Bjarmi - 15.08.1922, Blaðsíða 6

150
B J A R M I
lega, að fólkið trúði þvi í raun og veru,
að það væri í sambandi við ástvini sína.
Stundum söng jeg uppáhalds sálma og
kvæði þeirra framliðnu, sem það einnig
taldi skýrt sönnunarmerki. Oft tilgreindu
»þeir framliðnuK nöfn ættingja sinna að
fj'rra bragði, sem einnig var talið sönnun.
Allir miðlar hafa leiðtoga, minn nefnd-
ist Edina Benton. Hún var ávalt klædd
síðum, hvítum, flögrandi kyrtli og liafði
sverð í hendi með gyltu liandfangi, með
því rak hún burtu andasæginn, sem
þyrptist utan að mjer, til að fá samband
við ættingja sína. Pegar hún var búin að
tvístra þeim, valdi hún úr þá, sem hún
ætlaði sjer, og leyfði þeim að staðnæm-
ast, og þeir ijetu mig ílytja skilaboð og
ræðustúfa til þeirra, sem komu til að leita
ráða viðvíkjandi störfum, hjónabandi,
hjónaskilnaði o. s. frv. Svo áleitnir voru
þessir andar, að þeir vildu ekki biða
eftir þvi að jeg skilaði orðsendingunum
á andatrúarfundunum, heldur komu þeir
í herbergi mitt, er jeg var gengin til hvíld-
ar. Peir fyltu bókstaflega herbergið mitt
og tóku sjer fyrir sitt af hverju. Sumir
settust að hljóðfærinu og jeg heyröi þá
syngja, aðrir grjetu. Sumir sögðu mjer
frá vandkvæðum sínum. Margir vildu
þukla framan í mig og aðrir svifu um í
herbergi mínu. Pótt ótrúlegt sje, sögðust
sumir vera i helvíti og vildu láta mig
vara ættingja sina við að liia þvilíku lífi,
sem þcir höfðu lifað meðan þeir voru á
jörðinni, því þeir væru í kvölunum. En
aðrir sögðu þeim liði betur en þegar
þeir hefðu verið á jörðinni, og að þeir
tækju framförum. Svo þjer getið skilið
að andarnir voru mjög ólíkir á margan
hátt. En eitt var cftirtektarvert, það var
engin ró nje friður hjá neinum þeirra,
enginn friðarandi var þeirra á meðal.
F*ótt jeg væri miðill og hjeldi andafundi
segði fyrir forlög o. s. frv., þá trúði jeg
samt á Jesúm Krist og blóð hans, sem
rann á króssinum til fyrirgefningar synd-
anna, en margir andatrúarmenn sögðu
mjer að Jesús Rristur hefði verið aðcins
maður, hefði ekki verið Guðs son nje út-
helt bfóði sinu á Golgata vor vegna. Jeg
vil taka það 'skýrt fram við lesendur
mína, að áður en jeg lcnti í þessari villu,
hafði jeg, ellefu ára að aldri, snúið mjer
til Guðs á Sáluhjálparherssamkomu í Port
Ore, og var í hernum í 5 ár, svo jeg hafði
lært að trúa á Jesúm Krist sem frelsara
og blóð hans til friðþægingar fyrir synd-
irnar, og því vildi jeg ekki hlusta á neina
aðra kenningu og bað alt af Guð að lrelsa
mig frá spiritisma ef hann væri ekki frá
honum.
Pessi miðilshæfileiki var mjög töfr-
andi og arðberandi, þótt stundum fengi
jeg enga borgun. Fólk kom oft og henti
peningunum í kjöltu mína, svo áfjáðir
voru men-n eftir að heyra framburð minn.
Einu sinni sagði jeg fyrir járnbrautar-
slys nokkrum stundum áður en það varð.
Jeg sá greinilega vagnana rekast á, næsta
morgun voru frjettablöðin full af þessum
atburði.
Jeg var vissulega á gæfuvegi að ver-
aldarhætti. Pá skeði það einn dag, þegar
jeg átti heima í bænum Colo, að nokkrir
trúaðir menn komu að dyrum mínum og
báðu leyfis að halda nokkra biblíulcstra
á heimili mínu, jeg svaraði þeim að jeg
væri andatrúar. Peir kváðust geta sannað
það af biblíunni, að andatrúin væri ekki
frá Guði. Pá reiddist jeg, og sagðist ekki
geta trúað þvi. Jeg hafði æíinlega byrjað
fundina með bæn og biblíulestri, jeg gaf
þeim samt sem áður leyfi mitt, og þeir
komu og hjeldu tvo biblíulestra. Ekki
sannfærðist jeg á hinum fyrri, en áður
en lauk hinum síðari, höfðu þeir sann-
fært mig með mörgum ritningarstöðum
um, að Guði væri það vanþóknanlegt og
þaö væri gagnstætt orði ritningarinnar
sem teldi það töfra (III. Mós. 3, 19—31).
Eftir síðari biblíulesturinn heima lijá
mjer, sagði jeg þessu góða fólki sama
kveldið, að jeg mundi hætta þegar i stað,
og mig langaöi til að losna undan valdi
Satans og anda hans, svo krupum við.
Jeg bað innilega til Guðs um lausn og
fyrirgefningu og þeir báðu að Guð læki
frá mjer þessa anda, sem ónáðuðu mig á
hverri nóttu með því að svífa um i her-
bergi mínu, og Guði sjeu þakkir, hann
leysti mig frá þeim þegar i stað, og jeg
sneri mjer til Guðs af öllu lijarta mínu
til að vegsama hann og óttast, svo jeg
aldrei framar leiti frjetta af framliðnum.
Jeg get ekki lýst þvi, hvernig Guð gagn-
tók mig, hvcrnig hann talaði til mín frá
himni mörgum sinnum, og það sem hann
sagði kom fram. Rödd talaði við mig og
sagði mjer í nafni föðurs, sonars og hei-
lags anda að leggja liendur yfir litlu
dóttur mina, sem hafði kviðslitnað fyrir
4 árum og ávalt þurft að nota umbúðir