Bjarmi - 15.11.1929, Blaðsíða 7

B J A R M í
203
bls. 175—177). Mig minti þá að sira G. E.
notaði einmilt það orð, en minnið hefir
svikið mig, þvi að í staðinn notar hann
oróið toKrislstrún Merkingarmunurinn er
þó ekki svo mikill, sem þjer viljið vera
láta, ojí í rauninni hefði ver ið rökrjettara
af honum að nola orðið guðstrú, eins og
eftirfarandi tilvilnun sýnir: Vjer »Strauma-
menn« erum talrlir meðal þeirra guðlausu
afla«, sem hafi »beinlínis risið upp gegn
Kristi í opinberum ritum oa ræðum, og
fá stuðniiifí til þessara guðlausu slarfa,
bæði hja háskóla íslands og stjórn riais
vors« o. s. frv., o. s. frv. — »Guðlaus öfl«
hljóta að vinna 1 öfuga att við vilja Guðs,
enda segir hann oss vinna »guðlaus störf«.
— Annar höf. segir i Bjarma (XXI. árg.,
bls. 0—11 og 22—25) um fylgjendur nýju
stefnanna, og þar á meðal nýguðlræðint>a:
»Sannleikurinn er nfl. sá, að þeir finna
það einhvefn veeinn, ljóst eða ól|óst, þeir
djöfulsius vikap ttar, að vantrúar-stefnur
þær, sem þeir ha da að fjöldanum, ef
stefnur skyldi kalla, eru ekki líklegar til
þess að franileiða hja þjóðinni neitt and-
legt llf, er það naln verðskuldi, ef þær
koma til almennings í sinu rjetta gerfi,
og þess vegna reyna þeir að villa á sjer
heimildir með ýmsu móti, og eitt blekk-
int>ai ráðið, setn djöfultinn, peirra andlegi
húsbóndi, heflr kenl peim, er það, ao lát-
ast v111a halda í og vernda þjóðkirkjuna,
Vitandi vel, að nái vantrúar-slefnur þeirra
yfirráóunum, er þjóðkirkjan dauðadæmd
sem kristin kirkja«.
Hjer er fullyrt, að djöfullinn sje »and-
legur húsbóndi« vor og vjer »vikapiltar«
hans. Hvað kenna hinir srjettti úuöu« um
viðleitni djölulsins og ára hans? Myndi
hún ekki vera sú, lyrst og fremst, að »eyða
allri guðstrú i landinu?«
Báóar þessar greinar — og fleiri —
birtust athuga'amdalaust i blaði yðar.
Það bendir óneitanlega til þess, að yður
hafi fundist þær bysna rjettmætar. Og jeg
get ekki hugsað mjer nokkurn ritstjóra,
er birti, án nokkurra athugasemda, grein-
ar, sem eru fullar af sleggjudómum, eða
öðru verra, um menn og skoðanir, ncma
því aö eins, að hann liti sömu augum á
málin.
Jeg þykist nú hafa leitt rök að þvi,
sem jeg atti að sanna, og hrundið af oss
»Strauma-mönnum« þeirri aðdróttun, að
vjer sjeum að »smíða eldri stefnunni þær
skoðanir, sem hún hefir ekki«.
Með þökk fyrir birtinguna.
Akureyri, 1. ág. 1929.')
Kr. V. Stefúnsson.
Viðbót rilstjórans.
Liklega mætti telja það »ljótan bjarnar-
greióa« við hr. Kr. Stefánsson, að hirta
framanritað »Svai« hans.
Hann er að reyna að verja þrefalt
ranghermi sitt, í stað þess að vera syo
drenglundaður að segja blátt áfram: »Úr
i; Höf. lcom með greinina 8. sept. sl. til ritstjóra
BJarma.
því að jeg hefi misskilið yður, góðir menn,
þá er mjer ljúft að taka aftur íullyrðingar
minar, þvi að auðviiað vitið þ]er best
sjálfir, hvað þjer hafið átt við«.
Undarleat að Kr. St. skuli dyljast hvað
liin aðferðin er óviðfeldin, að segja við
sjer íniklu þroskaðri menn: »Pið meinið
það samt, þótt þið neitið pví; jeg skal
toga og toga ummæli ykkar, þangað til
þau styðja minn skilning«. — Orðin eru
ekki hans, en hugsunin lik, — og alveg
fraleit í alvarlegum umræöum, þótt ung-
lingar leiki sjer stundum að slikuin hár-
togunum.
Pað þarf ekki að eyða orðum að því
við lesendur Bjarma, að þeir síra Bjarni
Jónsson dómkirkjuprestur, síia Eriðrik
Friðriksson og Árni Jóhannsson hanka-
ritari, þurfa ekki að sækja útskýringar á
orðum sínum til útgetenda »Strauma«,
og það er hrein og bein ókurteisi hjá
Kr. St. í þeirra garð, að taka það ekki
til greina, er þeir sjálfir ljetu Bjarma
segja, að Kr. St. hefði misskiiið utnrædd
orð þeirra.
Pað er hlálegt og broslegt, að guðfræð-
ingur, þótt aldrei nema hann sje einn af
útgefendum »Strauma«, skuli ekki geta
skiliö að neinn tiúi því, að bibllan öll
sje »af Guði innblásin«, skrifuð að til-
hlutun Guðs anda og öll sönn, nema hann
trúi því jafnframt, að t. d. Kronikubæk-
urnar og Jóhannesar guðspjall hafi jafn-
mikið trúargildi, og enginn atigmunur sje
á opinberun Guðs, frá upphafi sögunnar
til paskadags og hvítasunnudags.
Pað er varla til nokkurs að tala i al-
vöru um trúmál við slíkan »fræðimann«.
Annars hýst jeg við að hr. Iír. 'jt. nafi
gripið til þessara orða, er síra Oteigur
krafði hann um ástæður, og treyst því,
að enginn gerði sjer það ómak, að gagn-
rýna notkun þeirra. — En úr þessu fer
fastheldni hans við misskilniuginn að
verða verulega vitaverð.
Hann getst upp við að færa nokkur
rök eða dæmi þeirra orða sinna, að
»gamalguðfræðing r leggi jafn nnkið upp
úr trúarjatningum liðinna alda og sjálfuin
guðspjöllunum, eða taki þær fram yfir
þau«, — en huggar sig við að margir
tnuni »undirsti ika« þau ummæli sín. —
Kennarar »undirstrika« það, sem rangt
er í skriflegum æfingum nemendanna, —
en líklega á hann ekki við það, heldur,
að margir samþykki orð sin, — og trúi
jeg því vel. — Jeg hygg að einhverjir, og
oft »margir«, trúi flestu ranghermi, en
þvi meiri ástæða er þá til, að benda á
það sem rjett er.
Hann hafði sagt i »Straumum«: »Iðu-
lega hefir þetta hlað (þ e. Bjarmi) sagt
lesendum sinum, að vjer (þ. e. »Strauma-
menn«) færutn með viilu og myndum
eyða allri guðstrú í landinu«.
Fyrra atriðið, um »villuna«, taldi jeg
rjett, en hitt alveg rangt. Bví færi fjarri
að Bjarmi teldi þá færa um þnð, og jeg
byggist heldur ekki við að þá langaöi tií
þess.