ráða, að Ijúka
ritningunum upp með krafti og skarp-
skygni mannlegrar speki og vísinda.
En það gagnar ekkert. Það er ó-
makið og ekki annað. Ritningarnar
eru lolcaðar, þrátt fyrir það, hinn
sanni kjarni þeirra. Þeir hafa ekki
náð nema til yfirborðsins.
Ljós mannlegrar speki þykir bjart
á vorum dögum; en það er kalt,
eins og það hefir alt af verið. Það
lifgar ekki. Engum hitnar um lijarta-
ræturnar, þó að ritningunum sé lokið
upp með því. Vorgróður eilífs friðar
og fagnaðar sprettur ekki við það ljós.
Því er líkt varið, eins og þegar
vorsólin skín á íslenzka hjarnið, skín
í heiði, en hvergi viknar fyrir, af því
að frostharkan er svo mikil.
Ö, hvað það er ömurlegt fyrir þá,
sem eru orðnir þreyttir á vetrinum
og sárþrá ylinn og vorgróðurinn!
Eintómt þreytandi ljós, en enginn
ylur.
Þessi vonbrigði verða nú svo margir
að þola meðal þjóðar vorrar í and-
legum skilningi. Þeim er bent á vís-
indin og mannvitið alt, og sagt, að