Bjarmi - 15.05.1927, Blaðsíða 5

B J A R M I
113
Þeir, sem Drottinn sendir.
»Ó, að orðin af munni
mínum yrðu pjer þókn-
anleg og hugsanir hjarta
mins kæmu fyrir þig,
þú Drottinn, hellubjarg
mitt og frelsari«.
Sálrn. 19., 15.
Hingað austur hafa borist raddir
um það, hvernig sendimenn Drottins
eigi að vera. Það er málefni, sem er
vel þess vert að vera rætt og athug-
að, þó nú standi sakir svo, að sitt
sýnist hverjum. Og það er líka gott
að iita á málin frá öllum hliðum,
því að með þvf er hægast að byggja
þau á traustum grundvelli. En fyrir
Guðs náð höfum vjer tryggan grund-
völl að reisa trú vora á, hann hefir
staðið um 19 aldir og er Jesús Iíristur.
— I hvaða anda vilja preslarnir flytja
fagnaðarerindið, ef þeir neita guð-
dómi Krists og friðþægingu hans?
Fer þá ekki að draga úr fagnaðar-
boðskapnum? Verður þá ekki aðal-
kjarniun siðferðiskenning, sem að
mörgu leyti er reist á mannasetning-
um og jafnvel eigingirni?
Er ekki hætl við að þeir preslar,
sem neita meiri hluta biblíunnar, verði
helst til að miða ræðurnar meira eða
minna við sjálfa sig og sínar kringum-
slæður, eða þá að dæma söfnuðinn?
Á sl. sumri birtist ræða í Bjarma
eftir ungan prest, síra Gunnar Árna-
son, með yfirskriftinni: »Þeir, sem
Drottinn sendir«. Ræðan vakti eflir-
tekt, því hún var töluvert á annan
veg en ræður yngri prestanna eru
alment. Hún var þrungin af ást, auð-
mýkt og trúnaðartrausti til Drottins.
Hún mun hafa snert viðkvæma strengi
i hjörtum margra manna.
Ræðan var að nokkru töluð til
presta, guðfræðinema og guðfræði-
deildar Háskólans. Hann talaði líka
um sjálfan sig og samvinnu í söfn-
uðinum. En aðal-efnið var að benda
á, bverjir væru hæfir þjónar Drott-
ins og hvaða skyldur þeir hefðu að
rækja. Hann vill að prestarnir sjeu
góð fyrirmynd í söfnuðunum í orð-
um og athöfnum.
»Tíminn« flutti athugasemd við
þessa ræðu um sl. áramót, eftir stud.
theol. Benjamin Kristjánsson. Hann
talar um að sira G. Á. sje áhuga-
samur uin það, að þjóna Drotni sín-
um sem best og segir meðal annars:
»Enginn efast heldur um það, sem
þekkir síra Gunnar, að hann hefir
mikla þrá til að verða guðsriki til
gagns og honum er kristindómur
ekkert ljettúðarmál«. — En þrátt íyrir
þessi ummæli misskilur B. K. síra
Gunnar svo, eða öllu heldur snýr svo
út úr orðum hans, að það gengur
guðlasti næst. í orðum B. K. finst
hvorki hrein ást, auðmýkt nje trún-
I aðartraust til Drottins. Hann segist
hvorki ætla að biðja Guð nje menn
fyrirgefningar á þvi, sem hann vildi
segja, »því að hvað menn snertir,
þá þykist jeg hafa fullkomna heimild
til að hafa hverja þá skoðun á mál-
inu, sem mjer virðist sönnust og
rjetlust, en hvað Guð snertir, þá er
tvent til: Annaðhvort hefir hann gefið
mjer vitið eða hann hefir ekki gert það.
Ef hann hefir ekki gert það, þá skil
jeg ekki hvaða rjett hann hefir til að
skifta sjer af mínum skoðunum. Hafi
hann hins vegar gefið mjer vitglóruna
og hún reynst harla skeikul, þegar
jeg vil vera einlægastur í að leita
sannleikans, þá veit jeg ekkert hvor
okkar ber meiri ábyrgð, og hefi ekki
hugmynd um, hvorum beri frekar að
fyiirgefa: Guð mjer eða jeg Guði«.
Þannig skrifar Benjamín Kristjáns-
son. Vonandi á hann eftir að skynja
hvað Guðs anda er og þreifa á hand-
leiðslu Drottins. Guð er máttugur að