Bjarmi - 15.08.1922, Qupperneq 3

JB J A R M I
147
— .........-.- .
Heimilið.
Deild þessa annast Guðrún Lárusdóttlr,
Brúðargjöfin.
Saga eftir Guðrúnu Lárusdótlur.
----- (Frh.)
»Jeg er alveg hissa hvað þjer
geðjast illa að Bensa greyinmc, sagði
Hákon hlægjandi. »Fríður maður
getur hann tæplega talist, þó held
jeg að kvenþjóðinni hafi getist sæmi-
lega að honum hingað til, nema þá
þjer einni. Mjer ætti raunar ekki að
vera það sjerstakt kappsmál að þú
yrðir hrifin af honum, en mjer leið-
ist að þú sltulir hafa hreint og beint
skömm á honum, úr því hann er nú
kunningi minn; þú gætir gjarnan
lekið ofurlítið tillit til þess«.
»Jeg vildi helsl að þú slitir kunn-
ingsskap við þann mann«, sagði
Helga stutt í spuna. »Hann hefir það
fari sínu, sem mjer með engu móti
geðjast — og mikið má það vera, ef
mjer skjátlast í þvi, að hann hefir
tæpast góðan mann að geyma«.
»En sú sjerviska! Jeg þekki Bensa
betur en þú og mjer er óhælt að full-
yrða að þú lítur algerlega rangt til
hans. En nú þarf jeg að skreppa í
bæinn, að finna hann, þennan góða
Bensa. Jeg átti einmitt að hitta hann
um þetta leyti, og er meira að segja
að verða of seinn, Jæja, vertu þá
sæl; heldurðu að þú vildir ekki gæta
betur í blöðin þarna á borðinu, ef
ske kynni að ávisunin leyndisl þar,
svona lítur hún út, sjáðu til, undir-
rituð af föður mínum«.
»Þú hefir þó ekki verið búinn að
skrifa nafnið þitt á hana?« spurði
Helga.
»Jú, því miður var jeg búinn að
því, jeg ætlaði sem sje með hana i
bankann i gær, en það var þá búið
að loka bankanum þegar jeg kom,
— en það kemur alt reyndar í sama
stað niður, hafi hún brunnið, eins
þú gast lil, — annars gæti það orð-
ið mjer dýrt spaug ef einhver og
einhver fyndi hana«.
»Jeg skal leita að henni eins vel
og jeg get«, sagði Helga. »Voru það
miklir peningar?«
»Það voru allmiklir peningar. Ilt
að missa þá alveg. En við sjáum
hvað setur. Nú skal jeg svei mjer
reyna þolrifin í Bensa gamla, hann
hefir oft gefið mjer.góð ráð, en nú
eru góð ráð sannarlega dýr«.
»Svo þú ert að hugsa um það«,
sagði Helga þurlega. »Mjer dettur
helst i hug að hann væri manna vís-
astur til að hafa hirt ávísunina fyrir
þig«.
»HeIga! Svona máttu ekki tala um
kunningja minn. Þetla eru ljótar get-
sakir, slíkt og þvilíkt vil jeg ekki
heyra«.
Hann kastaði kveðju á Helgu og
vatt sjer hvatlega út úr dyrunum.
Hún stóð hja glugganum og horfði
á eftir honum, þar til hann hvarf
fyrir húshorn. Þá settist hún hjá
skrifborði hans og rakti vandlega
sundur öll blöð, sem þar voru.
Hákon gekk beina leið til gisti-
húss þess er Hansen hafðist við í.
Herbergi hans var læst, og þjónninn
gat engar leiðbeiningar gefið þegar
Hákon spurði eftir honum.
Hann leit á úrið sitt. Það var
komið talsvert fram yfir ákvörðunar-
tímann, þegar þeir ætluðu að hittast
og talast við um áríðandi viðskifti.
Hann sellist inn í veitingastofuna,
bað um kaffi, kveikti sjer i vindli
og fór að líta í blöðin, en honum
tókst ekki meir en svo að hugfesta
það er haun las, sitt af hverju slædd-
ist um liugskot hans, og hvað eftir
annað komu orð konu hans fram f