Bjarmi - 20.12.1918, Blaðsíða 3

BJARMI
kraklca á morgun, þegar þú ferð til
kirkjunnar«.
Hann var að láta hempuna og
handbókina í töskuna sína á meðan
húnljet dæluna ganga, »Og það sendir
þjer ekki hesta, þú átt að fara
gangandi, það er þó vísl góð tveggja
tíma ferð. Jeg þakkaði fyrir í þínum
sporum!«
»Fátæklingar hafa ekki efni á að
lialda eldisliesta«, svaraði maður
liennar með liægð. »Gangfærið er á-
gætt, og það verður glaða tunglsljós
seinna í kvöld. Jeg flýti mjer heim
til þín, Anna mín, og þá höldum við
okkar jól«, og hann lagði brosandi
handlegginn utan um liana.
»Það verða skárri jólin þelta«,
sagði hún afundin, »Jeg hefði átt að
lilakka ögn rneira til þeirra«.
»Við verðum að liugsa um lleiri
en okkur sjálf«, svaraði liann og
ldappaði lienni á kinnina. »Heldurðu
að mjer hefði ekki þólt fult eins
skemlilegt að mega vera lieima lijá
þjer í kvöld, góða mín? En skyldu-
störf mín verða að sitja í fyrirrúmi
fyrir eigin þægindum«.
»Jæja, blessaður farðu þál« sagði
hún stutt í spuna. »Jeg lield þú
kunnir hvort sem er best við þig á
kotbæjunum hjerna, — minsla kosti
talsvert belur heldur en heima hjá
mjer«.
Það var eins og hann heyrði þessi
síðuslu orð hennar ekki fyr en stund-
arkorni eftir að hún sagði þau, þá
leit hann á hana alvarlegur í bragði:
»Þú skilur mig ekki enn þá, elsku
Anna min!« sagði hann þá með hægð.
»Jeg kæri mig ekki uin að skilja
þá menn, sem eru að vasast í öllu
mögulegu, en tolla aldrei stundu leng-
ur heima lijá sjer«, svaraði hún og
bar ört á.
»Því segirðu þetla, kona«, sagði
hann alvarlegur, »þú veist að jeg vil

það eitt, ef verða rnætti að mjer
auðnaðist að liafa góð áhrif á safn-
aðarfólk milt og leiða það nær Guði.
Að öðrum kosli hefði jeg aldrei orð-
ið prestur, og látið setja mig hingað
í afskekta sveit. Jeg vissi bjer af fólki,
sem hefir fá lækifæri til þess að
heyra Guðs orð; mig langar til þess
að færa fólkinu orð Guðs, það er
alt og sumt. Og þólt þú kallir prest-
slöðuna leiðinlega, þá hefir þó mað-
ur í þeirri stjett ótal tækifæri fremur
öðrum lil þess að gleðja aðra«. Hann
þagði um liríð. »Þjer hefir sjálfsagt
háif-leiðst stundum, þegár jeg liefi
verið lengi burtu, en mundu þá, vina
mín, hvaða málefni það er, sem þú
leggur þetta í sölurnar fyrir«.
Unga frúin ypti öxlum óþolinmóð-
lega. »Já, leiðst hefir mjer, það er
satl«, sagði liún þóltalega. »Viðbrigð-
in eru heldur ekki svo lítil, að koma
liingað úr fjölmenni og glaöværð, —
jeg veit svo sem að jeg má hýrast
innan um fólkið i baðstofunni, en það
kæri jeg mig ekkert um, og mjer er
ekkert vandara um á jólum en
endranær«.
»Besta ráðið við leiðindunum væri
Jiað að kynnast fólkinu og gjöra eitt-
livað fyrir það«, sagði maður henn-
ar stillilega.
»Þú ætlast þó tæplega til þess að
jeg fari að prjedika yfir því«.
Hann brosti. »0, nei, ekki bein-
línis. En hlýlegt viðmót og hjálpfús
hönd gelur oft verið á við meðal
prjedikun«.
»Fólkið hjerna er svo fádæma leið-
inlegt, það er bæði fákunnandi og
klunnalegt«.
»Prestskonan ælti þá að reyna að
bæla eillhvað úr því, — það væri
henni samboðið«.
Hún mundi samtalið frá uppliafi
til enda; fyrst í slað þóttist liún hafa
komist vel að orði, en nú fór hún