Bjarmi - 01.03.1923, Síða 5

BJARMI
33
veg all álitlegir með »stokk« í hendi
og vindling i ööru munnvikinu, sum-
ir þrifu í snatri til húfunnar þegar
broshýran hóp blómarósanna bar á
veg þeirra; — — allt var á kviki í
borginni. Það var laugardagskveld, og
hvíldin frá vikulöngu striti og stauti
fór í hönd; það var sjáanlegt á öllu,
erda þótt ekkert almanak hefði að-
greint hvern daginn frá öðrum.
Blaðadrengirnir voru enn á haröa
hlaupum með blöðin sín, hrópandi
hátt og snjalt hver í kapp við annan
og buðu umfarendum varning sinn.
Á laugardagskvöldin lesa menn dag-
blöðin óvenju vel. Það er gott að
kynna sjer í tíma hvaða skemtun
sunnudagurinn helir besta að bjóða,
því oft er þar úr vöndu að ráða
tyrir þá, sem eru auðugir bæði af fje
og tíma.
Helga stóð hjá búðarglugga og horfði
á fallega kjóla, sem hjengu þar til
sýnis. Hún var annars hugar og veitti
því eigi eftirtekt að nokkrir drengir
stóðu i hóp skamt frá henni og voru
í háværri samræðu. Loks var það
barnsgrátur, sem kom henni til að
lita við og gefa gætur að drengjun-
um, sem jafnskjótt tóku til fótanna
og hlupu hlæjandi sinn í hvora áttina.
Einn varð eftir, smár vexti og ves-
aldarlegur útlits, illa til fara og ó-
hreinn. Húfan hans lá á götunni og
allmörg blöð af Vísi láu á víð og
dreif í götuforinni. Drengurinn leit
við, þegar Helga ávarpaði hann blíð-
lega: »Mistirðu blöðin þin í bleytuna,
auminginn litli«, sagði Helga, »þú
ert líka helst til lítill til þess að selja
blöð á götunum«
»Strákarnir hrintu mjer, svo jeg
misti þau«, svaraði drengurinn. »Þeir
voru að striða mjer á — á því hvað
— hvað stígvjelin mín væru stór«.
Og hann leit tárvotum augum niður
fyrir sig, — »og svo reiddist jeg og
barði Jóa, — og svo rjeðust þeir allir
á mig og þá misti jeg blöðin, — jeg
var bara búinn að selja fáein blöð,
og nú verður Mangi bálvondur, og
svo fæ jeg aldrei blöð hjá honum
oftar til að selja«.
»Við skulum koma hjerna ögn frá
umferðinni«, sagði Helga og tók um
hendina á drengnum, »og sjá hvort
ekki er hægt að nota eitlhvað af
blöðunum«.
Drengurinn týndi blöðin snöktandi
upp af götunni, og gekk við hliðina
á Helgu inn í hliðargötu, þar sem
umferðin var miuni.
»Þau eru bráð ónýt öll«, sagði
hann, »og Mangi heimtar að jeg borgi
honum þau, en jeg á enga aura til —
og — jeg ætlaði einmitt að kaupa
brauðbita handa henni mömmu fyrir
það, sem jeg fengi fyrir að selja blöð-
in«, og það kom nýr angistarsvipur
á andlit hans.
»Jeg skal kaupa blöðin af þjer,
góði minn«, sagði Helga, og klappaði
á kollinn á honum. »Fyrst þú ert
vænn drengur, sem hugsar um að
hjálpa móður þinni, þá áttu það
skilið«.
Drengurinn horfði á Helgu, brosi
brá á föla andlitið hans og roða sló
á vangann. — »Hvað þú ert góð!«
sagði hann.
»Hvar áttu heima?« spurði Helga
þegar kaupinn voru gerð.
»Lengst austur í bæ«, svaraði
drengurinn.
»Áttu mörg systkini?«
»Einn ofboð lítinn bróðir, sem
heitir ekkert, af því mamma hefir
ekki efni á að láta skíra hann«.
»Er pabbi þinn atvinnulaus?«
spurði Helga.
»Pabbi vinnur ekkert núna, hann
drekkur bara brennivín«, svaraði
drengurinn. »Og þess vegna höfum
við svo fjarska lílið að borða. Mamma