Bjarmi - 15.06.1909, Blaðsíða 3

B JARMI.
99
Og af hverju kemur það?
Af því að syndin blindar svo augu
inargra þeirra, að þeim finsl það vera
sannarlegt frelsi, að gjöra einmitt það,
sem guð hefir bannað eða láta það
ógjört sem hann hefir hoðið.
Og þetta er það, sem gerir spiltum
kynslóðum orðið frelsi svo hugljúft.
Pess vegna er það, að þeim er svo
lítið geíið um Jesú-nafnið. Það er
alt annað frelsi, sem felst í því.
En þetta frelsi, frelsi syndarinnar,
sem hugkærast er aldarinnar börn-
um, er ekkert annað en mannleg á-
nanð, í sinni ljótustu mynd.
Þeim, sem vill þjóna sjálfum sér og
heiminum, er ekkert gefið um fyrsta
boðorðið.
Og sá, sem brýtur það, er orðinn
brotlegur við öll hin hoðorð guðs.
Sjá það nú ekki allir, að þetla frelsi,
brot gegn boðorðum liins heilaga guðs,
lilýtur að baka þeim ábyryð fyrir
guði. Er maðurinn þá ekki orðinn
þræll syndarinnar, og þræll mann-
anna, algcrlega ánauðugur, og nauðu-
lega staddur?
Sá sem vill t. d., hafa fult frelsi til
að drekka sig drukkinn af vini, þó
að það sé bæði honum og öðrum til
andlegs og líkamlegs tjóns, hann virðir
fimta boðorðið að vellugi. Sá, sem
tekur lán og liorgar það ekki aftur,
— og hversu eru þeir ekki margir
sem gera það nú á timum — hon-
um þykir sjöunda boðorðið einskis
virði.
Sá, sem vill láta allar likamlegar
fýsnir sínar ráða, því að hann sé ekki
full-frjáls að öðrum kosti, hvað mun
sá hinn sami skeyta um sjötta boð-
orðið?
Eða börn og unglingar, sem fyrir-
líta foreldra sína, sakir sjálfstæðis-
löngunar sinnar, hvað meta þau mikils
fjórða Jioðorðið?
Nei, þegar vér syngjum um »þjóð-
vorið fagi’a, sem frelsi vort skal með
fögnnði leiða yfir mengi«, þá ríður
á engu meira en að gæta þess, að
það frelsi, sem vér þráum, sé eigi það
frelsi, sem kalla má með réttu »dáð-
leysi feðranna« og verður »barnanna
böl«, eigi það frelsi, sem er »bölvun
í nútíð« og verður svo »framtíðar
kvöl«.
Jesús einn er sannur frelsari; þeir
einir, sem hann gefur frelsi, eru sann-
frjálsir.
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Framli.).
m. |
Sandgæzlustjóri gaf Páli nú nákvæm-
ar gætur í 8 daga samfleytt og gat
ekki fundið hið minsta í fari hans, er
aðflnslu væri vert; hann hefði meira segja
mátt játa það, ef hann hefði verið ein-
lægur, að Páll væri bezti vinnumaður-
inn, sem hann hefði nokkurn tíma haft.
Ekkert hafði hann heldur getað fundið
ámælisvert hjá honum í trúarefnunum,
ekkert sérstakt, að minsta kosti. Hann
hafði reyndar orðið þess var nokkrum
sinnum, að Páll fór með borðbæn. Páll
hafði líka stundum verið kominn á
fremsta hlunn með að halda áminning-
arræðu yflr sandgæzlustjóra, þegar hann
ragnaði sem ákafast; en ekkert hafði
þó orðið af því, enn sem komið var.
Það var víst nógu snemt að taka fyrir
kverkarnar á öllu slíku, þegar Páll færi
að færa sig betur upp á skaftið.
Einu sinni reið Páll út með ungfrúnni,
það var snemma dags. Hann reið spöl-
korn á eftir henni, eins og áður hafði
verið venja hans, þegar hann reið út
með frúnni reiðmeistarans.
„Hvers vegna ríður þú ekki samsiða,
Páll?“ spurði ungfrú Vind, og snéri sér við.