Bjarmi - 20.12.1918, Blaðsíða 6

182
B J A R M I
»Hafiðþið þá ekkertborðað í dag?«
spurði frú Anna aiúðlega.
»Jú, í morgun, þá var jeg á róli,
en svo Iagðist jeg út af um hádegis-
bilið og síðan ekki söguna meir«.
»Jeg sje að mjer þj’ðir ekkert að
hugsa frekar um ferðalag að þessu
sinni«, sagði frú Anna. »En á jeg
ekki að búa til kaffisopa handa ykk-
ur áður en jeg fer?«
»Það er svo ósköp mikil fyrirhöfn,
góða mín«, sagði gamla konan liæ-
versklega. »En ekki lala jeg nú um
hvað fegin jeg yrði að fá kaffisopa«.
»Máske jeg geli svo fundið lumm-
urnar«, sagði frú Anna glaðlega.
»Þær eru á búrhyllunni, húrið er
hjerna inn í göngunum. Svo eigum
við fáein kerti í handraðanum á
kistunni þarna, ef þjer vilduð gjöra
svo vel og kveikja á þeim. Blessuð
frúin, að vera að hugsa um að gleðja
okkur, gömlu skörin!«
»Það er vel farið að sjera Einar
minn á sjer samhenta konu«, taut-
aði gamli maðurinn.
Frú Anna var ekki svipstund að
liita kaffið á eldstóar krýli, sem var
í baðstofunni, og von bráðar var
borðið uppbúið með sykruðum lumm-
um og glóðheitu rjóina-kafíi.
»það fer að rakna fram úr fyrir
okkur, Hannes minn«, sagði kona
hans. »Ætíð lifnar yfir mjer við
blessaðan kafíi-iliuinn«.
»Ef jeg mætti svo bera fram mína
æðslu ósk«, sagði Hannes gamli við
frú Önnu, sem var að láta kerli í
kertapípu, »þá vildi jeg lielst af öllu
biðja prestskonuna um að lesa jóla-
guðspjallið fyrir okkur. Þá fyrst finn
jeg að jólin sjeu komin, og ef þjer
vilduð svo syngja einn sálm«. —
Hann rjelti henni nýjatestamenli og
sálmabók, sem hann tók undan kodd-
anum sínum.
Frú Anna liafði fallega söngrödd,
og bráðum liljómuðu jólasöngvar í
lillu baðstofunni, en gömlu hjónin
rauluðu skjálfrödduð með. t*au horfðu
á jólaljósin og lilustuðu eins og góð
börn á fagnaðarerindi jólanna.
Sjera Einar var í þann veginn að
leggja á stað frá Þverá. t*að var
orðið áliðið og honum var farið að
verða hálfórótt innan brjósts úl af
Önnu, sem alt af sat ein heima og
dauðleiddist.
Koma lians að Þverá hafði verið
öllu heimilisfólkinu til mikillar gleði,
hann fann hlýja strauma velvildar
og þakklætis í viðmóti þess og orðum.
Steinunn í Koti álli að verða prest-
inum og fylgdannanni hans sam-
ferða, »þið eigið samleið alla leið«,
sagði Jórunn húsfreyja við hana.
»Og þakkaðu svo foreldrum þínum
innilega fyrir hjálpina; segðu þeim
að jeg voni að nú skifti alveg urn
með blessuð börnin, mjer sýnist enda
vera tekið að volta fyrir bata. Og jeg
skal reyna að vera róleg hvað sem
verður. Blessaður presturinn bað svo
undur vel fyrir okkur öllum«.
Lítilli stundu síðar lagði sjera Ein-
ar af stað ásamt Jóni bónda á Þverá
og Steinunni. Þeim sóttist ferðin fljólt
og segir ekki frá ferðum þeirra fyr
en þau slaðnæmdust fyrir neðan
túnið í Koti.
»Jcg er hrædd um að foreldrum
mínum þyki sárt að frjetta að prest-
urinn haíi farið fram hjá Kotinu«,
sagði Steinunn, þegar presturinn æll-
að kveðja liana.
»Jeg verð þá liklega að lieilsa
upp á þau«, sagði sjera Einar.
Ljósbirtuna úr glugganum lagði úl
á hlaðið og sjera Einari brá allmjög
í brún, þegar honurn varð litið inn
um gluggann, sem var skamt frá
jörðu; vai’ það konan lians, sem var
þarna inni að syngja jólasálm? Hann