Bjarmi - 01.10.1927, Blaðsíða 7

B J A R M I
203
að inna af hendi verk kærleikans —
og þá er áreiðanlega stærsti sigurinn
unninn«.
Tímum saman sat Helga hjá rúmi
sjúklingsins með Nýja-testamentið
opið i kjöltu sinni, hún var að bíða
eftir því að rofaði til i myrkri hug-
skotsins, svo að hún gæti smeygt
Ijósgeisla úr Guðs orði þangað inn.
En tækifærið kom ekki og tíminn leið.
Dauðinn fer ekki að mannvirðing-
um og ekki sneyðir hann hjá auð-
mönnunum. — það var einkennilegt
fyrir okkur, fátæku hjónin, að horfa
á ríka manninn, ljemagna og bjargar'-
vana á vegum okkar, og að öllu leyti
á okkar valdi. Hann lá þarna hrær-
ingarlaus, líkt og biluð vjel eða út-
gengið sigurverk, og við hlustuðum
á óráðshjal hans, lítt skiljanlegt, en
af því rjeðum við þó að nú var hann
staddur á fornum stöðvum liðinnar
æfi. Hvað þar fór fram gátum viö
ekki vitað, og við hirtum ekkert um
að vita það.
Ef til vill fóru hjer fram reiknings-
skil lokadægranna, og þau voru okk-
ur óviðkomandi. Hitt sáum við, að
stríðið var erfitt, — umliðnar stundir
gela líklega orðið harðar í horn að
taka, augnablikin kunna, ef til vill,
að safna liði og vega að samvisk-
unni, og þá geta hvorki auðæfi eða
metorð komið að nokkru liði.
Seinasti dagurinn kom. Það brá af
Birni undir kvöldið. Helfróin er oft
lík logni á eftir stormi. Svo fór hjer.
Björn leit upp og augun urðu furðu
skýr.
»Hvar er jeg?« spurði hann lágt.
Helga sagði eins og var.
»Er það Helga?« sagði hann þá.
»Já, Björn minn, það er hún«.
»Komdu sæl«. Hann rjetti henni
titrandi, aflvana hönd. Hún tók hlý-
lega utan um höndina og tylti sjer
á rúmstokkinn.
»Hvernig líður þjer?« spurði hún.
»0 — ekki vel« sagði hann mæði-
lega og bljes þungan. »Jeg er svo
þreyltur. — Jeg var á ferð — og jeg
sá svo margt — ljótt var það flest
alt! — Og nú er jeg á Núpi — o-
jæ-ja! — Þú hefir unnið — jeg hefi
tapað — þú — ert góð — jeg er
vondur — jeg á ekki skilið að mjer
— verði fyrirgefið — en jeg vona þó —«.
Hann þagnaði örþreyttur og lokaði
augunum. Helga strauk henuinni um
höfuð hans og hvíslaði i eyra hans:
»Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem
vjer og fyrirgefum vorum skuldu-
nautuin«.
»Æ, já!« Þungt andvarp leið upp
frá brjósti hins þjáða manns. — —
»Lestu — eitthvað — fallegt«.
Og Helga las fyrir hann um vin
syndarans, um hann, sem kom til
þess að leita að þeim týndu og frelsa
þá. Hann, sem einn getur veitt sjúk-
um sálum græðslu, grið og gleði.
Hún las um frelsarann, Drottinn
vorn Jesúm Krist.
Og á meðan hún las, losnuðu
bönd af sekri mannssál.
Björn var örendur í rúminu. Á
andlitinu hvildi ró og friður, rjett
eins og huggun Guðs orða hefði náð
valdi á sálu hans, seinustu augna-
blikin.
Helga signdi bann dáinn. Svo leit
hún á mig með tárin í augunum og
sagði:
»Guði sjeu þakkir, sem gefur oss
sigur fyrir Drottin vorn og frelsara
Jesúm Krisl«. [Endir].
Auk þess sem áður er getið, verður
rætl um kirkjugarða á sóknarnefnda-
fundinum i Reykjavík i haust. Erlendur
Magnússon, bóudi á Kálfatjörn, verður
málshefjandi.