Bjarmi - 15.08.1914, Page 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
VIII. árg. Iteykjavík, 15. ágúst 1914. 17. tbl.
Pcið cru misgjörðir gðar, scin hafa gcrl s) dlnað milli Guðs oij gðar. Jesaj. 59, 2.

Ofbeldi.
En írá dögum Jó-
liannesar skirar og alt
lil þessa verður riki
liininanna fyrirofbeldi
og ofbeldismenn taka
það með valdi. Matt.
11. 12.
Þessi orð talaði Jesús út af því,
að lærisveinar Jóhannesar komu til
lians til að spyrja hann um, hvort
hann væri hinn eftirvænti Messías.
Jesús benti lærisveinum Jóhannes-
ar á, hversu nú væru orðin augljós
merki Guðsríkisins á jörðinni; hversu
Ijóslega birtust í heiminum einkenni
eilifa lífsins, einkenni himnaríkisins,
einkenni Guðs kærleika og náðar,
með því að blindum væri gefin sýn,
höltum væri gefinn kraftur til að
ganga, líkþráum gæfist hreinsun, dauf-
utn væri gefin heyrn, dauðum væri
gefið líf og fátækum, andlega þurf-
andi mönnum, væri boðaður gleðileg-
ur boðskapur. Af öllum þessum ein-
kennum og merkjum álti þeim, sem
vildu liafa augun opin, að vera það
ljóst, að Jesús frá Nazaret, sem fram-
kvæmdi alt þelta, hlyti að vera Messí-
as þjóðarinnar, sendur af Guði sjálf-
um niður á jörðina með nýja, himn-
eska ríkið, eilífa lífið handa mönn-
unum.
En hvað mennirnir voru blindir
og skilningslausir! Jafnvel Jóhannesi
skírara i myrkvaslofunni ög lærisvein-
um hans virtust merkin ekki vera
nægilega glögg: eins og allur fjöldi
Gyðinganna höfðu þeir sterkar vonir
um, að ríki Messíasar yrði sterkl og
voldugt jarðneskl riki og áltu því
erfitt með að trúa því, að liinn hóg-
væri, lítilláti, óbrotni alþýðumaður,
Jesús frá Nazaret, hann sem eingöngu
lifði með sjómönnunum og almúgan-
um, og var vinur sjúkra, sorgmæddra
og bersyndugra, — að hann gæti ver-
ið Messías þjóðarinnar, sem stofna
ælti himnaríki á jörðunni, ríki hins
almáttuga Guðs, skapara og stjórn-
ara liimins og jarðar.
Enn þann dag í dag eiga menn
bágt með að skilja og sætta sig við
eðlisháttu Guðs ríkisins og inntöku-
skilyrðin inn í það.
Það er sagt um einn íslending, sem
fór til Ameríku, að hann liafi á einni
slöðinni á leiðinni farið út úr vagn-
inum til að fá sér að borða. Eftir
fáar minútur heyrir hann að járn-
brautarlestin blæs til brottfarar. Þá
hrópar íslendingurinn upp: »Yagn-
stjórinn verður þó varla svo hlálegur,
að bíða ekki el'tir mér». En vagn-
stjórinn fór auðvitað af stað með
lestina, á liltekna tímanum, en mað-
urinn sat eflir við matinn sinn.
Allur fjöldi mannanna vill gjarnan
eignast liimnaríki; býzt við, að þar
muni goll að vera; húsbóndinn þar