Bjarmi - 15.08.1922, Side 4

U8
BJARMI
huga hans: »Manna vísastur til að
hafa hirt ávísunina«. Auðvitað var
það fjarstæða — — dutlungar úr
konunni, sem virtist hafa fengið ein-
hverja sjerstaka óbeit á veslings Bensa.
— Og þó! Nei, það var óhugsandi.
Hann lagði blaðið frá sjer, hallaðist
makindalega aftur í stólinn og fór að
virða gestina, sem komu og fóru,
fyrir sjer. Hann þekti óvenjulega fátt
af þessu fólki, og hann varð því eig-
inlega háliTeginn. Honum kom það
bezt að vera einn í næði með heila-
brot sín og hugsanir, sem allar sner-
ust fyrst og fremst um týndu ávís-
unina. Það var meir en lítil óhepni
að þetta skyldi koma fyrir, þá einu
sinni að faðir hans hafði verið dá-
lítið rífur á roðunum við hann. —
Hætt var við að gamli maðurinn
yrði ekkert fljótur til að senda hon-
um nýja ávísun, þótt hann reyndi
að sannfæra hann um að þessi hefði
týnst. Þessu líka óaðgæslu í peninga-
sökum gat faðir hans engan veginn
fyrirgefið, hvort heldur sonur hans
átti í hlut eða nokkur annar, það
vissi Hákon fullvel; ekki var það
heldur óhugsandi að gamli maðurinn
kynni að gruna hann um græsku,
leist Hákoni það ekki árennilegt að
leitast fyrir um peningahjálp hjá
honum fyrst um sinn. Hið eina er
hann græddi á þessháttar bónorði
var eitt ávítunarbrjefið enn þá, mun
rækilegra og harðorðara en gömlu
brjefin öll til samans, og þau voru
ekki svo ýkja fá.
Já, hefði hann nú hlýtl, þó ekki
væri nema örlitlu af þeim áminning-
um föður sins, þá hefði hagur hans
vafalaus verið allur annar að ýmsu
leyti. í*að var margskonar glópsku
að minnast frá liðnum árum, sem
vöktu gremju hans og samviskubit,
þó ekkert glappaskot hans hefði kom-
ið honum jafn illa og þetta seinasta
óhapp með ávísunina. Það munaði
því, að með þessum peningum hefði
hann bjargast sómasamlega úr fjár-
kröggum sínum, en úr því svona fór,
var ekki gott að vita hvernig fara
mundi; — nema að Bensi gæti gefið
honum góð ráð. Hvað tafði hann
eiginlega? Var hann búinn að gleyma
því að þeir ætluðu að hittast á á-
kveðnum tíma?
Hákon borgaði kaffið og gekk svo
aftur til herbergja Hansens.
Gestgjafinn var þar fyrir.
»Hr. Hansen fór hjeðan alfarinn í
morgun kl. 9« sagði hann, þegar Há-
kon spurði eftir Hansen.
»Alfarinn! Og hvert?« spurði Há-
kon forviða.
»Það veit jeg ekki. Jeg var ekki
kominn á fætur, þegar hann fór«.
»Ætli hann hafi ekki ráðgert að
koma aftur?« spurði Hákon vand-
ræðalega. »Það veit jeg ekkert um«,
svaraði gestgjafinn. »Stúlkan færði
mjer lyklana og borgunina fyrir dvöl
hans hjer, ásamt kveðju hans og
brjefi, sem hann bað mig um að
koma til skila, hann sagði að því
lægi ekkert á, það er heldur ekki
komið lengra en í vasa minn. En
bíðum annars við, það er víst til
yðar, hann skýrir þar eflaust þessa
skyndilegu brottför sína. Jeg, sem hjelt
að hann mundi ílengjasl hjerna. En
það lítur helst út fyrir, að honum
hafi legið á að komast hjeðan, hann
hefir tæpast gefið sjer tíma til að
taka dótið sitt með sjer, hjer er sitt
hvað smávegis, sem hann hefir gleymt.
— Jæja, hjerna kemur brjeíið, gerið
þjer svo vel«.
Hákon fór að lesa brjefið:
»Kæri vin!
Jeg fæ ekki tima til aö kveðja þig.
Ófyrirsjáanleg atvik knýja mig brott
hjeðan. Nánari fregnir við tækifæri.
Fyrirgefðu flýtirinn. Þinn B. H.«