Bjarmi - 01.04.1929, Blaðsíða 6

74
B J A R M I
ferðalög á vetrum. En því umdæmi
hefir hún þjónað með frábærum dugn-
aði, þangað til í fyrra vor, og búin
að vera við 1000 fæðingar. í fyr-
nefndri grein er svo sagt frá meðal
annars:
»Eitt sinn á áliðnum velri kemur
bóndinn í Vík í Hjeðinsfirði til Jak-
obínu og segir að nú sje ekki gott í
efni. Konan sín sje i barnsnauð, illa
haldin, sjór alveg ófær, og umbrota-
ófærð á Hestskarði. En það versta
sje þó, skarðið sje sýnilega að eins
óhlaupið. Jakobina hikaði samt ekki
við eitt augnablik, en bjó sig í snatri
og kvaddi litlu drengina sína, þó
eins gæti hún búist við að sjá þá
ekki aftur. Upp snarbratta var að
fara. Víða var hnjesnjór og meira.
Pegar að hættusvæðinu kom, var
hún vöruð við að gefa nokkurt hljóð
frá sjer. Það yki hættuna. Áfram var
haldið og upp á fjallsbrún komust
þau, en 10 mínútum síðar sópaðist
snjóflóðið niður i dalinn, yfir svæð-
ið sem þau höfðu farið. — Viku áð-
ur en Jakobína átti síðasta drenginn
sinn, var hún sótt frá sama bæ (í
Hjeðinsfirði) til sömu konu. í þá ferð
kveðst hún hafa farið manninum sfn-
um nauðugast, en um annað var
ekki að gera. Eini læknirinn, sem
hjer var þá, var staddur inn í Felli
í Sljettuhlíð. Og 17 dögum eftir fæð-
ingu drengsins (hann lá þá á iikbör-
unum) var Jakobína lögð á fjallið
— á hestbaki reyndar í það sinn —
á lítt færum vegi, að Dölum«.
Árið 1892 giftist hún ágætum manni
Jóni Jóhannssyni skipstjóra. Eignuð-
ust þau 3 syni, sem allir eru dánir.
Elsti sonurinn, Jóhannes, var hálfn-
aður með læknisnám, og hið efni-
legasta mannsefni, er hann andaðist
á heilsuhæli i Danmörku, annar, Jens,
andaðist 18 ára að Vífilsstöðum en
sá yngsti 3ja nátta. — En öll þau
sár bera þau hjón vel.
Siglfirðingar hafa oft sýnt frú Jako-
bínu velvild og þakklæti í orði og
verki eins og eðlilegt er — og Bjarmi
þakkar henni ágæta aðstoð fyr og
síðar.
Barnaguðsþiónustur. —
Sunnudagaskólar.
i.
»Öld barnanna« er eitt gælunafn
20. aldarinnar. 19. öldin sá fleiri
barnaskóla stofnast en nokkur »for-
móðir« hennar. Langflestir voru þeir
meðal evangeliskra manna. Barna-
fræðsla og öll alþýðumentun er þar
best og almennust, sem lúterskir og
»reformertir«, eða í einu orði »evan-
geliskir« menn byggja. Rómversk-
og grísk-kaþólsk alþýða er þeim
langt á baki, og ókristnar þjóðir
langt á eftir þeim kaþólsku.
Ferðamaður, sem kemur frá evan-
gelisku landi til suður- eða austur-
hluta álfu vorrar, og kynnist þar
prýðilega mentuðu embættismanna-
fólki, verður forviða, er hann rekur
sig á að vinnufólkið er hvorki læst
nje skrifandi, — og fær svo t. d.
þessar upplýsingar: »í rómversk-
kaþólskum hjeruðum þessa lands er
þriðji hver fulltíða maður ólæs, en
hjá nágrannaþjóð grísk-kaþólskri er
ekki nema þriðji hver læs, — og hjá
Tyrkjum ekki nema tíundi hver læs
og skrifandi«.
»Öld barnanna« á þar mikið hlut-
verk enn. Rótt hún hafi þegar sjeð
gert meira fyrir börnin um viða ver-
öld en 19. öldin sá. — Fyrrum ljetu
menn sjer nægja »heimilisfræðslu«,