Bjarmi - 01.12.1922, Síða 7

BJARMI
199
frumreglu sem Sundar lifir eftir, að
þroskun mannlegs lifs í stóru og
smáu verði að vaxa frá hinu innra
til hins ytra. Frásérnumhing er eigi
eins og Yoga, sjálfsdáleiðsla. Jeg óska
aldrei að veröa eftir geðþótta, frá
mér numinn. Eg hugsa heldur ekki
um sama hlut í heilan tíma í einu
til þess að ná þessu ástandi, svo
sem þeir gera er temja sér Yoga.
Þegar ég notaöi Yoga, vantaði mig
þann frið, sem ég nú hefi.
Þegar Tagore kom til Svíþjóðar
spurði eg hann á meðal annars um
afstöðu hans til hjáguðadýrkunarinn-
ar. Hann hélt að almenn fræðsla
myndi smámsaman kenna fólki að
hætta að sjá yfirnáttúrlegar verur í
inyndum, heldur aö eins áliía þær
sem lákn hins guðdómlega. Sandar
litur öðruvísi á þetta. Hann vill yfir-
leitt enga mynd af guði hafa, því að
hann er í því efni langtum trúrri
rilningunni og guðspjallinu en kristn-
in hefir verið og er enn. þegar hann
kom fyrst inn í himininn, þá litaðist
hann um eftir guði. »Hvar er guð?«
og þeir sögðu við mig: Guð sést
jafnlitið hér sem á jörðunni, því
guð er óendanlegur. En Kristur er
hérna. Hann er mynd hins ósýni-
lega guðs. Einungis í honum fánm
vér guð séð, svo á himni sem á
jörðu. Hversu margir kristnir kenn-
arar hugsa og tala svo skýrt, í anda
ritningar og guðspjalls? Þessi Ind-
verji sem kemur frá höfuðlandi hjá-
guðadýrkunarinnar, flytur þá hálf-
gleymdu kenningu kristindómsins, að
guð verði eigi sýndur í nokkurri
mynd. Er eigi skipunin um það, að
gera enga mynd af guði, einn hlutur
af óskiljanlegum mikilleik Móses í
reynslu hans um guð? Jesús býr eigi
til handa oss neina sýnilega mynd
af vorum himneska löður. Spámenn-
irnira;fengu sýnir, þar sem þeir sáu
guð, en í guðspjallinu er jafnvel í
frásögninni um dýrlegunina á fjallinu
ekkert rúm fyrir þá hugsun, að Jesús
sæi guð nokkru sinni. Kristur sjálfur
er hin eina mynd guðs. (Niðurl.).
„Aldrei deyja“.
Jólasaga eftir síra Pórð Tómasson, Horsens.
Það var litill drengur, hann var
orðinn hæfilega stór til að skilja það,
að nú var amma hans dáin.
Og þegar búið var að klæða ömmu
og leggja hana í kistu inni í slofunni
hennar, þar sem hann hafði marg
oft ieikið sjer og masað við ömmu
um daginn og veginn, þá tók mamma
hann í fang sjer og sagði við hann,
en tárin runnu eftir kinnunum á
henni: »Taktu nú um hendina henn-
ar ömmu og kved1 hana og þakk-
aðu henni fyrir hvað hún var alt af
góð og elskuleg við þig«.
Amma lá kyr með augun aftur og
samanlagðar hendurnar. Drengurinn
tók utan um köldu, köldu hendina
hennar ömmu með litlu hlýju barns-
hendinni sinni. En liann kipti hend-
inni jafnskjótt að sjer og fól hræddur
kollinn sinn undir vanga mömmu.
Þegar litli drengurinn lagðist út af
í litla rúminu sínu þetta sama kvöld,
og mamma var búin að syngja kvöld-
versið fyrir hann og bjóða honum
góða nótt með kossi, þrýsti hann
handleggjunum sínum litlu utan um
hálsinn á mömmu og hvislaði:
»Mamma, jeg vil aldrei deyja«.
Kistunni hennar ömmu var lokað, og
hún borin burt úr stofunni, og amma
var jörðuð úti í kirkjugarðinum. En
litli drengurinn vildi ekki fylgja
ömmu ti) grafar,