Bjarmi - 15.04.1912, Blaðsíða 5

BJARMI
61
hluttakandi < fyrir trúna á þig, gleðjumst
yfir heilagri nálægð þinni, gleðjumst yfir
því, að þú ert sannarlega nálægur einnig
hér, mitt á meðal vor á þessari stundu,
mitt á meðal vor til að gleðja oss, blessa oss
og styrkja oss með krafti upprisu þinnar.
Láttu líf vort alt vera óhrekjanlega og
ómótmælanlega sönnun upprisu þinnar.
Láttu vitnisburð hjarta, tungu og handar
vera samhljóða vott þess, að þú ert upp-
risinn og lifandi, já, upprisan og lífið, og
með oss alla daga.
Og þegar dauðinn nálgast og stund vor
kemur, láttu þá engla þína koma og taka
við oss, bera oss til þín, lifandi frelsari, svo
að við fáum að vera hjá þér um eilífð,
glaðir og sælir. — Amen.
Erindi gleðinnar.
Frammi fyrir hásæti drottins stóð skínandi
fögur vera. Það var gleðin, gleði drottins,
systir elskunnar og friðarins, og hún var að
bíða eftir skipunum konungsins.
„Eg ætla að senda þig niður á jörðina,"
mælti konungur, „þar átt þú að leita uppi
myndina af sjálfri þér, og þegar þú ert búin
að finna þá, sem líkjast þér, þá átt þú að
koma aftur og segja frá, hvers þú hafir orðið
vísari meðal mannanna barna.“
Gleðin hneigði sig djúpt til merkis um
hlýðni stna og hollustu, gekk burt frá hásæt-
inu; hún var ( engils líki, breiddi út stóru,
hvítu vængina og sveif á burt niður til jarðar.
Systkini hennar horfðu á eftir henni, þangað
til hún hvarf þeirn eins og skínandi stjarna
úti í geimnum. En alt í einu hvarf dýrðar-
ljóminn, sem skein um hana, því að börn
mannanna á jörðu niðri hefðu eigi þolað að
l(ta þá birtu.
Gleðin varð ósýnileg og hvarflaði um jörð-
ina langan tíma og leitaði efiir myndinni af
sér; og þegar för hennar var lokið, þá sveif
hún aftur til himins, til átthaga sinna, og gekk
fyrir konunginn, til þess að tjá honum erindis-
lokin.
„Herra konungur," mælti gleðin, „eg hefi
gert skipun þfna, eg hefi rekið erindi mitt."
„Fanstu þá myndina af þér meðal mann-
anna barna?" spurði konungur.
Gleðin hneigði höfuðið og skugga brá yfir
hreina og bjarta ásjónu bennar og tár konm
fram í augu hennar.
„Eg hefi fundið svo lítið á jörðunni, er sé
samkynja mér. Það, sem menn kalla þar
gleði, er frá jörðu komið og nær aldrei út
fyrir endimörk hennar. Gleðin þar er hávær,
og kemur oft fram í hinum kynlegustu mynd-
um. Eg fór þangað sem eg heyiði söng og
hlátra, þangað sem menn kváðust vera glaðir.
En það var ljót og leið skrípamynd af gleði,
sem þeir skemtu sér við; þeir skemtu sér við
dans og diykkju og hvað annað, sem saddi
fýsnir þeirra. En þeir dróu sjálfa sigátálar,
þvt þegar eg tók betur eftir, þá heyrði eg
ósamræmið 1 söng þeirra og að hlátur þeirra
var kuldahlátur. Gleðskapur einn var það, en
ekki gleði."
„Hefir þú þá eingöngu leitað meðal þeirra,
sem ekkert vilja hafa saman við rnig að
sælda?" spurði konungur, „því að þeir, sem
þú minnist á, þikkja ekki aðra gleði en þá,
sem sefar í svipinn og byrlar þeim óminni
um stundarsakir. En eg á vini á jörðu niðri,
sem bera nafn mitt — hefirðu ekki komið til
þeirra ?"
Gleðin hneigði höfuðið enn þá dýpra. „Jú,
lierra, eg hefi líka komið til þeirra, sem elska
þig, þeirra, sem vilja fegnir fylgja þér; en
oftast nær reyndist mér leitin árangurs-
laus þar. Þeir andvarpa og þrá gleðina, og
vona, að þeir finni hana á himni; en hinu
gleyma þeir svo iðulega, að af gleðinni á að
ljóma á jörðu niðri. Heimurinn getur með
fylsta rétti kallað þá önuglynda og fýlulega;
þeir mögla yfir byrðunum, sem þeir bera með
degi hverjum, í stað þess að minnast velgjörða
þinna. Eg hefi séð menn fórna höndum til
bæna svo, að ekki hefir sést votta fyrirljóma
af himneskri gleði á ásjónu þeirra; eg hefi
heyrt ungmenni syngja lofsöngva, og þó hefir
engin veruleg gleði verið í rómi þeirra. Þeir
hafa ekki skilið hvað gleðin þýðir, ekki skilið,
að það sé skylda þeirra að láta hana ljóma
af allri framkomu þeirra, til þess að rfkið
þitt, herra, mogi útbreiðast á jörðunni."
Og er gleðin mælti þetta, kæfði grátekki
raustu hennar.
„Vertu örugg, afneitaðu ekki þínu eigin
eðli," mælti konungurinn, „eg hefi ætlað þér
að reka annað erindi fyrir mig,"
„Tala þú, herra," hrópaði hún upp, „frá
þjónustunni við þig kemur mér nýtt fjör og
kraftur; hún er mér lifsins lind."
„Þú átt að fara aftur til jarðarinnar," mælti
konungur, „en nú skaltu fara í manns lfki", í
Kki ungrar stúlku, og koma til allra þeirra