Bjarmi - 15.06.1910, Blaðsíða 5

B JARMI
93
Væri það fjarri sanni, að byskup
vor vekti alhygli presta á þessari
stúdentahreyfingu, svo að einhverjir
þeirra reyndu að kynnast henni bet-
ur og fræða söfnuðinn um bana á
»stúdentadaginn«?
S. G.
Takið eftir!
Ef Lúlher gæti nú litið upp úr gröf
sinni og séð, hvernig áslatt er í kyrkj-
unni, sem kennir sig við hann, — ef
hann gæli séð, hvernig menn á þess-
um dögum hafa ritninguna að skot-
spæni með lausri og léttúðugri biblíu-
krítík, og taka niðurslöður »vísind-
anna« langt fram yfir það orð guðs,
sem ritað, er — þá myndi hinn trúlyndi
kyrkjufaðir vor hræðast slíkar aðfarir,
hann, sem kvað :
»Hver óvin guðs skal óþökk la,
hvert orð vors guðs skal standa((.
Það eru þvi engin undur, þó að
páfatráarmenn í löndum mólmælenda
fagni yfir eyðingarverki svo margra
lærðra prófessora, þeirra, sem eru að
reyna að kollvarpa hjnu guðlega valdi
ritningarinnar.
Rómversk-kaþólskur prestur, Schmi-
derer að nafni, lætur meðal annara
gleði sína í ljósi yfir þessu, í »Nord-
isk Ugeblad« með þessum orðum :
»Þegar menn nú einu sinni eru
orðnir svo tjarstæðir heilagri ritningu,
cins og prótestantar (þ. e. lúterskir
menn) eru nú á dögum, og eru altaf
að »lagfæra« frásögu biblíunnar.stryka
út og setja annað nýtt í staðinn »vís-
indalegt«, þá hal'a menn að lokum
enga fótfestu á trúarefnum og vita
loks hvorki upp né niður um það,
hvað fagnaðarerindi Krists í raun og
veru er«.
Vinur minn, þú sem elskar guð og
freísara þinn; varðveittu guðs heilögu
orð i biblíunni þinni, haltu fast við þau,
því undir því er líf þitt komið, og
syngdu með Martein Lúther:
»Hver óvin guðs skal ópökk lá,
hvert oi ð vors guðs skal standa«.
(P. E. Bluine).
Þerraðu tárin mín!
Svo mælti dauðveik stúlka, 10 ára
gömul, hvað eftir annað við hjúkr-
unarkonuna. »Þerraðu lárin mín«,
það var síðasta andvarp hennar.
y>Pcrraðn tárin mina. Það er tíð-
asta andvarpið í heiminum, þar sem
þjáningar og vonbrigði, syndin, sorg-
in og dauðinn eru stöðugt á ferli.
»Þerraðu tárin mín! Hrollur dauð-
ans fer um mig allan, og hjartakuld-
inn nístir mig; mér hitnaði ekki við
hreim hugsjóna minna, og birti ekki
fyrir augum, er barnatrúin livarf. —
Synd er að baki, myrkur framundan
og frosin tár á kinn, — hver getur
þítt þau og þerrað?«
»Þerraðu tárin mín! Eg kalla ekki
um það á mannamótum, en lesa
mætti andvarpið í augum mér, ef
nokkur lili mig vinarauga. — Ralar
enginn heim til min, sem getur þerr-
að tárin mín?«
»Þerraðu tárin mín!« Það er ó-
sjálfrátt andvarp mannshjartnanna,
sem hvergi íinna varanlega hvíld,
nema við föðurhjarla guðs, cn tárin
eða trúleysið hafa blindað svo ólal
augu, að j>au sjá ekki birðinn góða,
»sem hefir liliðið opið að hýsa týnd-
an sauð«, — kannast ekki við að
Jesús þerrar tárin og græðir hjarta-
sárin, og gleymir ekki grátandi barni.
— »En hver vill le það finna, og
færa Drottni heim?«
Sigurbjörn A. Gíslason.