Bjarmi - 15.04.1912, Side 7

BJ ARMI
63
Ungmennafélögin hafa fyrir löngu sett á
stefnuskrá sína, að þau vilji standa á kristi-
legum grundvelli, vera í bindindi og helga
ættjörðinni alt sitt starf, efla alt gott þjóð-
legt, rækta landið o. s. frv. Agæt eru á-
form þessi. Bara að fratnkvæmdirnar verði
þá að því skapi.
»Skinfaxi« hefir nú brýnt fyrir þeim að
standa nú drengilega við orð sín. Hefir
hann haft ntargar ritgerðir um það m&l,
og heitir lengsta ritgerðin »Ætlunar-
verk ungmennafélaganna«. Hún
er ( 8 aðalköflutn, og er hverjum kafla
skift í margar sntágreinir. Efni kaflanna
eru þessi: i. Inngangur. 2. Þjóðrækni. 3.
Plönturækt. 4. Iþróttir og listir. 5. Bind-
indi. 6. Trúrækni. 7. Frelsi. 8. Skemt-
anir. Eru 6. og 8. kaflarnir lengstir.
Ritgerð þessi á að vera nokkurs konar
stutt grundvallarfræði handa ungntennafé-
lögunum. Það er að Kkindum hún, sem
einn ungmennafélagi að austan á við, þeg-
ar hann segir í »Skinfaxa« 2. árg. nr. 7.
»Þú (þ. e. »Skinfaxi«) mátt vera þakklátur
Guðm. Hjaltasyni fyrir þau gullkorn, sem
hann hefir látið þig flytja til lesenda sinna
— þau eru þinn andi og lff«.
II.
Hvað segir þíi Skinfaxi um
siðgæðið?
Bezt að herma fáein orð sjálfs hans:
»Vínbindindið er aðeins byrj-
un siðbótanna.
Byrja skal siðbæturnar með því. Hvers
vegna? Af því það er einna handhægast
af öllum siðbótum. En útheimtir þó tals-
verða sjálfstjórn og sjálfsafneitun. En þær
þurfa allir að læra. Þær eru frumskóli
allra siðbóta. Hvaða siðbætur meinar þú
nú ? Margar, og helst þær, sem einmitt
bindindið hlýtur að benda oss á. Það er
trúmennska 1 smáu, að bragða ekki vfn
eftir að maður hefir lofuð að gera þao
ekki. Sú trúmennska hlýtur að hvetja oss
til að vera trúir í því, sem er stærra. Og
engin sannur bindindismaður er svo barna-
legur að halda, að það sé jafnmikil synd
að drekka eitt staup áfengis og að ljúga
öðrum til meins, eða að tæla saklausa sál
1 nokkru. Hann veit vel, að alt óskfillfl
og alt óráðvendnislíf er ofdrykkjunni verra.
Honum þætti meira að segja skárra að
verða 100 sinnum fullur, et hann gerði
engum ilt með því, en að tæla einu sinni
saklausa stúlku svo, að hún misti sjálfstæði
sitt og heimslán. En svo veit hann llka,
að einn einasti drykkjutúr getur orðið til
þess að hann verði faðir með skömm, eða
þá stór svikari«.
Er svo farið mörgum orðum um óskír-
Iffið, og er þar öllum stéttum gert jafnhátt
undir höfði, en olbogabörnum heimsins
helst vorkent. Gefið ( skyn að »flest heiðr-
uð heimsbörn« sé of lint dæmd í þessu
máli. Og að fólk þoli illa að óskfrlífið sé
hart dæmt. Það sé orðið þjóðsynd.
»Samt er þessi þjóðsynd ein af þeim,
sem sízt er kölluð synd. Og af því er
hún svo fjarskalega hættuleg. Óviðurkend
synd er eins og hulið eitur, eins dulin og
bakteria dauðlegs sjúkdóms«.
(Framh.).
Úr ýmsum áttum.
Frá Vestuv-íslemlingum.
Merkllegur fullnaðardómur var kveðinn
upp f miðjurn febi úarmánuði í vetur í kyrkju-
eignarmáli Þingvallasafnaðar (að Eyford).
Meiri hluti safnaðarins, fylgjandi nýju guð
fræðinni, hafði sagt sig úr kyrkjufélaginu, en
taldi sig þó hafa rétt til að halda kyrkju
safnaðarins, eftir sem áður. Ut af þessu reis
málið.
C F. Templeton dómari í Grand Forks í
í Norður-Dakóta lagði þann úrskurð á málið,
að sá hlutinn, þó minni hluti væri, sem að-
hyltist stefnu kyrkjufélagsins, skyldi halda
kyrkjunni, og ástæða hans íyrir úrskurðinum
var sú, að hinn hlutinn, rneiri hlutinn, hefði
horfið frá lögbundinni trúarjátningu safnað-
arins.
Þessi úrskurður er frægur'orðinn,) því að
hann snertir eigi að eins Þingvallasöfnuð,
heldur alla kyrkjuna í Bandaríkjunum, Kan-
ada og hér heima á íslandi, því að með
honum er það suðfest, að þeir, sem fylgja
kenningum nýju guðfræðinnar, hafa fyrirgert
rétti sínum til að eiga heima í lútersku kyrkju-
félagi.
Forseti kyrkjufélagsins, séra B. B. Jónsson,