Bjarmi - 01.04.1929, Qupperneq 4

72
B J A R M 1
að lokum að láta sjer nægja hið litla.
Lítum á kirkjugarðinn, þar er gröf
við gröf, leiði við leiði. En hve jeg
verð að láta mjer nægja lttið svæði
að lokum. Peir, sem þar hvíla, eru
búnir að læra það, sem oss virðist
svo erfitl, að sækjast ekki eftir svo
mörgu, sem hverfur og eyðist. Nú
sjá þeir það, sem vjer eigum allir að
sjá hjer, að þetta er markið, að þó
að duftið geymist í hinni dimmu gröf,
þá er lífíð geymt hjá Guði.
Hlustum á orð postulans: »Fyrst
þjer því eruð uppvaktir með Kristi,
þá keppist eftir því, sem er hiö efra,
þar sem Kristur situr við hægri hönd
Guðs. Hugsið um það sem er hið
efra, en ekki um það, sem á jörð-
inni er, þvi að þjer eruð dánir, og
líf yðar er fólgið með Kristi í Guði«.
Já, þannig á líf vort að vera. Það
er svo margt, sem má deyja. En vjer
eigum um ieið að fá nýjan kraft til
að lifa.
Það er ekki nóg að vita um upp-
risuna — ekki nóg að segja frá
henni — ekki nóg að heyra um
hana. En kraftur upprisunnar verður
að gagnsýra alt vort lif. Og þetta á
að vera mark vort, að /r/ vort sje
fólyið með Kristi i Quði.
Þetta er hin nýja lífsskoðun. Petta
er að lifa. Pað er ekki lífið •— að
láta oss nægja þetta, sem jeg kalla
mitt og þú þitt. Vjer njótum þess að
eins um stundarsakir. Þú horfir á
það. Pjer má þykja vænt um það —
þú skalt taka á móti því með þakk-
læti. — Víst má það vekja gleði vora
að eiga það, sem fagurt er og nyt-
samt.
En það kemur sú stund, að jeg
verð að sleppa þvf. — Það kemur
sú stund, að alt þetta hverfur. Jeg á
ekki heima nema um stund i þess-
um jarðnesku hibýium, Hve gott að
vita, hvar jeg á heima, hvar líf mitt
er, að það er fólgið með Kristi i Guði.
Par er það. Þá er jeg liftrygður. Þar
er mitt rjetta líf. Jeg er á ferð —
er hjer stuttan tíma. Lif mitt er með
Kristi i Guði. Hvílík birta þá yfir
mínu stutta jarðneska lífi. Hvilíkt
mark, hvilík gleði, hvílíkt starf.
Þetla er að lifa. Þetta er líf, sam-
fara páskagleði.
Fögnum páskagleði.
En eins og jeg viti það ekki, að
það er skamt til tára á páskadegi.
Eins og jeg viti það ekki, að það
eru margir sorgbitnir og daprir í
bragði. Jeg þekki svo marga sorg-
bitna. Jeg geng nm göturnar. Jeg
veit, að þarna í þessu húsi er sorg.
í hinu húsinu er enginn dáinn, en
það er mikil sorg þar samt. — Og
þess óska jeg hinum sorgbitnu nú á
páskunum, að þeir megi öðlast kraft
upprisunnar. Annars gefast hinir
sorgbitnu upp. Postulinn talar um
að þekkja kraft upprisu Krists og
samfjelag písla hans. Fyrst kraftinn
— þá megna þjáningarnar ekki eins
mikið. Þær koma þá að vopnuöum
mönnum. — Iíæru, sorgbitnu vinir I
Jeg bið um þenna kraft handa yður.
Jeg bið um hann handa þeim, sem
nú á þessum páskum og endranær
lita eftir gröfinni, og jeg bið um
þenna kraft handa hinum sjúku,
hinum fátæku, hinum þungbúnu,
sem horfa á vonaborgir, sem hafa
hrunið. En Guðs orð segir, að vjer
ekki að eins berum deyðing Jesú á
likama vorum, heldur einnig lif Jesú.
Líf hans á að verða opinbert í lifi
voru.
Hið brothætta leirker getur einnig
geymt dýran fjársjóð. Og nú eigum
vjer að geta miðlað öðrum af fjár-
sjóðnum. Vjer eigum að öðlast kraft,
til þess að segja öðrum frá hinu