Bjarmi - 01.06.1923, Qupperneq 8

100
BJAR MI
í voru daglega lífi á heimilinum, þá
venjast börnin ekki við nærveru hans.
Hann verður þeim þá fjarlægur; þau
heyra þá aðeins lesið um hann í
bókum, eða lalað um hann í kirkju.
— Aumingja börnin, sem ekki fá að
sjá það, að Jesús sje í og með i dag-
legu Hfi foreldranna, bæði í gleði
þeirra og sorgum!
Vjer eigum að hjálpa börnunum til
að finna Guð og reyna hann, ekki
aðeins í bænum vorum og guðrækn-
isiðkunum, heldur í öllum athöfnum
daglega lífsins. Slík ákveðin meðvil-
und um nærveru Guðs og að vjer
sjeum ávalt frammi fyrir augliti
hans, á að vera hin öruggasla vörn
barnsins gegn freistingu og synd.
Hugsun barnanna er grunntæk. Pess
vegna nær freistingin fljótt tökum á
þeim, nema þau sjeu í beinu lífs-
sambandi við Guð og öðlist á þann
nauðsynlegann viðnámsþrótt.
2. Samband barnsins við syndina.
Hjer ber þess fyrst að minnast, að
syndin er í eðli barnsins. Hún er því
samgróin. Frá fæðingunni ber það
með sjer afvegaleitt viljalíf, eigingirn-
ina. Þetta afvegaleidda, synduga vilja-
líf þroskast sjálfkraía, eins og hvað
annað hjá barninu. En fyrstu árin
hefir barnið enga meðvitund um þenn-
an synduga eiginleika sinn. Fulla vit-
und um sinn spilta vilja fær barnið
ekki fyrr en á þroska-aldri. Meðan
það er barn, vantar það hæfileika til
að gera greinarmun góðs og ills. Fað
styðst við foreldra sína einnig í þess-
um efnum.
Allan þennan hluta barnsæfinnar
ber oss að vera á verði gegn synd
barnsins. Það hefir sjálft engin skil-
yrði til að heyja þá baráttu. Fyrstu
barnsárin eigum vjer að hafa þá bar-
áttu á hendi fyrir barnið. Seinna eig-
um vjer að stjórna henni, í fyrstu
er barnið algerlega athafnalaust. En
jafnskjótt og vitund þess vaknar, ber
oss að hjálpa því úr athafnaleysis-
ástandinu til sjáifviljugrar baráttu
gegn eigingirninni.
Jeg hefi þegar minst á gildi hlýðn-
innar fyrir Guðssamband barnsins-.
Hjer vil jeg leitast við að benda á
gildi hennar i baráttunni gegn synd
barnsins.
það er mjög mikils vert, að byrj-
að sje sem allra fyrst að temja sjálfs-
vilja barnsins. Fái hann að þróasl
og vera sjálfráður þangað til barnið
sjálft kemsl að raun um hve synd-
spiltur hann er, mun þvi rcynast
harla torvelt — ef ekki ómögulegl —
að vinna bug á sínu einráða og óstýri-
láta lunderni. Með því að láta sjálf-
viljann sjálfráðann, gefum vjer erfða-
syndinni færi á að magnast, og það
sem verra er: með þessum hætti veikl-
ast viljalif barnsins, svo að það hefir
miklu minna þrek til að hamla á
móti syndinni, þegar það loksins kem-
ur sjálft auga á hana.
Sje barnið Iátið agalaust fyrslu
árin, venst það á að lifa og láta eft-
ir augnabliks-tilfinningum og dullung-
um. Það fær sem sje enga æfingu i
að láta á móti sjer. Enga æfingu í
að afneita eigin löngun og yndi vegna
þess, sem meira er um vert. Þess
vegna eru þessi agalausu börn svo
keipótt og hverflynd, kveinka sjer við
hvern minsta sársauka og hafa eng-
an hemil á löngunum sínum og ósk-
um, hvort sem það nú er góðgæti,
leikföng eða skart, sem um er að
ræða.
Fyrstu árin á aginn að vera í því
fólginn, að beita eiginn vilja barnsins
svo ákveðnum tökum, að hann verði
að láta undan. Reyndar »skilur« barn-
ið þetta ekki. En það hefir eigi að
síður sín ákveðnu áhrif á viljann.
Alveg ósjálfrátt finnur barnið hvað