Bjarmi - 20.12.1918, Blaðsíða 2

Í78
6 JARMí
Jííið, sem þú íluttir og flytur enn
til vor, sem annars mundum búa
í myrltur-bíbýlum vonleysis og
syndar.
Dýrð sje þjer, heilagi andi Guðs,
sem fluttir gleðiboðskap jólanna til
þjóðar vorrar og ílytur hann enn í
dag til hvers einasta manns, sem ekki
byrgir sig sjálfur inni í dýflissum
vantrúar og myrkurs.
Þú ert hærri huga mínum, heilagi,
þríeini Guð, en hjartað Iýtur þjer. og
hjálpræði þitt og náð þín er ótæm-
andi lofsöngsefni öllum börnum þín-
um.
Þú hefir geflð oss þenna liátíðis-
dag enn á ný, og lætur enn á ný
boða oss, að oss sje frelsari fæddur,
en varðveittu oss frá því að nokkur
vor á meðal lieyri þann boðskap með
köldu hjarta kæruleysisins,
Hjálpaðu oss, þótt veikir sjeum og
vanmáttugir, til að- eignast gleði frá
þjer í svo ríkum mæli að veraldar-
börnin sjái hvað fánýt stundargleði
og skemtanir eru ljettvægar og lítils-
virði, en hlutskifti þinna barna eftir-
sóknarvert.
Gefðu oss lunderni þitt, ástkæri
frelsari vor, svo að oss verði hjart-
fólgin ánægja að styðja veika, hjálpa
bágstöddum og leiðbeina þeim, sem
villast fjarri allri sannri jólagleði. —
Láttu ekki umsvif fyrir límanlegum
efnum svifla oss helgum einveru
stundum með þjer við opna biblíu
og bænagjörð núna um jólin.
Þú veist, Drottinn, hvað jeg er
gleyminn í þeim efnum, en jeg veit
að trúfesti þín sleppir mjer ekki, og
jeg rjetti þjer veiku höndina mína
fullviss þess, að þín liönd er sterk
og örugg. Það sje athvarf milt og
traust bæði í dag og alla daga, svo
að jólagleði mín sje ekki bundin
við fáa daga, en þroskist dag frá
degi og fullkomnist heima í ríki þínu
þar sem allir dagar eru jól. Bænheyr
það, algóði Drottinn, í Jesú nafni.
Amen.
Prestskona.
Jólasaga eftir Gnðrúmi Lúnisdóllur.
Þeim hafði orðið sundurorða og nú
var hann farinn.
Hún sat ein eftir í notalegu stof-
unni þeirra, sem liún var búin að
fága og prýða eins og hún inögulega
gat, til þess að gela haldið sem allra
hátíðlegust fyrstu jólin, sem þau
voru í hjónabandi. Hún hafði lilakk-
að lil þeirra eins og barn, einkum
hlakkaði hún þó til þess að gefa
manninum sínum myndina, sem hún
liafði varið löngum líma til að sauma;
það var mynd af snotrum bónda-
bæ, honum þótti svo vænt um sveit-
ina, og var sjálfur fæddur og uppal-
inn í sveit. Hún var búin að setja
kerli í margálmuðu Jjósastikurnar,
sem þau fengu í brúðargjöf lijá systr-
um hans, alt átti að verða sem há-
tíðlegast þessi fyrstu jól á sameigin-
legu heimili þeirra, og þá þurfti hann
að fara að heimanl Hún sellisl í
hægindastólinn fyrir framan arninn
og virti herbergið fyrír sjer. Húsa-
kynnin voru að vísu hvorki vegleg
eða mikil, en lijer álti hún heima og
hjer lagði hún gjörva hönd að því að
prýða alt og fegra. Svo fór hún að
hugsa um síðasta samtal þeirra lijón-
anna.
»Það er dáindis skemtileg staða
þessi prestsstaða«, liafði hún sagl,
þegar hún heyrði að það væri kom-
inn maður til þess að sækja mann-
inn hennar, til að skíra veik börn á
Þverá. »Þú færð ekki einu sinni að
vera í friði á jólanóttina. Blessaður
farðu hvergi! Þú gelur skírl þessa