Bjarmi - 20.12.1918, Síða 5

BJARMI
181
kuldalega! Hún þurfti að finna hann
sem allra fyrst, leggja hendur um
háls honum og biðja liann að fyrir-
gefa sjer.
Hún liljóp i spretti ofan túnið,
ijettfætt eins og telpukrakki, svo hægði
liún á sjer þegar lnín kom á þjóð-
veginn, og leigaði að sjer lært vetr-
arloftið, en hraustlegum roða sló á
vangann.
Hún var ókunnug veginum, en
liafði heyrt talað um að vegir skild-
ust skaml frá Grund. Þegar þar kom,
vissi hún ekki hvora Ieiðina liún
ælli að fara, og þótt tunglið lýsli
eftir föngum, þá var unga preslskon-
an engu nær. Hún rjeði það af að
ganga lieim að bæ, senr slóð í hlið-
inni spölkorn frá veginum, og spyrja
þar til vegar.
Hún drap að dyrum, en þegar
enginn kom til dyra, gekk hún hik-
laust inn. Það lagði ljósglætu um
rifu á hurð til annarar liandar við
bæjardyrnar, og hún heyrði manna-
mál þar inni.
»Jeg vildi óska að einliver sendist
handan af bæjunum, lil þess að hella
upp á könnuna fyrir mig«, heyrði
hún að sagt var fyrir innan.
Hún klappaði hægt á hurðina.
»Kom inn«, var svarað, hún opn-
aði hurðina og gekk inn í lítið en
þokkalegl lierbergi.
Pau urðu í frekara lagi forvilin,
gömlu hjónin í Koti, þegar velbúin
kona íj útlendum búningi gekk inn
i baðstofu-kitruna þeirra og bauð
gott kvöld. Lálbragð hennar var eitt-
hvað svo hressandi, rjett eins og
lungsljósið sjálft og hreina loftið úti
væri komið alla leið inn að fletun-
unum þeirra, þar sem þau kúrðu
hvort í sínu lagi. t*au risu bæði upp
við olboga og liorfðu á geslinn eins
og forvitin börn.
»Hver er konan, ef jeg má spyrja?«
spurði gamli maðurinn, þegar frúin
var búin að heilsa þeim báðum með
liandabandi. Hún sagði til sín.
»Svo það er prestskonan okkar.
Verið þjer velkomin. Maðurinn yðar
hefir oft glalt okkur með því að
koma til okkar, og lesa fyrir okkur«,
sagði gamla konan. »Maður kemsl
ekki orðið til kirkju. Það var mikil
Guðs gjöf að fá liann í þetta bygð-
arlag. Hjer er þörf á Guðs orði, eins
og víðar«.
»Guð blessi hann«, sagði gamli
maðurinn, hátíðlegur í bragði. »Hann
hefir margan aumingjann glatl, síð-
an hann kom hingað«.
Frú Anna bar nú upp erindi silt.
Þau litu livort á annað gömlu lijónin.
»Nei, það er engin leið að Ijá yður
fylgd«, sagði gamli maðurinn, »og
við getum tæpast sagt yður svo
greinilega til vegar að það dugi, því
það er hálf vandratað yfir ár-skömm-
ina. Öllu er óhætt fyrir kunnuga, en
ókunnugir mega vara sig á henni«,
»Við erum nú ein í kotinu«, sagði
gamla konan, »dóttir okkar fór yfir
að Pverá til þess að hjálpa lienni
Jórunni með veiku börnin, þess vegna
eru nú jólin okkar i daufara lagi. Og
Jói litli ætlaði að hjálpa Jóni við
hirðinguna, á meðan hann fylgdi
prestinum. Ojá, það gengur nú svona.
Einhvern tíma liefði jeg nú verið bú-
in að liella á könnuna, en nú treysti
jeg mjer ekki einu sinni til þess, jeg
hefi verið svo undur lasin i allan dag«.
»Og þá er nú Signýju minni brugð-
ið, þegar lnín getur ekki helt upp á
könnuna«, sagði maður liennar bros-
andi.
»Sleina mín bjó undir jólin, eftir
því sem hún gat«, hjelt gamla kon-
an áfrarn, »en ekki hefi jeg haft
mannrænu í mjer lil þess að fara
fram í búrið eftir lummunum, sem
hún bjó til í gær«.