Bjarmi - 15.06.1909, Blaðsíða 5

B J A R MI
101
„Þú?“ spurði hún forviða; hún hafði
ekkert hugsað út í það.
„Já, eg er hka einn af hinum heil-
ögu, eins og þér vitið".
„Nei Páll, eg veit ekki hvort það á
við, að því er þig snertir, — að þú
haflr þennan ávana; — en þú ert líka
— þú heflr líka verið hermaður, á eg við“.
Páll gat ekki að sér gert að brosa.
„Já, en glaðlyDdið, ungfrú — það
kemur því ekkert við, hvort. maður hefir
verið hermaður eða ekki; — haldið þér
að eg só ekki glaðlyndur — reglulega
kátur og fjörugur, eins og þór komist
að orði?“
Hún leit á hann aftur hálf-hissa og
starði á hann. Hún gat ekki borið á
móti því, að fjörgandi gleðiblær hvíldi
yflr svip meðreiðarsveinsins hennar,
einlægni sæla og gleði skein út út aug-
um hans.
„Jú Páll, eg held þú sért ái'eiðanlega
kátur drengur. En hinsvegar veit eg
þó, að heilaga fólkið fyrirdæmir og
fyrirlítur ýmsar saklausar skemtanir, t.
d. dans og því um iíkt. Segi eg það
ekki satt?“
„Nei ungfrú, við fyrirdæmum það
ekki; en við höfum annað í þess stað,
sem er hundrað sinnum skemtilegra.
Annars er það gagnslítið að vera að
ræða um slíkt, en samt langar rnig að
segja yður dálítið, ef þér reiðist mór
ekki?“
„Reiðist, nei, það geri eg sannarlega
ekki“.
„Mig langar þá til að segja yður það,
ungfrú Vind, að ef þér þekkið gleðina í
guði, þá mundi bæði dans og aðrar
skemtanir þessa heims verða yður inni-
haldslausar og einskis virði".
„Nei Páh, nú er heyrandi til þín!
Nú ertu reglulega rangsnúinn í tali“,
sagði hún hlægjandi. „Ekkert er eins
skemtilegt eins og að dansa og að ríða
út. En við gleymum nú alveg að ríða“,
mælti hún fjöriega og hleypti hestinum.
Stundu síðar komu þau upp á ás
nokkurn og þaðan var gott útsýni yfir
sjóinn og suður eftir ströndinni. Þar
stöðvaði hún hestinn og mælti:
„Sérðu húsaþyrpinguna þarna niður
frá, — þau líta út eins og þau sóu
límd upp við sandhólana þarna niður
við sjóinn?“
„Já, það stendur heima“.
„Þar heitir á Strandbergi. Hérna
hefl eg oft numið staðar og horft
þangað. Heldurðu að þú getir gizkað
á, hvað eg hefi þá verið að hugsa?“
„Nei, það get eg ekki“.
„Eg hefl séð sjómennina frá Strand-
bergi — auðvitað í huganum — og þá
hefi eg hugsað mér, að þeir væru svart-
ir, svona hér um bil eins og svertingjar
úh! — svo hryllilega svartir og þeir
dæmdu alla menn trúarlausa. Já, Páll,
þú hlær, en eitthvað er samt hæft í
þessu — eg hjó eftir því, sem þú
sagðir áðan, það geturðu verið viss um“.
Eftirtektavert liðsyrði
hefir hinn heimsfrægi framkvæmdar-
stjóri »Kristilega stúdentasambands-
ins«, John. R. Moit, léð þeim, sem
gangast fyrir ellingu kristindómsins i
fyrirlestri einum, scm hann hélt 30.
jan. í vetur í Stokkhólmi. Hann
rakti þar í fimrn þáttum orsakirnar
til stefnubreytingar þeirrar í trúar-
efnum, sem orðið hefir meðal stúd-
enla á síðari árum, svo að segja
hvarvetna þar, sem kristindómunnn
er hoðaður.
Röksemdir hans eru svo látandi:
1. Margir stúdentar hafa öðlast
trúna við nákvæma ransókn á lund-
erni Krists. Þeir hafa beilt visinda-
legri aðferð við ransóknina og borið
Krist saman við aðra trúarhöfunda
lieimsins og komast að raun um, að
hjá engum þeirra er að finna nokkra