Bjarmi - 01.06.1923, Qupperneq 9

BJARMI
101
um er að vera. Og með reglubundn-
um og nærgætnum aga leggjum vjer
grundvöll undir hóglátt líf barnsins,
— jafnvel meðan það er sjálft á ó-
málga-aldri.
Hjer sannast orð rilningarinnar:
»Sá, sem sparar vöndinn, hatar son
sinn; en sá, sem elskar hann, agar
hann snemma« (Orðskv. 13, 24). Hve
mikið eiga þau börn foreldrum sín-
um að þakka, sem fengu vilja sinn
beygðan og taminn í tíma! Hvílikur
ávinningur, bæði fyrir börnin sjálf
og foreldrana! Fresti foreldrarnir ag-
anum þangað til barnið er orðið
stærra, verða þau að beita miklu
þyngri og harðari ráðum, — til miklu
meiri sársauka bæði fyrir barnið
sjálft og viðkvæm hjörtu foreldranna.
»Sá, sem sparar vöndinn, hatar
son sinn.« Hve víða þau rætast á
vorum dögum, þessi orð. Hinn loppni
og lingerði »kærleikur,« sem nú er i
mestum notum, er þess valdandi, að
jafnvel kristnir foreldrar fara ekki
eftir boðum rilningarinnar um barns-
agann. Þau þola ekki að heyra börn-
in skæla, er þau fá ekki það sem
þau vilja.
f*að er hörmung að vita um hin
mörgu heimili, þar sem agaleysi af
hálfu foreldranna hefir gert börnin
að þeim óhemjum, sem enginn getur
gert til hæfis. Og þó er þelta ekki
það versta. Hitt er enn miklu alvar-
legra, að með þessum hælti leiða for-
eldrarnir elskulegu börnin sín út á
lastanna veg. Litið á litla snáðann,
þrunginn af bræði; hann sparkar
með fótunum, skirpir á mömmu sína
og slengir sjer á grúfu niður í gólfið,
Þarna sjáið þjer glæpamanninn. Hann
vantar ekki annað en orku hins full-
orðna. Glæpamanns-skapsmunina hef-
ir hann og sýnir þá í verki eins og
hann hefir afl til.
Það er skylda mfn að halda uppi
baráttunni gegn eiginnvilja harnsins
mins, þangað lil það kemsl sjálft að
raun um, að hann er versti óvinur
þess. En þetta láta margir foreldrar
sjer ekki skiljast. Þeir haga uppeld-
inu ekki aðallega eftir þvi, sem börn-
unum er fyrir bestu, heldur því, sem
þeim er sjálfum fyrirhafnarminsl og
þægilegast. Þeir aga börnin þegar
þau raska ró og næði foreldranna.
Og þá er aginn oft harður og vægð-
arlaus. Annars er honum sleppt,
Margir foreldrar hafa óhug á blindri
og skilyrðislausri hlýðni barna sinna.
Feim finst börnin ekki eiga að hlýða
fyrr en þeim er orðið ljóst hvers
uegna þeim beri að hlýða. En þella
er sprottið af misskilningi. Liila barn-
ið á að hlýða skilyrðislaust. Það get-
ur ekki skilið neinar ástæður. Þess
vegna á að venja það á að hlýða
án þess að spyrja hvers vegna.
Þetta er litla barninu engan veginn
óeðiilegt. Þvert á móti. Á þessu skeiði
á það að þroskast í skjóli foreldra
sinna og hegða sjer á þeirra ábyrgð.
Skilyrðislaus hlýðni harns á þessu
reki er vottur um fullkomið traust
þess lil foreldra sinna.
Þessi hlýðni breytist nú smámsam-
an þannig, að i stað þess að vcra
skilyrðislaus, byggist hún á vaxandi
viti barnsins á boði og banni foreldr-
anna. Pá ber foreldrunum að gera
börnunum grein fyrir því, hvers vegna
þeim er boðið þetta, en bannað hilt.
En á kröfunni um hlýðni má ekki
slaka.
Margir foreldrar ginna börn sín
með gjöfum eða loforðum til að gera
það, sem þeim er sagt. Aðrir selja
þeim fyrir sjónir, hve mjög þau mundu
falla í áliti annara barna, ef þau
vissu um óhlýðni þeirra. Hvortveggja
aðferðin er algerlega óhæfileg. Að
ætlast til að eigingirnin leggi hömlur
á sjálfræðið, það er sama sem að