Bjarmi - 01.01.1924, Blaðsíða 6

2
BJARMI
að kristniboð er hið mesta stórræði
og því sjálfsagt ofvaxið megni okkar.
Um þessar mundir ver mótmælenda-
kirkjan a. m. k. 100 juiljónum króna
árlega til kristniboðs, enda starfa 20
þús. kristniboðar á vegum hennar
víðsvegar um heiðin lönd, og hún
verður jafnvel að kosta all-mikinn
hluta rúml. lOOþús. »heiðingkristinna«
starfsmanna,
Eru þar með sfaðhæfingarnar um
getuleysi vort rökstuddar? Fulla virð-
ingu viljum við bera fyrir orðum
Krists og skipun hans, en skyldi hann
ekki afsaka oss og veita undanþágu
eins og högum vorum er háttað?
Mörgum hefir orðið á að afsaka
sig, er kallaðir voru til starfs í riki
Krists, og oss til aðvörunar fjallaði
hann einu sinni um það, hermir
Lúkas í 14. kap.; er eftirtektarvert
að Jesús nefnir þá að eins þrjá menn,
er allir afsaka sig með önnum heima
fyrir. — Kröfur Krists virðast okkur
máske oft all-harðar, en ekki krefur
hann annað en það, sem framkvæm-
anlegt er fyrir náð hans. Að óhlýðn-
ast Kristi er synd gegn Guði og sjálf-
um oss; afsakanir eru morðhnifar,
sem orðið hafa mörgum kristnum
manni að bana. — Pað er órjúfan-
legl lögmál í ríki náðarinnar, að þeim
gefur Guð sem gefur; og þeim sem
ekki vilja hlýða verður alt tekið frá.
»Ókeypis hafið þjer meðtekið; ókeypis
skulnð þjer af hendi láta«.
Kristniboðið er stórræði, eflaust hið
mesta stórræði, sem sögur fara af;
mjög er það erfitt og afar kostnaðar-
samt. En gefur það ekkert i aðra hönd?
Það verða menn að sanna, ef rök-
styðja á staðhæfingarnar ofannefndu,
sem fullkomlega eiga að afsaka »hlut-
leysi« vort íslendinga.
II. Kirkjan og kristniboðið.
Ekkert borgar sig belur en að vera
Drotni hlýðinn. Einu gildir hversu
miklir erfiðleikar því eru samfara.
Þeim sem honum hlýða hefir Kristur
heitið samfylgd sinni — alla daga.
Sú vissa er sæl og fyllir hug minn
sífeldum fögnuðí, að alvaldur Drott-
inn stendur mjer við hlið; engin tor-
færa lífsins skelfir mig framar; jeg
óttast það eitt að syndga gegn hon-
um. Því náð hans er mjer íyrir öllu.
Og annara launa óska jeg mjer ekki
en blessunar hans og velþóknunar.—
Nei, vissulega borgar sig að vera
Drotni hlýðinn; um það mun enginn
sannkristinn maður efast; stendur á
sama hvað skrifstofu-rannsóknir kunna
að leiða í ljós.
En væri kirkjunni á íslandi nokk-
ur hagnaður að því, að fara nú að
taka þátt í kristniboði, taka sinn þátt
í því mikla starfi, bera sinn hluta
ábyrgðarinnar er því fylgir og borga
sinn hluta þess mikla kostnaðar?
Pað íhugi hver einasti maður og kona
er ann högum kirkjunnar með oss.
Bágur er hagur kirkjunnar hjá oss
eftir ytra útliti; en mun hann batna
fyr fyrir það, að við höldum áfram
að óhlýðnast kristniboðsskipaninni?
Eða mundi hagur kirkju vorrar bág-
ari, ef að hún hefði farið að sinna
kristniboði samtímis og flestar aðrar
deildir mótmælenda kirkjunnar? —
Skyldi það hafa staðið söfnuðum
vorum mest fyrir þrifum, að þeir
vanræktu ekki fleiri skyldur sínar;
áhugamál þeirra hafa máske verið
altof margvísleg og mikil; fjelags-
skapurinn altof fjölbreyttur og ábyrgð-
arkend einstaklinganna svo óbærilega
mikil, að hún að lokum lamaði á-
hugann; og því er nú alt í köldum
kolum?
í öllum prótestantiskum löndum
— að íslandi einu undanteknu —
hafa kristniboðsfjelög starfað um
langan aldur. Er við nú ræðum hvort