Bjarmi - 15.08.1922, Page 2

146
B J A R M I
grjóti. Þeir ætluðu að fara eins með
mig og hinn manninn. En þá gekk
fram einn af yfirvöldunum og mælti:
»Þjer megið ekki drepa hann að öll-
um ásjáandi, farið heldur með hann
út í skóginn á afvikinn stað og gerið
þar við hann, það sem yður líkar«.
Þeir fóru nú með 'mig út á eyðistað
og hlekkreyrðu mig þar við trje, með
járnhlekkjum. En hvað það var hart
aðgöngu í svipinn! Jeg bjóst ekki
við öðru en dauða mínum. Jeg verð
að játa, þann veikleika minn, að jeg
gat ekki trúað því, að jeg mundi
komast lífs af. Kuldinn var ægilegur,
og þeir tóku einu ábreiðuna mína
frá mjer, svo að jeg var þarna því
sem næst nakinn eftir. Jeg sá fram
á, að jeg mundi verða innkulsa eftir
fáar stundir og dáinn og horfinn;
það sakaði nú ekkert, þó jeg dæi, en
það þótti mjer sárast, að jeg hafði
ekki vitnað um Drottinn áður fyrir
þeim. Þessi nistingskuldi gagntók mig
2—3 stundir og jeg bað: »Drottinn,
jeg fel mig algerlega í hendur þínar«.
En um leið og jeg bað, fann jeg að
kraftur streymdi um mig allan og
jeg fann ekki framar til kulda; dá-
samlegur friður og fögnuður gagntók
mig allan, jeg þakkaði Guði og veg-
samaði hann. Og þá gerðist stór-
merki. Hlekkurinn var læstur sem
áður, en hendur mínar urðu lausar
og jeg skildi, að almáttugur Guð var
hjá mjer, að jeg átti hann að og var
í höndum hans. Annars stæði jeg nú
ekki hjer, mitt á meðal yðar, heldur
lægi nú austur í Tíbet-skógum.
Jeg er ekki á prjedikunarferð, held-
ur er jeg kominn til að vitna um
Drottin, því að Jesús segir: »Þjer
skuluð vera vottar mínir til endi-
marka jarðar«. Jeg er kominn til að
segja yður frá miklum hlutum, sem
Guð hefir gert við mig, — mig, sem
hataði hann og brendi heilaga ritn- |
ingu hans. Hversu miklu meira mun
hann þá ekki gera við yður, ef þjer
biðjið hann um það.
Jeg komst að raun um, að bænin
er lykill að náð Droltins; vjer tök-
um ekki að eins á móti blessun,
heldur Jesú Kristi sjálfum. Gefið yð-
ur tíma til, að biðja. Guð vill gera
hina dásamlegustu hluti, en vjer leyf-
um honum það ekki. Guð gefi oss
þá blessun, að vjer megum daglega
draga andann í honum og biðja án
afláts. Bæn og starf getur svo vel
farið saman. Margir eru þeir kristnir
menn, sem eru miklu betri en jeg;
jeg man þá daga æfi minnar, er jeg
syndgaði á móti honum, en samt
hefir hann gerl svo mikla hluti við
mig; jeg er hólpinn af hinni óum-
ræðilegu náð hans. Hversu miklu
fremur mun hann þá ekki vera þjer
til handa, sem aldrei hefir brent
hans heilögu rilningu. Jeg er ekki
kominn frá kristnu heimili, en jeg
hefi fundið Krist, fundið hjálpræðið
í honum. Guð gefi að þú megir öðl-
ast þá blessun, að þú biðjir hann.
Þá muntu komast að raun um, að
himnaríki byrjar á jörðunni.
Jeg hefi orðið að tala til yðar á
máli, sem ekki er móðurmál yðar;
en sá tími kemur, að vjer tölum sam-
an á máli himnaríkis. Jeg hefi lieyrt
að þjer hjer á Norðurlöndum hafi
þann sið, að taka í hendina hver á
öðrum, og mig hefði líka langað lil
að taka í höndina á mörgum Guðs
börnum, þeim sem hjer eru stödd,
en tíminn leyfir það ekki. En vjer
munum fá líma til að rjetta hver
öðrum hönd, þegar vjer komum sam-
an í eilífðinni. Hjerna hittumst vjer,
ef til vill, aldrei framar. En Guði sje
lof! Vjer hittumst heima. Ekkert und-
ursamlegra er til hvorki á jörðu nje
á himni en bœnin. Biðjum því án
I alláts.