Bjarmi - 01.06.1923, Page 14

106
É JAftMÍ
»Mjer finst það hræðilega langt.
En nú fæ jeg bráðum að fara. Ætli
það ekki? Jeg er alls ekkert veik,
mjer finst jeg hafi aldrei verið veik,
að eins þreytt og þróttlítil, og það
lagast best heima. Og elsku drengur-
inn minn! Hvað jeg hlakka til að sjá
hann. Jeg verð að fá að sjá hann!«
Og Helga reis til hálfs upp í rúminu.
»Jeg veit ekki hvort þjer megið við
miklum geðshræringum enn þá«, svar-
aði Gróa hægt og ísmeygilega. »Pað
væri leiðinlegt, ef yður versnaði úr
þessu«.
»Gleðin getur ekki gert mjer tjón«,
sagði Helga með ákefð. »En leiðindin
eru þreytandi og koma í veg fyrir
batann sem þjer talið svo oft um.
Jeg yrði áreiðanlega albata, ef jeg
kæmist til hans Óla míns«.
»Þjer fáið það eflaust þegar taug-
arnar yðar leyfa«, svaraði Gróa spek-
ingslega. »Grímur ræður því reyndar,
en jeg ekki«.
»það væri gaman að vita hvers-
konar maður þessi Grímur er«, sagði
Helga.
»Grímur er góður vinur mannsins
yðar, að því er jeg frekast veit«,
svaraði Gróa. »Hann leggur gjörva
hönd á margt. Stundum er hann
kaupsýslumaður, stundum einskonar
lyfsali og nú sem stendur er hann
nokkurskonar sjúkrahússsjóri, og alt
ferst honum jafn vel«.
»Aldrei man jeg eflir að Hákon
nefndi hann við mig«, sagði Helga.
»Er þetta þá sjúkrahús? Og er jeg
eini sjúklingurinn?«
»Ekki vil jeg segja að svo sje«,
svaraði Gróa. »Hjer er skjól fyrir
margskonar menn, þá sem eru of
örir á geðinu eða er of þungt i höfði
og þá sem þurfa að hvíla sig um
stund og hverfa úr hringiðunni, —
en nú ættuð þjer ekki að tala of
mikið, frú mín góð, það æsir taug-
arnar«.
»Jeg skal þegja ef þjer gerið bón
mína«, sagði Helga og brosti. »Ann-
ars hefi jeg ekki þreytt mig á skrafi
siðan hjer kom, eins og þjer vitið
best sjálf. Jeg þarf að koma línum
til góðrar vinkonu minnar og frænd-
konu mannsins mins, hún veit auð-
vitað ekkert hvar jeg er niður kom-
inn, annars væri hún búin að vitja
um mig, viljið þjer gefa mjer brjefs-
efni og koma svo brjefinu til hennar?«
»Það yrði ofmikil áreynsla fyrir
yður«, sagði Gróa.
»Sei, sei, nei«, hjelt Helga áfram.
»Jeg þoli vel að skrifa nokkrar línur,
þjer megið ekki neita mjer um þessa
einu bón, sem jeg bið yður, jeg full-
vissa yður um að yður verður það
sjálfri til góðs«.
»Hvernig þá?« spurði Gróa.
»Jeg bið Guð að launa yður það«,
sagði Helga og leit hlýlega til Gróu.
»Kunnið þjer ekki þetta erindi: »Vor
Guð allra þarfir glögglega sjer, og
gleymir ei aumingjans kveini?« Og
hvað haldið þjer að jeg sje oft búin
að kvaka til hans, síðan jeg var flutt
hingað, þvert á móti vilja mínum?«
»Jeg kannast við versið«, sagði
Gróa. »Mjer var kent það þegar eg
gekk til prestsins forðum daga. En
það hefir ryðgað eins og íleira mín
megin. — Jeg verð líklega að gera
þetta fyrir yður, og skil jeg þó ekkert
í sjálfri mjer, því bóngóð get jeg eig-
inlega ekki talist, og jeg veit að Grím-
ur gengi næst lífi minu ef hann
kæmist að þessu, — en jeg get ekki
neitað yður«.
Helga leit brosandi til hennar, og
brosið rak burtu þreylublæinn af
andliti hennar, sem varð svo gleði-
legt og bjart, eins og þegar ský hverf-
ur frá sól. »Þakka yður innilega fyrir«,